The Forgotten

Κεφάλαιο 15

  -Τώρα τι κάνουμε; Ρώτησα χωρίς να ξέρω τι άλλο να πω.

   -Για λίγο σταματάμε και μετά συνεχίζουμε. Αποκρίθηκε εκείνος καθώς κοιτούσε πάνω, στα δέντρα.

    Δεν είχε βάλει ακόμα την μπλούζα του και με έκανε να έχω την εντύπωση ότι το έκανε επίτηδες.
    Προφανώς κι είχα κοκκινίσει πάλι γιατί όταν γύρισε να με κοιτάξει χαμογέλασε αλαζονικά παίρνοντάς με αγκαλιά. 

  -Και αυτό συμβαίνει σε όσες με βλέπουν χωρίς μπλούζα. Περηφανεύτηκε χαϊδεύοντας τα μάγουλα μου.

   -Α ναι και στις υπόλοιπες που σε βλέπουν με μπλούζα;  Ρώτησα προκλητικά. 

   -Ε αυτές με κοιτάνε απλά σαν χάνοι. Είπε με το ίδιο ύφος.

     Εγώ θα έφταιγα αν τον βαρούσα τώρα; Αναστέναξα.
   

 -Μάγκι; Τον άκουσα να μου λέει σοβαρά.

     Γύρισα να δω τι ήθελε και τότε ένιωσα τα χείλη του πάνω στα δικά μου.
    

Αυτός ο άνθρωπος θα με τρελάνει... Σκέφτηκα καθώς τον ένιωσα να κολλάει πάνω μου. Τοποθετώντας τα χέρια μου στον σβέρκο του τον τράβηξα πιο κοντά. Δεν πέρασε όμως πολύ ώρα, και απομακρύνθηκε ανασαίνοντας βαριά. Εγώ στάθηκα ακίνητη κοιτώντας τον.

   -Είσαι απίστευτος.  Είπα τελικά μουδιασμένα  και σηκώθηκα.
   

  Άρχισα να περπατάω προς ένα δέντρο όταν ένιωσα ένα χέρι να με τραβάει πίσω.

      Πήγα να ουρλιάξω όταν μου έκλεισε το στόμα. Κοίταξα πάνω και είδα τον Ντάνιελ να με κοιτάει παιχνιδιάρικα.
      

 -Κάνουμε άλλη μια βουτιά;  Ρώτησε τάχα αθώα.

       Δεν του απάντησα παρά μόνο τον κοίταξα. Εκείνος σούφρωσε τα χείλη του. Χωρίς να το σκεφτώ τον φίλησα στιγμιαία και άρχισα να τρέχω προς την λίμνη.
       Μετά από λίγο τον άκουσα να με ακολουθεί.
     Βουτήξαμε μέσα αρχίζοντας να πιτσιλάμε ο ένας τον άλλον. Έπρεπε να το παραδεχτώ... ο Ντάνιελ ήταν παράξενος χαρακτήρας. Ήταν φορές που ήταν γλυκός, ειρωνικός, ενώ υπήρχαν και φορές που σου θύμιζε πεντάχρονο παιδί.
   Σαν τώρα δηλαδή... Σκέφτηκα καθώς τον παρατηρούσα που γελούσε.

    Γέλασα και εγώ πέφτοντας πάνω του. Συνεχίζαμε να παίζουμε για ώρα. Πλέον είχε βραδιάσει.

  -Έλα πάμε για ύπνο... Μου ψιθύρισε ο Ντάνιελ στο αυτί.
    Εγώ έγνεψα καταφατικά. Ξαπλώσαμε κάτω. Ήμουν έτοιμη να κλείσω τα μάτια όταν θυμήθηκα κάτι.
  

 -Γιατί δεν πάμε σε δέντρο και σήμερα; Τον ρωτάω.

  -Δεν χρειάζεται...Μου είπε και με φίλησε στα μαλλιά.
 

  -Μα γιατί;

   -Θα τα πούμε αύριο.
  Δεν συνέχισα, γιατί τα μάτια μου είχαν ήδη αρχίσει να κλείνουν...

Κοίταξα γύρω μου σκεφτική. Τίποτα δεν είχε αλλάξει. Χωρίς να το πολυσκεφτώ πήγα πάνω στο δωμάτιό μου. Τότε άκουσα κάποιον να κλαίει. Μπήκα μέσα και "με" είδα να κάθομαι και να τρίβω την πλάτη της κολλητής μου.
  -Έλα βρε μην δίνεις σημασία σε αυτό το βόδι...δεν αξίζει. Έλεγα και ξανάλεγα.
   Πλησίασα και τους κοίταξα.
-Μα πως κατάφερε να το κάνει αυτό σε εμένα! Γιατί να το κάνει;!
    Καθώς την άκουγα θυμήθηκα πως ήταν όταν ήμουν και εγώ στα αλήθεια μαζί τους. Όταν και εγώ έκλαιγα λόγο ενός μπάσταρδου  που με πλήγωσε ή όταν βοηθούσα τις φίλες μου να ξεπεράσουν έναν.
   Τώρα αυτά δεν ισχύουν πλέον... τώρα προσπαθώ απλά να γυρίσω. Δεν είμαι πλέον στα αλήθεια εκεί.
   Γρύλισα θυμωμένη. Γυρίζοντας τες την πλάτη μου.
   -Γρρρ... ακούστηκε μετά από λίγο και γύρισα απότομα.
    Κοίταξα "εμένα" και είδα ότι "είχα" πάρει την ίδια έκφραση.
     -Το βόδι! Είπα εγώ και μετά από λίγο την άκουσα να το επαναλαμβάνει.
     Ωχ θεέ μου... Σκέφτηκα. Μπορώ να μιλάω μέσω εκείνης!
   Πήγα να κουνήσω τα χέρια μας. Δεν τα κατάφερα. Ε όχι!  Δεν γίνεται! Πως μπορεί να έχω χάσει τον έλεγχο σε αυτό! Και γιατί να τον έχασα...

   Ξύπνησα ουρλιάζοντας. Ο Ντάνιελ καθόταν ακόμη δίπλα μου μισοξαπλωμένος.
   -Τι είδες; Μου είπε ήρεμα παίρνοντάς με αγκαλιά.
  

 -Έχω χάσει τον έλεγχο των κινήσεων αυτού του πράγματος. Ανακοίνωσα φωνάζοντας.

    Με κοίταξε σκεφτικός.

   -Μην ανησυχείς...θα βρούμε τι γίνεται. Τον άκουσα να λέει σιγανά για να με ηρεμήσει.

     Ένιωθα σαν άγριο ζώο που ήταν έτοιμο να ορμίσει σε κάποιον από τα νεύρα του.
     Κοίταξα γύρω μου. Το δάσος είχε αλλάξει. Τα κλαδιά ήταν πλέον όπως πριν, πυκνά. Αλλά αυτό δεν ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα μας.
      Το μεγαλύτερο πρόβλημα μας ήταν το χρώμα τους. Ήταν μαύρα.
    Κοίταξα τον Ντάνιελ, ο οποίος  παρατηρούσε ότι και εγώ.
  

  -Αυτό δεν είναι καλό έτσι;

    -Όχι δεν είναι. Είπε και πήρε τα κοντάρια μας. Μου πέταξε το ένα και κατευθινθήκαμε προς το δάσος για να συναντήσουμε τον επόμενο εφιάλτη μας...