The Forgotten

Κεφάλαιο 9

Του εξηγούσα όλα όσα έγιναν. Εκείνος άκουγε προσεχτικά καθώς μου χάιδευε τα μαλλιά.
Οι κινήσεις του με ηρεμούσαν. Μου υπενθύμιζαν ότι είχα κάποιον με τον οποίο μπορούσα να μιλήσω.
Μόλις τελείωσα την αφήγηση μου σήκωσα το κεφάλι μου και τον κοίταξα.

-Την πλήγωσα έτσι;

-Και εκείνη πλήγωσε εσένα.

-Μπορεί να μην έφταιγε όμως...

-Και να μην έφταιγε μην ξεχνάς ότι δεν είχες ποτέ το χρόνο για να την ακούσεις.

Συνέχισα να τον κοιτάω προσπαθώντας να πίσω τον εαυτό μου ότι είχε δίκιο.

Εντωμεταξύ εκείνος χάιδευε το μάγουλο μου. Καταλάβαινα ότι προσπαθούσε να με ηρεμήσει και τα κατάφερνε πολύ καλά μέχρι που κάτι άλλο μου τράβηξε την προσοχή.

-Τι είναι αυτό;

Ρώτησα βλέποντας ένα ασημένιο δαχτυλίδι στον αντίχειρα του.

-Α ένα δαχτυλίδι. Είπε αδιάφορα, αλλά εμένα δεν με κορόιδευε. Για να το κρατούσε σημαίνει ότι ήταν σημαντικό.

-Ποιος στο έδωσε; Ξαναρώτησα παρατηρώντας το αυτή την φορά. Είχε παράξενα σχέδια πάνω. Μια σου έδινε την εντύπωση ότι ήταν δράκοι και μια ότι ήταν το σύμβολο του Γιν και Γιανγκ.

-Ένας άνθρωπος που είχε μεγάλη σημασία για μένα.

-Η Μελίσσα;

-Όχι. Είπε με έναν μορφασμό.

-Ο Άντριε;

-Ούτε. Τώρα είχε πάρει μια ξινισμένη έκφραση.

-Κάποιος από την οικογένειά σου;

-Μμ... μπορεί.

Ούτε παντομίμα να παίζαμε.

-Η μητέρα σου!

-Όχι.

-Η αδελφή σου!

-Ούτε.

-Ο πατέρας σου!

Με το άκουσμα αυτής της λέξης κοκάλωσε για λίγο.

-Αμέ! Είπε τελικά, αλλά δεν συνέχισε.

-Στο πήρε για κάποιο συγκεκριμένο λόγο;

-Μπορεί.

Ωραία μόλις περάσαμε στον δεύτερο γύρω του παιχνιδιού.

-Στο έδωσε ως ενθύμιο;

-Μπορεί.

- Τι είχε συμβεί; Πες μου!