AGENT 012 (L.S.)

chapter 5.

Louis pov
"012? Wordt je wakker? Het is al bijna 3 uur 's middags!" hoorde ik Harry zeggen.
Ik zat meteen rechtop en rende naar het raam. Ik begon met vijlen en na een uur had ik eindelijk de laatste door gevijld.
"Harry, als we vanavond weg gaan moet je precies doen wat ik of 014 zeggen oke? Durf je te schieten?"
Harry keek me angstig aan.
"S-schieten?"
"Ja, als we hier weg gaan heb je heel veel kans dat je moet schieten en ik wil dat je weet hoe je met een geweer omgaat" zei ik rustig.
"Ehm.. O-okay..." ik pakte een papiertje uit mijn broekzak en tekende een geweer na. Ik gaf een korte uitleg over hoe het werkte. Ook gaf ik hem een spoedcursus vechten. Toen we klaar waren was het al kwart voor zes.
"Nog een kwartier en dan zijn we vrij!" zei ik.
Harry glimlachte.
"Eindelijk!"

Om klokslag 6 uur haalde ik de tralies los en liet ik Harry naar buiten klimmen. Toen Harry veilig op de grond was, klom ik er achteraan. Meteen stonden er zes mensen voor ons, allemaal met een geweer in hun handen. Harry keek me bang aan.
"M-maar ik dacht dat 014.."
"Harry, geen tijd! Rennen! NU! " riep ik.
We renden weg, maar werden gevolgd door de mensen. Ik bleef achter een tak hangen en viel om. Iemand sprong bovenop me en maakte mijn handen vast. ik schreeuwde naar Harry, maar er werd gauw een stuk tape over mijn mond geplakt. Even later hadden ze Harry ook te pakken en bonden ze hem ook vast. Ze trokken ons mee naar het huis, waar een wit busje voor stond. Ze duwden ons naar het busje, terwijl ik fel tegenstribbelde. Ik werd het busje ingetrokken en tussen twee bewakers gezet, net als Harry. De deur werd dicht gesmeten en we reden met een noodgang weg. Ik begon te hyperventileren. De tranen stroomden over mijn wangen. Eén van de bewakers kwam voor me zitten.
"Rustig, adem in, adem uit, adem in, adem uit, goed zo" hij stak zijn hand uit maar ik schoof zo ver mogelijk weg.
"Rustig, ik haal alleen de tape van je mond af" zei hij.
Hij haalde de tape van mijn mond en ik begon te snikken.
"Het s-spijt me H-harry. I-ik had je b-beloofd dat we h-ier uit zouden k-komen" snikte ik.
Ik werd losgemaakt net als Harry en liep naar hem toe. Ik omhelsde hem.
"Harry, het spijt me zo" huilde ik.
"Ehm.. Ehh.. Ben jij 012?" vroeg iemand.
Ik knikte voorzichtig.
"Ik ben 014, beter bekend als Niall" zei hij en hij trok zijn muts af. De rest volgde zijn voorbeeld.
"Ik ben Ashton" zei degene die net voor me zat.
"Luke"
"Zayn"
"Michael"
"Calum"
"Het spijt ons van daarnet, maar we konden niet anders. Anders zou het te veel opvallen..." zei Ashton.
"Wat is er allemaal gebeurd dat jullie zo reageerden?!" vroeg Calum verbaasd.
Harry legde het hele verhaal uit.
"Wow... Maar hoe heet je eigenlijk? We weten alleen je codenaam..." begon Michael.
Ik glimlachte.
"De naam is Louis, Louis Tomlinson" zei ik.
"Tomlinson?! Dus jij bent degene waar iedereen het over heeft? Louis, degene die Jacob Mercures en vele anderen het ziekenhuis in sloeg?!" vroeg Zayn verbaasd.
"Tja.. Over Jacob gesproken..."
"Je gaat toch niet zeggen dat hij ontsnapt is en jullie ontvoert heeft?!" vroeg Luke.
"Ehm..."
"Oh"
"My"
"God"
"Vandaar dat jullie er zo uit zien..."
"Ehm mensen.. Volgens mij worden we gevolgd" riep Niall vanachter het stuur.
"Shit" fluisterde Calum.
"Harry? Weet je hoe je moet schieten?" vroeg Zayn.
Harry knikte voorzichtig. Zayn gaf ons een pistool en we maakten ons klaar. Ze deden hun mutsen weer op en wachten tot de achtervolgers dichterbij waren. Toen sprongen ze het busje uit, net als de achtervolgers. Ze openden het vuur en probeerden ons te beschermen. Opeens werd ik vanachter gegrepen en werd er een pistool tegen mijn slaap gedrukt. Harry gilde.
"Stop met schieten!" riep degene achter me.
Ze stopten meteen met schieten toen ze zagen wat er aan de hand was.
"Leg jullie wapens neer!" riep de man.
Ze luisterden niet. De man schoot in mijn arm. Er schoot een felle pijn door mijn arm.
"Guys..." probeerde ik te zeggen, maar er kwam geen geluid uit mijn keel.
De man richtte het pistool weer op mijn slaap en telde tot drie. Hij laadde het pistool en drukte het nog dichter tegen mijn slaap. Plots hoorde ik een knal en voelde ik de greep om mijn keel verzwakken. Ik keek om en zag Harry, met zijn pistool nog uitgestoken en grote ogen. Ondertussen vuurde de rest weer kogels af. Ik strompelde naar Harry.
"Harry..." begon ik.
Ik viel tegen de deur van het busje aan en zakte onderuit.
"Harry" fluisterde ik.
"Louis? Louis?! LOUIS!" hoorde ik nog voor ik wegzakte.

"Louis? Ja hij wordt wakker! "
Ik probeerde mijn ogen open te doen, maar sloot ze meteen door het felle licht in de kamer.
"Hoe voel je je?" vroeg iemand. Was dat Harry?!
"Harry?!" vroeg ik zachtjes.
"Ja! Maar hoe voel je je?!"
"Aardig kut maar toch bedankt" antwoordde ik. "Waar ben ik eigenlijk?"
"In de ziekenboeg van het hoofdkwartier" glimlachte Harry.
"Hoe is het met jou? En met de rest?" vroeg ik.
"Oh met hun gaat het goed! Ze hebben allemaal even rust om bij te komen van de missie. En met mij gaat het ook goed! Ze hebben me een training aangeboden! En als jij hersteld bent, mag jij mij trainen en soms meetrainen!"
"Dus je wordt ook geheim agent?!" vroeg ik.
"Ja!"
"Ze hebben je toch wel uitgelegd hoe gevaarlijk het is? Ik bedoel, kijk wat er met mij gebeurde: één van hun beste agenten wordt half dood bij een busje gevonden..."
"I know, maar ik wil het graag!"
"Dus je joint de spysquad?"
"Ja!"
"Yes!"
"Trouwens, had ik al gezegd dat je vandaag hier weg mag? En je mag me vandaag al training geven als je wilt!"
"Tuurlijk wil ik dat!"
Ik sprong uit bed.
"Hier, heb je wat kleren" zei Harry en hij gaf me een zwarte broek, zwart t-shirt en een zwart jack.
"Dankje!"
Ik trok de kleding met een beetje hulp van Harry aan. Samen liepen we naar buiten en gingen we naar de trainingszaal.
"Bereid je voor op onze eerste training" glimlachte ik.