The Forgotten

Κεφάλαιο 4

  Κοιτούσαμε τον ήλιο να ανεβαίνει στον ουρανό για κάτι ώρες, ο καθένας βυθισμένος στις σκέψεις του.

Εγώ το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ είναι πως θα μπορούσαμε να φύγουμε από αυτό το απαίσιο μέρος.

   Από ότι έχω καταλάβει όσοι βρίσκονται εδώ δεν μεγαλώνουν.

Σαν την χώρα του Πίτερ Παν ένα πράγμα! 

Σκέφτηκα. Μόνο που μπορούσες να φύγεις από εκεί με ένα μαγικό καράβι. Πετώντας. Και η αλήθεια είναι ότι δεν νομίζω να έχουμε κάτι τέτοιο.

    Και τότε πως θα φύγουμε;

Θα υπάρχει ένας τρόπος... ήθελα τόσο πολύ να γυρίσω πίσω στην οικογένεια μου και κατά προτίμηση ήθελα να τους βρω ζωντανούς.

  - Εη μικρή πάμε να βρούμε φαγητό... Άκουσα τον Ντάνιελ να μου λέει σιγανά. Μόνο το μικρή να έκοβε και θα ήμασταν μια χαρά.

-Τι φαγητό;

- Από φρούτα έως ζώα.

-Που θα βρούμε ζώα στην παραλία;

-Ε...ναι γι' αυτό θα χρειαστεί να πάμε λίγο πιο βαθιά... στο δάσος.

- Και αν χαθούμε?

-Δεν χανόμαστε.
  

Είπε και σηκώθηκε τραβώντας και εμένα.

-Έτσι και αλλιώς έχεις και εμένα εδώ.
  

 Συμπλήρωσε ανεβοκατεβάζοντας τα φρύδια, είχε έρθει πολύ κοντά μου πλέον.

-Α ναι έχω και εσένα! Είπα  κάνοντας ότι τον είχα ξεχάσει. Πράγμα απίθανο γιατί πως θα μπορούσα να ξεχάσω τον τύπο του 1500 με τον οποίο κοιμηθήκαμε αγκαλιά σε μια αιώρα και θέλω τόσο πολύ να τον σφάξω! Ώρες-ώρες...

   -Οπότε είμαστε χαμένοι! Συμπλήρωσα με ένα τεράστιο χαμόγελο.

    Εκείνος μου χαμογέλασε με τον ίδιο τρόπο αλλά ήμουν σίγουρη ότι άρχισε να σκέφτεται να με πετάξει στην θάλασσα, πάλι. 

Αχά μόνο στα όνειρα σου! Σκέφτηκα και τον έριξα κάτω.

    Με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια. Έμοιαζε πολύ με κουτάβι τώρα που το σκέφτομαι. 'Η και με κουκουβάγια.
  

-Ώρα για φαΐ! Φώναξα.

   -Τι μας λες τώρα...

Μουρμούρισε καθώς σηκωνόταν.

   -Αυτό που ακούς και επίσης θα μου μάθεις και πως να κυνηγάω! Συνέχισα να τον κοιτάω με ένα τεράστιο χαμόγελο.