Kapı Komşum

11. Bölüm 《☆☆☆》İlk Adım

Oturduğum koltukta dışarıdaki güneşli havayı izlerken , aklım hâlâ birkaç gün önce gördüğüm Zeliş'teydi. Ablamlar ile o konuşmamızdan sonra birlikte eve dönsek de , Zeliş ailesinin istemeden önce bizi yan yana görmesini istememişti. Eğer mahalleli bizi görürse , dedikodu çıkacağını söyleyince , el mahkum kabul ettik mahallenin biraz uzağında inmelerini. Sonra birkaç defa telefonda konuşmuş , bazen de internette yazışmıştık ama onunla öyle kaçak göçek görüşmek fena halde canımı sıkmaya başlamıştı. Onu bu denli severken ve ciddi düşünürken bazen sabrım taşmıyor değildi. Yine de gözlerinde en ufak bir hüzün görmemek adına , bizi birbirimize bağlayacak hayata ilk adımlarımızı atarken , onun sorun yaşamasını istemiyordum. Yıllardır bir kadın için bu kadar hassas olduğum görülmemişti ama şunu biliyordum ki , ben şimdiye kadar sevmemiştim. Yirmisekiz  yaşında olmamam rağmen , bugüne kadar yüreğimi bu denli attıran ve nefesimi kesen bir kadın da olmamıştı hayatımda. Hiçbir zaman kadınları sadece cinsel bir obje gibi görmesem de , her ne kadar onlara kibar davransam da , karşılıklı duyulan arzular ve istenenler hep belliydi.

Şimdi ise yüreğimi bir silindir gibi ezip geçen , bana baktığında içimi bin bir duygu ile cümbüşe döndüren ve ona dokunurken incitmekten korktuğum tek kadındı Zeliş. Zaten onunla evlilik fikrinin beni korkutmaması ve aniden karar vermemin sebebi de bu duygulardı.

Zeliş benim ağır yalnızlığımda bulduğum tek gerçeğimdi.

Yeniden yönümü oturduğum koltuğun önündeki çalışma masama çevirdiğimde , görüş alanıma giren proje ile suratımı buruşturdum. Mahallenin kentsel dönüşüm halinin çizimi önümde dururken , bu gerçek ile başıma saplanan ağrıyı gidermek için elimle başımı ovmaya başladım. Her şey öyle karışmıştı ki , ne yapacağımı bilemez bir haldeydim. Babamın bitmek bilmeyen hırsı , annemin her şeye rağmen bir aile olduğumuzu bize telkin edercesine sürekli söylemesi , Zeliş'ten sakladığım ve artık benim için koca bir kambur haline gelen sır ve hâlâ babama açıklanmayan evlilik kararım. Biliyordum ki öğrendiğinde en büyük sorunu o yaşatacaktı ama kararlıydım. Sevdiğim kız ile evlenmek için her şeyi yapacak kadar gözümü karartmıştım. Bu akşam annem babama konuyu açacağı için ablamlar bile tatilini uzatmıştı. Çünkü en az benim kadar onlar da bu işin kolay olmayacağının bilincindeydiler. Kararlı bir şekilde duruşumu dikleştirdim. Gözlerim azimle karşımdaki duvara asılı olan televizyona kilitlendiğinde , görsem de oradakilerin tek bir anını bile anlamıyordum. Aklım da, fikrim de, yüreğim de Zeliş'i öptüğüm o anda kalmıştı. Her gözlerimi kapattığımda , zihnime dolan o an beni bir cennet bahçesinde hissettiriyordu. Sağ tarafımdaki masanın devamının üzerinde duran laptopa bakışlarımı çevirdiğimde , kafamı toparlayıp zamanın geçmesi için dikkatimi çizimlerime verdim. Bu akşam hayatımdaki bu arafın son bulacağı ümidi ile çalışmaya başladım. 

Tek elim direksiyonda , tek elim ile de radyoyu karıştırırken , yorucu geçen günün ardından içim kıpır kıpır mahalleye giden yokuşu çıkarken , köşedeki kalabalığa duran aracın içinden öylesine baktım. Bizim buralarda yaz olunca ne davul sesi ne de saz sesi susardı. Herkesin kendi kapısının önü ya da bahçesi olduğundan , mahalle düğünleri oldukça yaygındı. Bu yerde her kesimden insan olduğu için çalınan müzikten bunun bir roman düğünü olduğunu anladım. Güneşin sıcaklığı yüzüme vururken , önümdeki arabanın hareket etmesini beklerken , kalabalığa bir süre boş gözlerle baktım. Tam frene elim gittiği anda gördüğüm suretle öylece kaldım. Gözlerimi bir kaç kez açıp kapatsam da onun orada , insanların içinde , üzerindeki dar kotu ve vücudunu  saran bady ile oynadığını görmek kaşlarımı çatmama neden oldu. Öfke bütün bedenimi esir alırken , bana yan duran yüzündeki mimiklerden gülümsediğini ve keyfinin yerinde olduğunu anladım. Neden bilmiyorum ama o anda kıskançlık hormonlarım damarlarıma adrenalin pompalamaya başladı. Hırsla arabadan inip kapısını açık bıraktığım aracın yolun ortasında durduğunu bile umursamadım. Arkamdaki araçtan tanımadığım biri bağırırken , hızla dönüp beklemesi için elimi beş şeklinde kaldırdım.