The Forgotten

Κεφάλαιο 7

    Το πρωί άνοιξα τα μάτια μου με δυσκολία. Ο ήλιος ηταν πολύ δυνατός και εγώ ήμουν γυρισμένη προς το μέρος του.
   

 Άφησα έναν αναστεναγμό και γύρισα πλευρό. Από εκεί δεν ήταν ο ήλιος, αλλά ο Ντάνιελ που με κοιτούσε χαμογελώντας.

   -Πες μου ότι μόλις τώρα ξύπνησες και ότι δεν με έβλεπες καθώς κοιμόμουν.
   

 Δεν απάντησε.

  -Ντάνιελ πες μου!
  

-Τι να σου πω;! Αν σου πω αυτό που μου ζητάς θα πω ψέματα και δεν είναι σωστό.

   Είπε ο άνθρωπος των σπηλαίων. Σκέφτηκα. Μα καλά που την βρίσκει την όρεξη πρωινιάτικα;!
 

  -Και εσύ ενδιαφέρεσαι για το σωστό και το λάθος από...

   -Αχ σήμερα... ξέρω γρήγορη απόφαση αλλά τι να κάνουμε;
    

Και ναι συνέχιζε. Δεν πάμε καλά...

  -Ντάνιελ...
  

-Μάγκι...

   Με κοιτούσε χαμογελώντας. Ε τα ήθελε ο κώλος του.
 

 -Μου σπας τα νεύρα.

   Είπα χαμογελώντας ήρεμα και γύρισα πλευρό.
  

-Μες στην καλή χαρά είναι αυτό το παιδί....πάντα.

 Τον άκουσα να μουρμουρίζει.
  

Αγνόησα το σχόλιο και έκλεισα τα μάτια μου έτοιμη να ξανακοιμηθώ. Όμως τότε έπεσα κάτω. Ω ναι το απολίθωμα αποφάσισε να τεντωθεί.

-Ξέρεις κάτι; Πολύ μ' αρέσει αυτή η μέρα.
  

 Είπε καθώς με κοιτούσε από την αιώρα.

  -Ναι ε;
 

 -Ναι.

   Αναστέναξα. Γιατί να με βρει αυτός παναγία μου; Τι έκανα τόσο κακό;

    Πλέον είχαμε σηκωθεί και οι δυο και περπατούσαμε στην παραλία.
  

-Δεν νομίζεις ότι πρέπει να πάρουμε και τρόφιμα μαζί μας;

-Ναι.

-Ωραία αυτό σημαίνει ότι θα κυνηγήσουμε;

-Όχι.
 

  Αυτός ο άνθρωπος μου σπάει τα νεύρα..

-Τότε τι θα κάνουμε;

-Τίποτα.

-Γιατί;!
  

  Γύρισε και με κοίταξε με ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο.