The Forgotten

Κεφάλαιο 1

Σήμερα ξύπνησα ακούγοντας τον ήχο των κυμάτων... των ήχο των κυμάτων!; Μα δεν ζούμε κοντά στη θάλασσα!

Πετάχτηκα πάνω ανοίγοντας τα μάτια μου με δυσκολία λόγο του ήλιου. Το μέρος που βρισκόμουν ήταν τελείως άγνωστο για εμένα και σίγουρα δεν έμοιαζε με το δωμάτιο που κοιμήθηκα εχθές το βράδυ.

Αυτό που αντίκριζα τώρα ήταν μια ερημωμένη παραλία, η οποία σταματούσε απότομα λίγα μέτρα πιο πίσω μου για να δώσει την θέση της σε ένα πυκνό δάσος.

Αυτό σίγουρα δεν είναι το δωμάτιό μου...

Ξανασκέφτηκα.

- Μα αν δεν είμαι στο δωμάτιο μου που είμαι;!

Φώναξα δυνατά.

- Ξέρω 'γω για νησί μου φαίνεται.

Ακούστηκε μια ειρωνική αντρική φωνή από πίσω μου.

Δεν ήμουν σίγουρη αν έπρεπε να γυρίσω.

Εννοώ... μπορεί να ήταν ο οποιοσδήποτε τρελός ή κάποιος που θέλει να με σκοτώσει... εδώ δεν ήξερα που βρίσκομαι!

Και αν είναι κάποιος που μπορεί να με βοηθήσει;

Ψιθύρισαν οι σκέψεις μου.

Τότε γύρισα και είδα έναν τύπο που σίγουρα δεν ήξερα και που δεν ήμουν σίγουρη αν ήθελα να τον γνωρίσω.

- Και εσύ είσαι ο...;

Τον ρώτησα θυμωμένα κρατώντας μια αμυντική στάση.

- Πάντως όχι ο τουριστικός οδηγός του νησιού.

Μου απάντησε με ένα ειρωνικό χαμόγελο.

Τον κοίταξα βαριεστημένα και ξαναγύρισα το βλέμμα μου στην θάλασσα. Το μονό σίγουρο ήταν πως δεν κινδύνευα από τούτον μέχρι στιγμής τουλάχιστον.

Ωραία...και τώρα πως φεύγουμε από εδώ;

Ρώτησα τον εαυτό μου καθώς κοιτούσα την θάλασσα.

- Μην την κοιτάς δεν πρόκειται να σου απαντήσει.

Αχά αυτό σημαίνει ότι δεν έφυγε ακόμα...

- Και εσύ ποιος είσαι εσύ είπαμε;

Τον ρώτησα αδιάφορα.

- Δεν είπαμε.

Απάντησε.

Καλά συνέχισε το βιολί σου εσύ.

Σκέφτηκα.

- Ωραία ας πούμε. Εγώ είμαι η Μάγκι εσύ ποιος είσαι;

- Ντάνιελ. Απάντησε ξερά.

- Ωραία Ντάνιελ. Από εδώ είσαι;

Τον ρώτησα γυρνώντας προς το μέρος του και δείχνοντας του το νησί.

- Χα κανείς δεν είναι από εδώ κοπελιά.

- Μάλιστα τότε από που είσαι;

- Ξέρω 'γω;

Για μια στιγμή τον κοίταξα μπερδεμένη. Μα καλά δεν ξέρει από που είναι...;

- Σταμάτα να με ειρωνεύεσαι και απάντα στις ερωτήσεις μου!

Του φώναξα προσπαθώντας αποτυχημένα να παραμείνω ψύχραιμη.

- Και ποιος σου λέει ότι σε ειρωνεύομαι; Μου είπε προκλητικά.

- Και ποιος μου λέει ότι δεν με ειρωνεύεσαι; Του αντιγύρισα την ερώτηση.

- Ξέρω 'γω; Τώρα είχε πάρει ένα αθώο βλέμμα.

Αυτό ήταν! Θα τον βαρέσω!

Σκέφτηκα έντονα.

-Κόφτο! Φώναξα ξέροντας ότι είχα χάσει τον έλεγχο της φωνής μου.

- Δεν το νομίζω.

Εε...αυτό ήταν είχε περάσει τα όρια! Τόσα μου συμβαίνουν δεν θα αντέχω και αυτόν!

Τα νεύρα μου είχαν αρχίσει να γίνονται ανεξέλεγκτα. Κάτι που δεν με ξάφνιασε. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν ήμουν υπομονετικός άνθρωπος.

Πριν το σκεφτώ καλύτερα τον κλότσησα στο καλάμι.

Τα καλά νέα είναι ότι δεν το περίμενε. Τα κακά νέα είναι ότι συνήλθε γρήγορα.

Καταλήξαμε να παλεύουμε στην άμμο σαν τα πεντάχρονα έως ότου φώναξα ότι παραδίνομαι.

- Το ήξερα ότι θα σε νικούσα!

Φώναξε θριαμβευτικά περήφανος για το κατόρθωμά του.

- Ναι καλά! Που να έβλεπες την μούρη σου όταν σε κλότσησα!

Του είπα κόβοντας του την φόρα.
Εκείνος δεν απάντησε μονό κοιτούσε τον ουρανό, ο όποιος νύχτωνε.

Σηκώθηκε και άρχισε να απομακρύνεται.

- Εη που πας!; Φώναξα.

Δεν είχα καταλάβει ότι αν έφευγε εγώ δεν θα είχα ιδέα ούτε που είμαι αλλά ούτε και τι να κάνω.

- Να κοιμηθώ. Απάντησε χωρίς ίχνος ειρωνείας αυτή την φόρα.

-Και εγώ τι θα κάνω;! Του φώναξα απελπισμένη.

Εκείνος φάνηκε σκεφτικός και για μια στιγμή φοβήθηκα ότι θα έφευγε, αλλά τότε γύρισε πίσω και με κοίταξε.

- Θες να έρθεις μαζί μου;

Υπό κανονικές συνθήκες θα έλεγα όχι αλλά κοιτώντας πίσω μου προς τα σκοτεινά δέντρα κατάλαβα ότι δεν θα ήταν και η καλύτερη επιλογή.

- Ναι. Απάντησα και τον ακολούθησα.

- Τώρα θα μου πεις που είμαστε;

Τον ρώτησα ψιθυριστά.

- Τι να σου πω.... το μόνο που ξέρω είναι ότι εδώ καταλήγουν όσοι έχουν ξεχαστεί ή... δεν αξίζει να τους θυμούνται...