The Forgotten

κεφαλαιο 41

Ηταν απαισια!

Εννοω... τα ματια της απο κατω ηταν μαυρα ενω τα ιδια ηταν κοκκινοπα λες και ειχε να κοιμηθει μηνες.

Το φορεμα της ηταν γεματο αιματα στο κατω μερος ενω στο χερι της κρατουσε ενα μαχαιρι.

Ηταν και εκεινο λερωμενο. Γενικος η ολη εμφανιση της μου θυμιζε εντονα σκηνη θριλερ.

Τοτε που τα θυματα καθονται και κοιταν το τερας χωρις να κανουν τιποτα.

Και μετα πεθαινουν.

Προσωπικα ομως δεν θελω να πεθανω.

Ξεροκαταπια μια φορα και αρχισα να τρεχω προς τις σκαλες.

Το συρσιμο ακουγοταν σταθερο πισω μου.

Δεν φαινοταν να βιαζεται.

Ειχα φτασει στο σαλονι.

Αλλα τωρα τι θα εκανα?

Ο μονος τροπος για να ξεφυγω ηταν να βγω απο το σπιτι.

Αλλα αν φυγω μπορει να πεσω πανω στον Ντανιελ.

ή μαλλον λαθος. Σιγουρα θα πεσω πανω στον Ντανιελ.

Δεν υπαρχει ομως αλλη επιλογη!

Τοτε αρχισα να ξανακουω το συρσιμο και η καρδια μου σφυχτηκε.

Ηταν κοντα.

Γυρισα αργα και την ειδα να κατεβαινει τις σκαλες με το κεφαλι σκυμενο.

Παρολα αυτα τα ματια της ηταν καρφωμενα πανω μου.

Ξεροκαταπια και αρχισα να τρεχω.

Αυτη την φορα δεν με ενοιαζε αν θα με βρει ο Ντανιελ και ο καθε Ντανιελ.

Τωρα με ενοιαζε αν θα γλυτωσω.

Τα υπολοιπα θα τα ελεινα την σωστη στιγμη.

Φανταζομαι.

Εφυγα απο το σπιτι τρεχωντας.

Η καρδια μου πηγαινε σαν τρελη απο τον φοβο.

Δεν ειχα ιδεα που πηγαινα εως οτου ακουσα μια γνωριμη φωνη.

-Εισαι καλα?

Η ερωτηση ηταν συνιθισμενη. Παρολα αυτα ενιωσα παραξενεμενη.

Οχι επειδη ρωτησε. Αλλα επειδη ακουγονταν σαν να νοιαζονταν.

-Δεν ειμαι αψυχος ξερεις... μπορω να νοιαστω.

Γυρισα αργα και ειδα την πηγη της φωνης.

Ο Ντανιελ φαινοταν κουρασμενος και αδυναμος.