The Forgotten

...Επιλογος...

Ο καιρος περασε.

Τωρα λογικο ειναι να εχω ξεχασει...

Αλλα οχι. Εχω μαθει το μαθημα μου.

Δεν ξεχασα τιποτα απο οτι εχουν γινει. Ολα ειναι καθαρα στο μυαλο μου.

Κοιταξα για ακομα μια φορα τον ταφο του αδελφου μου.

Απλος, λυτος, ψυχρος.

Ακριβως το αντιθετο απο εκεινον.

Εκεινος ηταν παντα δραστηριος και χαμογελαστος.

Η ψυχη του σπιτιου. Που ακομα και στους τοιχους μπορουσε να δωσει χρωμα.

Με ενα μικρο χαμογελο εκανα ενα βημα πισω.

Αναρωτιεμαι που να ηταν τωρα...

Αναρωτιεμαι ποσα εκρυβε το χαμογελο που φορουσε καθε μερα...

Ξερω παραξενο... αλλα ειχα παρατηρησει πολλες αλλαγες πανω του.

Πολλες ανασφαλειες που κανεις δεν εβλεπε.

Απομακρυνθηκα χωρις να βιαζομαι.

Αντιθετος διαβαζα τα ονοματα απο τις πλακες που περνουσα και στο καθενα προσπαθουσα να φανταστω την ιστορια του.

Με την ωρα βρεθηκα να διανυω και το παλιο νεκροταφειο.

Παλιοτερα ονοματα.

Παλιοτερες εποχες.

Ηταν παραξενο που ποτε δεν τα διαχωρισαν αυτα τα δυο.

Ζοζεφ και Ροζαλι Ναστροφ

Ρικος και Αμελια Ιστριγκ

Ονοματα, ημερομηνιες, φωτογραφιες.

Που δειχνουν ποσα χρονια εζησαν, πως ηταν, πως ονομαζοταν...

Πραγματα που ουσιαστικα δεν ενδιεφεραν κανεναν.

Και ποιος μου λεει εμενα πως στα αληθεια εζησαν?

Ποιος μου εγκυαται πως καθε στιγμη που ζουσαν ηταν ευτιχισμενοι?

Ποιος μου εγκυαται οτι τα χαμογελα στις φωτογραφιες δεν ειναι ψευτικα?

Κανενας...

Με μια βαθια ανασα συνεχισα το περπατημα.

Πλεον ειχα φτασει στο πιο παλιο κομματι του νεκροταφειου.

Αυτο που ηταν κοντα στην πυλη της εξοδου.

Τοσο κοντα αλλα κανενας απο αυτους δεν την ειχε περασει.

1453,1454,1456...

Με μικρα βηματα πηγα προς τα δεξια.

1563,1543..