The Forgotten

κεφαλαιο 27

-Π-Ποτε ηρθες?
Εκεινος χαμογελασε.
-Μα δεν ειχα φυγει ποτε για να ερθω.
Ανατριχιασε.
-Μα δεν ησουν εδω πριν απο λιγο.
-Το οτι δεν με εβλεπες δεν συμαινει και οτι δεν ημουν. Ειπε με το χαμογελο να μην εχει φυγει απο το προσωπο του.
-Α-Αντωνι?
-Ναι Μαγκι?
-Τι στα αληθεια εισαι? Ρωτησα για ακομα μια φορα. Ηλπιζα να μου απαντησει τωρα.
Χωρις να το καταλαβω ειχε βρεθει μπροστα μου.
-Για σενα φυλακας. Για τους αλλους... εφιαλτης.
Τελειωσε τα λογια του χαμογελωντας ακομα πιο πλατια.
-Τι εννοεις εφιαλτης? Ρωτησα ξανα.
Εκεινος γελασε.
-Νομιζα οτι ειχες καταλαβει απο την ιστορια του... Γαργκ?
Ειπε κοιταζωντας το βιβλιο. Τοτε παρατηρησα το δεξι του χερι. Ειχε πραγματι το ιδιο δαχτυλιδι.
-Μα γιατι? Ειπα ξεπνοη.
-Το αξιζε. Ειπε ανασηκωνωντας αδιαφορα τους ωμους του.
-Μα γιατι? Ξαναρωτησα.
-Δεν σεβαστικε τα πλασματα του δασους. Δεν περιμενε. Ετσι λοιπον τον εκδικιθηκα εγω για την ζωη που πηρε.
-Μα ηταν κυνηγος.
-Σωστα.
-Ε τοτε γιατι να τον εκδικηθεις? Την δουλεια του εκανε.
-Η δουλεια του ηταν να σκοτωνει ζωα. Οχι ξωτικα.
Ειπε εκεινος.
Ενας θυμος σιγοβραζε στα ματια του.
-Δηλαδη σκοτωσες οσους αγαπουσε?
-Και εδω ειναι το αστειο...
Ειπε και με κοιταξε.
-Δεν τους σκοτωσα εγω. Συνεχισε.
-Μα εσυ...
-Εγω απλα τον παρακινουσα στα ονειρα. Μετα εκεινος μου ελεγε το πως και εγω ακολουθουσα την γνωμη του.
Ξεροκαταπια. Δικαιολογιες.
-Καθολου. Ειπε.
-Μα...
-Κοιτα Μαγκι... πρεπει να παραδεχτεις οτι καποιοι ανθρωποι το αξιζουν. Αξιζουν τον πονο.
-Οχι, οχι με αυτον τον τροπο!
Ειπα δυνατα. Ισως πιο δυνατα απο οτι επρεπε.
-Ηρεμησε. Ισως αν το σκεφτεις καλυτερα να καταλαβεις.
-Οχι, δεν θελω να καταλαβω! Ειπα και απομακρυνθηκα απο την αγκαλια που πηγε να μου κανει.
Στα ματια του φανηκε πονος.
-Μην το κανεις αυτο... Ειπε γλυκα.
-Οι αλλοι τι θα γινουν? Ο Ντανιελ? Η Συνθια? Του υπενθυμισα χωρις να δωσω πολυ συμασια στα λογια του.
-Ο Ντανιελ δεν ξερω. Οσο για την Συνθια... εκεινη πιθανον θα χασει την θεση της.
-Την θεση της? Τον πλησιασα.
-Δεν υπαρχουν μονο εφιαλτες γλυκο μου... Ειπε εκεινος.
-Τι εννοεις? Μπερδεμενη κανω ακομα ενα βημα μπροστα.
-Τι νομιζες? Οτι ημουν Τυραννος απο παντα? Το γελιο του ηχησε στα αυτια μου. Τωρα με αγκαλιαζε κανονικα.
-Δηλαδη δεν ειστε μονο ατομα του ειδους σου εδω?
-Του ειδους μου? Μα δεν υπαρχει ειδος σαν εμενα! Εμεις απλα ειμαστε οι αποκλειροι! Η χαρουμενη φωνη του με ξαφνιασε.
Μα γιατι μιλουσε ετσι?
-Τοτε η αλλη τι ειναι?
-Λεγονται Αμανθοι. Ειπε απλα.
-Και τι κανουν?
-Το ακριβως αντιθετο με εμενα.
-Μα η Συνθια...
Εκεινος εκανε μια γκριματσα.
-Τι? Τον ρωτησα.
-Τιποτα, απλα δεν την λενε Συνθια.
-Και πως την λενε?
-Κριτην.
-Μα, μα εκεινη εχει την μορφη της...
-Ξερω. Με διεκοψε.
-Μα τοτε...
-Ο... πες μου οτι δεν καταλαβες...
Στριφογυρισε τα ματια του.
-Να καταλαβω τι? Το μυαλο μου ειχε μουδιασει.
-Οτι θελει να παρει τον Ντανιελ.
Γουρλωσα τα ματια. Ωστε δεν ηταν η ιδεα μου. Ξεροκαταπια.
-Και τι θα γινει αν το κανει?
-Κανεις δεν ξερει τι θα συμβει. Ειπε.
-Αν και δεν νομιζω να δυσκολευτει να πετυχει αυτο που θελει...
Συνεχισε και τον κοιταξα παραξενεμενη.
Εκεινος γελασε.
-Τι? Ολοι κρυβουμε κατι! Απλα εκεινος κρυβει το παρελθον του.
-Υποννοεις κατι?
Με κοιταξε πονηρα.
-Ο Ντανιελ καλη μου δεν ειχε τοσο αθωες σχεσεις με την θετη του αδελφη οσο νομιζεις.
Ειπε και καταλαβα αμεσως. Ο Ντανιελ δεν μου ειχε πει τα παντα απο οτι φαινεται...