The Forgotten

κεφάλαιο 49

Και να με παλι να στεκομαι απεναντι της περιμενοντας το επομενο στοιχειο που θα με φερει πιο κοντα στο μυνημα που θελει να μου στειλει.

Τα ματια της ειχαν καρφωθει στο χωμα αυτην την φορα.

Οδηγησε το μαχαιρι κατω απο τις λεξεις

Να θυμηθεις

Αργα αρχισε να χαραζει την επομενη.

Αυτο

Με χερι που ετρεμε συνεχισε.

Που ποτε δεν εμαθες. 

Σηκωσε τα ματια της και συναντησε τα δικα μου.

Αφησε Χρονο Να Θυμηθεις Αυτο Που ποτε δεν εμαθες.

Ενιωσα ενα συναισθημα, μια σκεψη να ερχεται στο μυαλο μου.

Απο τοτε που ηρθα εδω  εμαθα οτι εδω καταληγουν οσοι εχουν ξεχασει ποιοι ειναι.

Με γουρλωμενα ματια κοιταξα το πλασμα που βρισκοταν απενταντι μου.

-Μα...

Πεταχτηκα αποτομα ορθια.

Ημουν ακομη στο πατωμα.

Κοιταξα γυρω μου ψαχνωντας να την βρω.

Δεν ηταν πουθενα.

Κοιταξα κατω απογοητευμενη κλεινοντας τα ματια μου.

Καθως τα ανοιγα προσεξα μαυρες κυληδες να βρισκονται παντου στο πατωμα.

Οδηγουσαν στις σκαλες.

Με οσο θαρρος και δυναμη ειχα σηκωθηκα πανω.

Ολη η ζαλη ειχε  εξαφανιστει.

Σταθερα αρχισα να ακολουθω τα σημαδια που εκεινη μου αφησε.

Οδηγουσαν στο μπανιο του δωματιου μου.

Αργα μπηκα μεσα.

Οι κυληδες σταματουσαν ακριβως μπροστα στον καθρεφτη.

Με οσο θαρρος ειχα σηκωσα το κεφαλι μου αντικριζωντας το ιδιο αδυναμο κοριτσι.

Αφησε χρονο να θυμηθεις αυτα που ποτε δεν εμαθες

Στο μυαλο μου ηρθε το μυνημα του πλασματος.

Πως ομως μπορω να θυμηθω κατι που δεν ξερω?

Χαμηλωσα τα ματια προσπαθωντας να θυμηθω.

Πιθανον θα μου αφησε και καποιο αλλο μυνημα εκτος απο αυτο!

Αλλα τι?

Στην αρχη των ονειρων ετρεχα.

Μετα αρχιζε να μου δεινει το μυνημα και καθε φορα εκανε κατι...