The Forgotten

Κεφάλαιο 3

Ήμουν πίσω στο σπίτι. Μπορούσα να δω τα στόρια του δωματίου μου και το παλιό μου κρεβάτι. Ήμουν τόσο χαρούμενη τελικά που όλα ήταν ένα άσχημο όνειρο.

Για το μόνο που στεναχωριέμαι είναι ο Ντάνιελ. Υπήρξε ποτέ ή ήταν δημιούργημα της φαντασίας μου;

Τότε άκουσα φωνές από κάτω και είδα... εμένα(!) Και τους γονείς μου να μιλάμε. Το κορίτσι ήταν ολόιδιο εγώ. Είχαμε τα ίδια μαύρα μαλλιά και σμαραγδί μάτια. Απίστευτο!

Τους άκουσα να μιλάνε για την βράδια DVD που είχα οργανώσει.

Καθώς τους έβλεπα αποφάσισα να κάνω κάτι για να με προσέξουν, να προσέξουν την αληθινή....εγώ;

Πήγα ανάμεσα τους και άρχισα να κουνώ τα χεριά πάνω κάτω να φωνάζω και να κάνω όσο θόρυβο μπορώ.

Τίποτα. Κανείς τους δεν με πρόσεξε.

Πρέπει να ήταν μέρα σχολείου γιατί η ψεύτικη εγώ είχε μια τσάντα στους ώμους της, την δική μου τσάντα!

Πήγα να την ακολουθήσω έξω από το σπίτι αλλά κάτι με σταμάτησε. Δεν μπορούσα να βγω .

Σιγά-σιγά είδα τα πάντα να σκοτεινιάζουν. Και τότε...

Μόλις άνοιξα τα μάτια μου το πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν ότι είχε ξημερώσει.

Το δεύτερο πράγμα που παρατήρησα ήταν ότι είχαμε κοιμηθεί αγκαλιά. Ναι εγώ και το απολίθωμα.

Εκείνος δεν είχε ξυπνήσει ακόμα. Αλλά καθώς τον έβλεπα να κοιμάται μου ήρθε μια καταπληκτική ιδέα.

Χωρίς να το σκεφτώ παραπάνω τον έσπρωξα ρίχνοντας τον από την αιώρα.

Τα καλά νέα είναι ότι έπεσε σαν ένα σακί με πατάτες.

Τα κακά νέα είναι ότι μετά έριξε και εμένα.

- Εη αυτό δεν είναι δίκαιο!

- Δηλαδή αυτό που έκανες εσύ είναι;!

- Βεβαίος.

- Α ναι; Και γιατί;

- Γιατί εμένα με προκαλούσε η φάτσα σου!

Απάντησα απότομα με ένα χαμόγελο.

Με κοίταξε με ένα δολοφονικό βλέμμα αλλά δεν είπε τίποτα.

Χωρίς να νοιαστώ σηκώθηκα και περπάτησα ως την θάλασσα. Τότε άκουσα κάποιον να τρέχει από πίσω μου αλλά πριν προλάβω να γυρίσω με είχε ρίξει ήδη μέσα στο νερό.