The Forgotten

κεφαλαιο 42

 
Ο Ντανιελ με ειχε οδηγησει σε ενα ξεφωτο που περιστυχιζονταν απο βουνα.

Πιστευα οτι θα πηγαιναμε απο τα δεξια μιας που απο εκει ειναι το ανοιγμα στο ενδιαμεσο των βουνων.

Παρολα αυτα εμεις ακολουθησαμε την αριστερη πορεια.

Εκει βρεθηκαμε ενδιαμεσα σε δυο δεντρα που αποτελουσαν την εισοδο του αρχοντικου.

Μεσα η διακοσμηση ηταν μοντερνα και δεν θυμιζε σε τιποτα αυτη του Αντωνι.

Ο Ντανιελ σε ολη την διαδρομη ηταν συνοφρυωμενος πραγμα που μου εκανε εντυπωση.

-Πως σου φαινεται?

Ρωτησε αφου ειχαμε μπει μεσα.

-Εντυπωσιακο.

Αοαντησα μονολεκτικα παρατηρωντας τον χωρο γυρω μου.

-Χαιρομαι.

Ακουσα αχνα την απαντηση του  Ντανιελ.

Δεν καταλαβαινα αυτη του την συμπεριφορα.

Τι ειχε παθει?

-Ντανιελ?

-Μμ?

Μουρμουρισε καπως ξαφνιασμενος μιας που ειχε ριξει ολο του το ενδιαφερον στο πατωμα.

-Ολα καλα?

Τον ρωταω και εκεινος γνεφει.

Καταφατικα.

Τωρα με επεισες...

Σκεφτομαι και τον πλησιαζω.

Εκεινος ξεροκαταπινει και κανει ενα βημα πισω.

Λες και εχω χολερα!

Σκεφτομαι νευριασμενη με μια γκριματσα.

-Για την ακριβεια δεν ειναι αυτο...

Τον ακουσα να λεει και εστιασα στην φωνη του.

-Απλα δεν μπορω να καταλαβω απολειτος τους σκοπους σου.

Συνεχισε κοιτωντας κατω.

Παρολο που η ολη σταση του φανερωνε αδυναμια ηξερα οτι μονο αυτο δεν ειναι.

-Απλα θελω αυτη την στιγμη να ειμαι μαζι σου. Τοσο κακο ειναι?

-Δεν ειναι κακο. Απλα τρελο.

Ειπε με τα ματια του να με καινε.

-Γιατι να ειναι τρελο?

-Γιατι ποιος ανθρωπος με τα μυαλα στο κεφαλι του θα ηθελε να μινει απομωνομενος με εναν εφιαλτη?

Τα λογια του ηταν αποτομα. Σχεδον σαν να με μαλωνε για την τρελα και την αφελεια μου.