*Harry's POV*
We gingen met z'n allen weer terug naar Engeland. Terwijl we in het vliegtuig zaten, dacht ik na over de afgelopen maanden. In deze maanden had ik al meer beleefd en meer vrienden gemaakt dan ik ooit had gedaan. Ik dacht terug aan mijn ouders. Nadat Louis mij gevonden had heb ik nooit meer iets van ze gehoord. Het was een regel: Geen contact met familieleden, dit brengt ze in gevaar. Natuurlijk snapte ik het wel, maar ik miste ze heel erg. Louis had ooit gezegd dat ik daar wel overheen zou komen. Hij en alle anderen, inclusief meneer Pa- Liam, hadden dit ook gehad.
Soms vroeg ik me wel eens af hoe alle anderen bij dit werk terecht waren gekomen en of zij ook de training die ik had hebben gehad. Ik vroeg me ook wel eens af hoe het kan dat alle anderen zo goed tegen geweld konden. Zouden ze eraan gewend zijn? En hoe oud waren zij toen ze hier terecht kwamen? Van Ashton wist ik het. Hij had mij ooit verteld dat hij hier kwam toen hij 17 was, dat moet dus vorig jaar zijn geweest. (A/N: Ashton is hier 18, bijna 19) Hij had mij ook verteld dat hij officieel Australisch is. Dat verklaarde zijn accent soms.
Niall was officieel Iers en net een paar maanden ouder dan ik. Hij was hier rond zijn 17e verjaardag gekomen. Niall en Ashton waren beste vrienden en waren altijd vrolijk, zelfs toen Niall een keer omringd was door 5 gewapende personen. Niall was nooit bang, net zoals Ashton.
Calum, Luke en Michael waren altijd wel ergens mee bezig en waren ook altijd vrolijk. Ik had een keer gehoord dat Michael een trauma had opgelopen in een geheime missie, maar wat dat precies inhield wist niemand. We wisten alleen dat als Michael alleen in donkere kamer stond, hij een paniekaanval kreeg en dingen mompelde als 'doe mij niks' en 'ik heb niks gedaan' en 'laat me gaan' en opgekruld in een hoekje ging zitten. Luke was daarom altijd bij hem als ze een missie hadden, zodat hij Michael kon kalmeren als hij een paniekaanval had.
Zayn was een heel stil type. Hij zei bijna nooit iets tegen mij, maar als het erop aan kwam, kon hij aardig uit zijn slof schieten. Hij had ook een hele artistieke kant. Als hij vrij had, maakte hij prachtige tekeningen. Hij had er ooit één voor mij gemaakt en ik zat erover na te denken om hem te laten tatoeëren. Het was een tekening van een vlinder. Louis wilde graag een tattoo op zijn pols en we zaten erover te denken om matchende tattoo's te nemen.
"Dames en heren, we zijn geland. Het is nu 14:44 en 17 graden. Hopelijk had u een fijne vlucht" hoorde we een stewardess zeggen. We maakten onze riemen los en gingen het vliegtuig uit. We gingen direct door naar het bureau. Louis en ik tekende ons nieuwe contract en gaven elkaar een kus.
" Eindelijk geen stiekem gedoe meer" zei ik glimlachend.
" Jullie hebben de rest van de dag vrij, maar morgen verwacht ik jullie om 8 uur op het bureau, dus maak het niet te laat" zei Liam.
"Tot morgen, meneer" zei ik en we verlieten zijn kantoor.
" Hazz, zullen we die tattoos gaan zetten?" vroeg Louis.
Ik knikte en we liepen naar mijn auto.
" Okay, waar moet ik heen?" vroeg ik grinnikend.
Louis gaf aanwijzingen en uiteindelijk stonden we bij een klein winkeltje.
*
" Hazz, als je het niet wil, kan je het nu nog zeggen" fluisterde Louis geruststellend.
" Nee, het is oke" zei ik glimlachend.
De man begon met mijn tattoo. Ik kneep in Louis' hand omdat het zeer deed. Na een half uur was de man klaar en keek ik glimlachend naar mijn pols. Er zat nu een groot anker op. Louis ging nu in de stoel zitten en na een half uur was ook hij klaar. Hij had een tattoo met het touw van het anker in een infinity-teken. Ik glimlachte en gaf hem een kus.
*TWEE JAAR LATER*
Louis was al een jaar op een missie. Hij mocht niet zeggen waar hij was en dat maakte me bezorgd. Wat als er iets gebeurde? Dan kon ik niet naar hem toe. Ik had hem al een maand niet gesproken, maar ik had het gevoel dat er iets ernstigs gebeurd was. De eerste maanden had hij me elke avond gebeld om te zeggen dat alles oke was en dat ik me geen zorgen moest maken, maar daarna waren de berichten gestopt. Ik maakte me enorm veel zorgen. Waar was hij?
Plotseling werd er aangebeld. Ik stond op en deed de deur open, om daar een triest kijkende Liam te zien.
" Harry, mag ik binnen komen?" vroeg hij.
" Tuurlijk" zei ik bezorgd.
Hij liep naar binnen en ging op de bank zitten.
"Harry... Ik heb slecht nieuws... Misschien kan je beter even gaan zitten" begon hij.
"Nee ik sta liever. Vertelt u maar" antwoordde ik.
"Oke.. Het gaat om Louis... Louis... Hij is vermoord door zijn vijand terwijl hij over straat liep... Het spijt me, Harry..."
Ik liet mijn glas water dat ik al die tijd al vast had, op de grond vallen en keek hem met geschokte ogen aan.
"Nee.. Nee.. Dat kan niet.." bracht ik uit.
"Het spijt me, Harry.. Ze konden niks meer voor hem doen" zei Liam zacht.
Hij stond op en verliet het appartement. Mijn gedachten waren vol met Louis. Ik had het idee dat er iets niet klopte. Plotseling ging mijn telefoon af. Ik pakte hem op en zag dat ik een bericht had van een onbekend nummer. Ik opende het en las het snel. Mijn ogen werden groot van angst.
Hazz,
Ik ben niet dood.
Ik ben ontvoerd.
Kom me niet zoeken en duik onder.
Ze zijn op zoek naar jou.
Er is een grote kans dat ik het niet overleef, dus ik wil je zeggen dat ik altijd van je blijf houden.
Ze geven me nog vijf dagen. Als ik dan niet bekend heb, vermoorden ze me.
Ik houd van je, vergeet dat niet.
Ik zal over je waken.
Het spijt me.
012
"Ik zal je vinden Lou, al is dat het laatste wat ik doe" zei ik zacht
JE LEEST
AGENT 012 (L.S.)
Fanfiction'Hazz, Ik ben niet dood. Ik ben ontvoerd. Kom me niet zoeken en duik onder. Ze zijn op zoek naar jou. Er is een grote kans dat ik het niet overleef, dus ik wil je zeggen dat ik altijd van je blijf houden. Ze geven me nog vijf dagen. Als ik dan niet...
