The Forgotten

κεφαλαιο 40

  -Αντωνι?

Τον ρωτησα πιο επιτακτικα. Ομως παλι δεν απαντησε.

-Αντωνι θα μου πεις?

Ρωτησα και αυτη την φορα με κοιταξε στα ματια περνοντας μια βαθια ανασα.

-Θυμασαι τοτε που ηρθε η Κιρκην και εσυ μας ακουσες που μιλουσαμε?

Ειπε και εγνεψα καταφατικα.

Εκεινος ξεροκαταπιε.

-Λιγο πριν φυγει προτεινε μια μεση λυση.

Παυση.

-Στην οποια και συμφωνησα.

Ειπε τελικα.

-Για ποιο θεμα προτεινε μεση λυση?

Εκεινος με κοιταξε στα ματια πιο εντονα.

-Για να γινω και παλι προστατης, Αμανθος οπως θες πες το.

Ειπε και εμεινα να τον κοιταω.

-Πως γινεται αυτο?

-Γ -Γινεται, α- αν ο Ντανιελ παραδεχτει οτι, οτι εγινε ηταν δικο του σφαλμα.

Εγω τον κοιταξα χωρις να καταλαβαινω.

-Και ποια ειναι η μεση λυση?

Ρωτησε και πηρε μια βαθια ανασα.

-Για να το κανει το μονο ανταλαγμα που ζητησε ειναι εσυ. Οποτε η μεση λυση ειναι, αν βρεθεις εξω μονη σου και εκεινος σε βρει τοτε θα σε παρει κιολλας.

-Και γιατι θελει εμενα?

Εκεινος ανασηκωσε τους ωμους του.

-Και εσυ γιατι δεν με δεινεις?

Το βλεμμα του εγινε ενοχο.

-Δ- Δεν θελω.

Ειπε και ημουν σιγουρη οτι ειχε ψιλοκοκκινησει.

Ξεροβηξε και σηκωσε πιο ψηλα το κεφαλι του.

-Το θεμα ειναι οτι σε θελει. Γι' αυτο ημουν ετσι.

Ειπε με σταθερη φωνη αυτην την φορα.

Τοτε πηρε μια βαθια ανασα και συνεχισε.

-Εγω παω πανω. Μην βγεις εξω.

Με αυτα τα λογια απομακρυνθηκε προς τις σκαλες αφηνοντας με να σκευτομαι. 

Μα ηδη με ειχε βρει μονη...

Αναστεναξα χωρις να βγαζω νοημα. Οποτε δεν του σηκωθηκε με το ετσι θελω να με παρει.

Απλα με ζητησε ως ανταλλαγμα.

Ναι αλλα τον Αντωνι τον συμφερει να με δωσει. Ετσι θα παρει πισω την θεση του και θα σταματησει να ειναι αποκλειρος.