A/N: Flashback pa rin po ito! Basta naka-italic yung font. Continuation lamang po! :)
Picture ni Calvin at Daphne yan nung highschool days pa lang nila sa taas o kaya sa side. Cute! Hahaha
**
Nakasanayan na rin namin ni Daphne na magkita palagi dun sa lugar kung saan kami unang nagkita. Tutal parehas naman kami ng oras ng labasan kaya after class, nagkikita kami dun para magkwentuhan. Magkaiba kasi kami ng school na pinapasukan.
Nababanggit niya sakin na hindi pa niya makausap yung parents niya kasi natatakot siya na baka pagalitan lang siya ng mga ito kaya sinasabi kong subukan niya. Wala namang masama kung susubukan eh.
Papunta na ulit ako sa meeting place namin. Siguro naman na pag nagkita kami nakausap na niya parents niya diba?
Almost one and a half hour na ko naghihintay dito pero hindi pa siya dumarating. Nasaan na kaya si Daphne? Ayaw niya kasing ibigay cellphone number niya sakin kasi daw kung magte-text man daw kaming dalawa baka kung ano isipin nung parents niya.
Nililibot ko yung tingin ko nang makita ko si Daphne na papunta na dito. Pero teka! Umiiyak ba siya? Tumakbo naman ako palapit sa kaniya. Hinawakan ko naman siya sa magkabilang braso.
"Daph? Bakit ka umiiyak? Anong problema? Nakausap mo na ba sila?" Alalang tanong ko.
"Vin, *sob* I tried to convince them."
Hmm, I think it doesn't work?
"Anong sabi nila?"
"Bakit daw ba ang kulit kulit ko eh iniisip lang daw nila kapakanan ko. Hindi ko napigilan, nasagot ko sila. Bakit ganun sila? Bakit hindi na lang nila ko suportahan sa gusto ko? Bakit kailangan pa nila magdesisyon para sa sarili ko? I don't understand them.." Umiiyak na sabi niya. I sighed.
BINABASA MO ANG
My BITTERHalf
Fiksi Remaja"Siguro nga sa mga fairytales lang hindi nananakit ang mga prince charming. Pero sa tunay na buhay? Mga paasa sila." - Cara Gayle Fortez
