Ben diz çökmüş ağlarken Melis geldi yanıma.
-Hocam Damla'ya iyi gelebilecek tek kişi sizsiniz. Toparlayın kendinizi..!
-Biliyorum Melis ama elimde olan bir şey yok.
-Hocam yapmayın.
-Melis...
Dedim ve yutkundum.
-Bana herşeyi anlatır mısın herşeyi?
-Herşeyi derken?
-İşte Melis, Damla'nın yaşadıklarını..
-Hocam anlatırım ama bende çok yanında olamadım siz sanki Naz'la konuşsanız daha iyi olacak o hep onun yanındaydı. Keşke bende yanında olabilseydim ama doğru bulmuyodum ki yaptıklarını.
-Anladım Melis sağol yine de ben Naz'la konuşmaya çalışacağım.
Dedim ve ayağa kalktım. İlk defa bu kadar kötü olduğumu hissettim. Hiç bir şeyin bu raddeye gelebileceğini tahmin etmemiştim.
1 AY SONRA
Damla bugün ameliyata girecek. Çok korkuyorum ona bir şey olacak diye. O yüzüğü parmağına taktığım günden beri yanından bir an olsun ayrılmadım. Hatta 1 aydır Doğu'yu bile görmüyorum.
Hayatım bir anda bu kadar nasıl değişti bilmiyorum. Galiba Damla'nın da dediği gibi biz olacakmışız. Kaderimizde, nasibimizde varmış bir olmak.
---------------------------------------
Damla'nın yattığı odanın kapısındaydım. Bir anda bir hemşire ve 2 tane hasta bakıcı geldi. Onları görünce ayaklandık.
-Ne oluyor hemşire hanım?
Dedi Damla'nın babası.
-Damla hanımı ameliyata hazırlayacağız beyefendi merak edilecek bir durum yok.
Hemşire öyle söyleyince herkes derin bir nefes aldı. İçeri girdiler ve Damla'yı çıkardılar. Kapının dibinde onu çıkarmalarını seyrettim. Gözlerim doldu. Kapıdan çıkartırlarken gözleri açıktı Damla'nın. Elinden tuttum. Ameliyathanenin kapısına kadar öyle gittik. Ailesi de arkamızdan geldi.
Hemşire elini bırakmam gerektiğini söyledi. Gözlerinin içine baktım Damla'nın;
-Seni burada bekliyorum..
Benim ardımdan annesi, babası, kardeşi, Melis, Naz ve diğerleri de tekrarladı.
Usulca elini bıraktım ve kapı kapanana kadar arkasından baktım.
----------------------------------
Damla saatlerdir ameliyatta... Herkes ondan güzel haberler bekliyor. Teyzesi, halası hepsi geldi. Ama hâla çıkıp da bir haber veren yok. İyice sinirlerim bozuldu.
...
6 saat oldu ama hala bir haber yok iyice endişelenmeye başladım. Oturduğum yerden kalktım ve etrafta sorabilecek birini aradım.
-Ya neden kimse bişey söylemiyor.. Saatlerdir içerde biri bişey desin.
Dedim bağırarak. Herkes bana bakıyordu. Melis yanıma geldi.
-Hocam sakin olun. Bakın zaten herkes endişeli daha da germeyelim ortamı.
-Melis merak ediyorum biri çıkıp bişey desin artık..
Damla'nın babası yaklaştı yanıma.
-Sakin ol evlat bak hepimiz bekliyoruz. Sende böyle yaparsan hepimiz kötü olcaz.
