The Forgotten

κεφαλαιο 29

   Μια απαλη φωνη ακουστηκε απο πισω μου. Ξαφνικα ο Αντωνι σηκωσε το κεφαλι του. Τα ματισ του εκαιγαν απο μισος.
   Γυρισα να δω. Πισω μου στεκονταν μια γυναικα με ασπρο φορεμα. Φαινοταν αρχοντικη ετσι οπως στεκονταν αναμεσα στα δεντρα.
   -Και αυτη ειναι η Κιρκην... Ειπε ειρωνικα ο Αντωνι δειχνωντας την με τον αντιχειρα.
    -Μα γιατι με δειχνεις ετσι καλε μου... εμενα που με αγαπας πολυ?
    Ειπε εκεινη με τον ιδιο τονο.
    -Αναρωτιεμαι που την βρισκεις τετοια φαντασια.
    Απαντησε εκεινος.
    -Εκει που την βρισκουν ολες! Απαντησε γελωντας.
    -Το χιουμορ σου ειναι καταπληκτικο επισης.
    -Νομιζεις?
   Δεν ηξερα γιατι αλλα ενιωθα οτι ημουν αναμεσα σε εναν καβγα. Ζευγαριου.
     -Μαγκι μην βριζεις το γουστο μου στις γυναικες! Ειπε ο Αντωνι.
    -Γιατι καλε μου δεν ειμαι αρκετη για σενα?!  
    -Με την καμια!
   -Α ναι!
    -Ναι! Και για να ξερεις. Αυτη που θελω τωρα ειναι τελεια μπροστα σου!
  -Και ποια θες? Η ειρωνικη φωνη της με νευριασε.
  Εκεινος δεν απαντησε. Ηταν σαν μιλουσαν με τα ματια.
  -Σκροφα! Φωναξε εκεινη ξαφνικα.
   Ο Αντωνι γριλισε. Γυρισα να τον κοιταξω.
  Κατι μου ελεγε οτι επρεπε να τον σταματησω πριν κανει το οτιδηποτε.
   Χωρις να το σκεφτω τον επιασα απο το χερι. Το προσωπο του μαλακωσε.
   Η Κιρκην κουνισε το κεφαλι της με νευρα.
   -Αντωνι! Να σου πω τωρα! Ειπε και απομακρυνθηκε. Εκεινος σηκωσε το βλεμμα του στον ουρανο ειρωνικα και την ακοκουθησε πλεον ηρεμος.
   Εμεινα μονη μου ή τουλαχιστον ετσι νομιζα...
   -Πλακα δεν εχουν? Ακουστηκε μια φωνη απο πισω μου.
   Γυρισα αργα ελπιζωντας να μην ηταν αυτος που νομιζα.
   Κι ωμος. Πισω μου στεκονταν ο Ντανιελ.
   Δεν φορουσε τα ιδια ρουχα που φορουσε και την τελευταια φορα. Τωρα φορουσε ενα μπεζ πουκαμισο εξω απο το παντελονι, το οποιο ηταν μαυρο τζιν.
    Τα μαλλια του ηταν ως γνωστον ανακατεμενα. Η φωνη του πριν απο λιγο ειχε ακουστει ηρεμη, αλλα τα ματια του φανερωναν ακριβως το αντιθετο.
    Ξεροκαταπια.
  -Μην ανυσηχεις δεν θα σε πειραξω. Οχι τωρα τουλαχιστον.
   Ειπε γελωντας.
  -Δεν το περιμενα να το εκανες. Του απαντησα με οσο θαρρος ειχα.
   Ηταν δυσκολο να αναγνωρισω τον Ντανιελ μπροστα μου πλεον. Κι αυτο επειδη οχι μονο δεν ηξερα ποσα εκρειβε ακομα, αλλα και επειδη δεν ηταν ο ιδιος. Αυτη την στιγμη για παραδειγμσ δεν μου θυμιζε τον Ντανιελ που ηξερα.
    Εκεινος εκανε ενα βημα προς το μερος μου καθως εγω εκανα ενα βημα προς το κουτσουρο πισω μου.
    Χαμογελασε και συνεχισε να με πλησιαζει. Εγω απομακρυνομουνα εως οτου ενα δεντρο με σταματησε.
   Ομως κανενα δεντρο δεν σταματησε τον Ντανιελ.
   Ειχε φτασει απεναντι μου πλεον.
   -Με φοβασε Μαγκι?
  Ενιωσα την ανασα του στο προσωπο μου. Ναι! Φωναξε καθε μοριο του σωματος μου.
   -Οχι! Ειπα τελικα.
  Εκεινος χαμογελασε.
  -Αν δεν φοβασε τοτε γιατι η καρδια σου πηγαινει τοσο γρηγορα? Μου ψιθυρισε στο αυτι και εγω ξεροκαταπια.
  -Τι να σου πω, δεν την εχω ρωτησει.
  -Οπα η Μαγκι που κανει και πνευμα! Ειπε γελωντας.
   Αμεσως ομως σοβαρεψε. Αρχισε να με παρατηρει.
   -Απο οτι βλεπω ο Αντωνι καλα σε προσεχει. Ειπα αργα και σιγανα.
   Η αλαγη στην φωνη του ηταν εστειτη. Οπως και στην διαθεση του, γιατι ξαφνικα ειχε σοβαρεψει.
   -Μαγκι? Ξαναειπε στον ιδιο τονο.
   Εγω ενευσα καταφατικα.
   -Μην ξεχασεις ποτε. Να θυμασε. Μου το υποσχεσε? Ρωτησε και μου επιασε σφιχτα το χερι.
    Εγω εγνεψα παλι. Φανηκε ανακουφισμενος. Για λιγο ακουμπησε το κεφαλι του διπλα στο δικο μου.
    Μετα ομως απομακρυνθηκε και εφυγε αποτομα αφηνοντας με να αναρωτιεμαι... ποιος ειναι τελικα ο αληθινος Ντανιελ?