Kapı Komşum

Tanıtım 《☆☆☆》 2

Duvarlara doğru uzanan sarmaşık güllerinin kaplı olduğu bahçede , üzerimde ayak bileklerime kadar uzanan beyaz dökümlü elbise ile rengarenk güllerin arasında gezinirken , elimi uzattığımda parmağımdaki koca taşlı yüzüğe şaşkınlıkla baktım.

Ben ne ara evlenmiştim ve ne ara evlenecek kadar büyümüştüm ki?

Karmakarışık aklımla şaşkınca elime bakarken , güçlü bir el benim küçük elimin üzerine kapandığında , yanımda duran adama kaydı bakışlarım. Bir fırtınayı andıran gri gözleri ve o baktığımda bütün bedenimin alev almasına sebep olan gülümsemesini bana sunarken , kalbim yerinden çıkacakmış gibi çarpıyordu. Ben ürkek mavilerimi ona dikmiş olanları anlamaya çalışırken , bedenimi kollarının arasına çekip yanağıma alev gibi dudaklarını değdirdiği anda , gözlerimi kapatıp başımı onun kaslı göğsüne yasladım. Hala neler olduğunu anlayamamın şaşkınlığı ile bir süre öylece kaldım.

Ellerini çeneme dayayıp usulca benim ona bakmam için teşfik ettiğinde utancımdan yanaklarımın kızardığını biliyordum.

"Utanma küçüğüm... Benim gözlerime bakarken , bakışlarını kaçırma benden. Artık benden utanmamalısın. Kocanım senin. Benimsin. "

Ellerini yüzümde gezdirip gözlerime derin derin bakarken , burnuma dolan erkeksi kokusu ile inledim.

Gözlerim karanlığa alıştığı anda kendimi derin bir zifirilikte bulduğumda , ne olduğunu anlamadan bedenimin yere çarpmasıyla kendime geldim. Popom ve belim sert zemine değdiğinde yarı kapalı gözlerle etrafıma baktığımda , kendimi odamın zemininde buldum. Hala gördüğüm rüyanın şokunu üzerimden atamamışken, annem hızla odanın kapısını aralayıp beni yerde gördüğünde , kahkaha atmaya başladı.

"Kız Allah canını almasın Zeliş. Küçücük kalıbınla o sesi sen mi çıkardın? Deprem oldu sandım kız. "

★ ★ ★

Ve ikinci alıntımız da geldi meleklerim... Zeliş'i yazarken ben çok eğleniyorum :))) Umarım sizler de okurken aynı zevkle okursunuz...