Kapı Komşum

22. Bölüm 《☆☆☆》 Öfke

Burak'ın arabasından hızla indiğimde ne arkamdan seslenen arkadaşlarım ne de kalbimin yürüyüşümden dolayı sıkışması umurumdaydı. Önder Burak'ın ofisinde o lanet olası greyderin yanında çakmağın bulunduğunu söylediğinde , düşündüğüm tek şey , babamların onca yaşanılandan sonra bir de bu olay yüzünden içeri girersem benim için yine üzülmeleriydi. Ayaklarım öylesine bedenimden ve zihnimden bağımsız hareket ediyordu ki , Necip Babanın odasına sendeleyerek girmem normaldi sanırım. Tam kendimi sert zemine hazırlarken bir anda tanıdık bir beden ve koku ile sarmalandım.

Bakışlarım ona değmeden bile bedenimin söz dinlemez asi hali, kendime karşı içimi öfkeyle doldurdu. Sırf bu anı yaşamamış olmak için gözlerimi sımsıkı kapatıp toparlanmaya çalıştım. Mantığım yüreğimle savaşıyor beni her geçen dakika esir alıyordu. Eğer bir an önce o kollardan kurtulamazsam kendimi ele vereceğimi biliyordum.

Çünkü ben o anda ne hissediyorsam , bedenimi benden iyi bilen bu adamın da aslında onunla ilgili ne düşündüğümü anlaması an meselesiydi. Ve ben buna asla izin vermeyecektim. Hem de ona bu kadar öfkeliyken. Tekin hâlâ deli gibi sevdiğimi ve yaşadıklarıma rağmen , bedenimin onu büyük bir istekle arzuladığını bilmemeliydi.

Bu düşünceler aklıma geldiği için kendime kızsam da bedenim ve yüreğime söz geçiremiyordum. Etrafımdaki herkesi kandırmış olsam da , kendi ruhuma söz geçirememek kendimden nefret etmeme sebep oluyordu.

"İyi misin? " Bu sözler ile gerçeklerden kaçmak adına kapattığım gözlerimi yeniden araladım. Bedenim Tekin'in dokunmaya doyamadığım bedenine yapışmış , gözlerim ise onun tedirginlikle bana diktiği gözlerine hapsolmuştu. O şekilde ne kadar durdum bilmiyorum ama kokusu burnuma dolduğu anda yüreğim kafesinden çıkacakmış gibi hızlanmaya başladı. Ellerim titriyor olmamam gereken bu durumdan kendimi çekip alamıyordum. Ciğerlerime az da olsa kendimde olmanın verdiği kuvvetle derin bir nefes çekip yavaşça kollarından kurtuldum. Bedenim kendi özgürlüğüne kavuştuğu anda da hızla içimi yine öfkenin ateşi ile doldurup sertçe cevapladım.

"İyiyim. " Her ne kadar kendime gelsem de bir kaç adım ondan uzaklaştım. "Bakıyorum hiç fırsatı kaçırmamışsın. " Kinaye ile ona sıraladığım sözleri yanlış anladığını bakışlarından anladım. Ben çıkan raporlar için bu sözü söylemiştim ama onun hafifçe çatılan kaşlarından bu sözü ne için söylediğimi düşündüğünü fark ettim.

Ben bakışlarımı şaşkınca bize bakan başkomsere diktiğimde , bedenimdeki yoğun karıncalanmadan hâlâ gözlerinin bende olduğunu fark ettim.

"Necip Baba? " Babam gibi gördüğüm adama adını sorgularcasına dile getirdiğimde , genzini temizledikten sonra tedirginlikle gözlerini bir benim üzerimde bir de biraz ilerimde duran adamda gezdirdi.

"Sen neden geldin buraya hayırdır? " Yeniden o tanıdık ses kulaklarıma dolduğunda ters ters ona baktım.

"Sana ne. " Cevabım da en az vücut dilim kadar tersti.

"Hayır bu kadar telaş edeceğin ne yaptın merak ettim. " O anda rapordan haberi olmadığını anladım. Bakışları her ne kadar alay dolu olsa da , sözleri benim neden burada bulunduğumu bilmediğini gösteriyordu.

Ya da biliyor muydu?

Öyle farklı bakıyordu ki , benimle oyun mu oynuyor yoksa gerçekten mi bu soruyu soruyor anlamadım.

Bakışlarım koltuğunda sessizce oturan adama kaydığında , yüzündeki rahat ifadeden durumun karmaşası ile kafamın karıştığını fark ettim.

Tekin neden bana pişkince gülüyordu? Ve Necip Baba o lanet raporda her şey belli iken neden bu denli rahattı?

Kafam öylesine karışmıştı ki başımı hafifçe kaldırıp gözlerimi birazdan söyleyeceğim yalanlardan önce bir süre kapattım. Güç toplamam gerekiyordu ve bunu Tekin bana böyle farklı bakarken yapamıyordum.
"Sen niye benim ile ilgili bu kadar endişe ettin ki? Sana ne neden burada olduğumdan. Seni ne ilgilendiriyor bu durum? " Tuhaf halimi gizlemek için daha da tuhaf sözler ettiğimi son anda fark ettim. Yani anlamadıysa da şu sözlerden sonra kesin bir şey sakladığımı anlamıştı. Yüzüne yayılan gülümsemeden ne kadar battığımı fark ettim.