Annie

1

<<Για τις ρηχές τις θάλασσες δεν θα προδώσω τον ωκεανό μου>> της είπε. Ήταν η καλύτερη στιγμή της ζωής του. Καθόταν εκεί. Στον μικρό καναπέ της θείας του και κρατούσε στην αγκαλιά του την αγαπημένη του. Την έσφιξε στο στέρνο του και περίμενε με κομμένη την ανάσα ένα της φιλί. Το ήθελε. Το σκεφτόταν μέρες. Ήξερε πως θα γίνει. Ήταν ένα καλά οργανωμένο έγκλημα.

Είχε χαθεί στις σκέψεις του όταν άκουσε την ανήσυχη φωνή της Άννυ.

<<Αγάπη μου, είσαι καλά; >>

Τον έβλεπε να σκέφτεται και δεν ήξερε τι να κάνει.

<<Καλά είμαι Άννυ μου, απλά σκεφτόμουν. >>

Δεν ήθελε να της πει τι. Δεν έπρεπε να ξέρει. Και τότε θυμήθηκε. Δεν τις είχε κρύψει ποτέ και τίποτα. Πάντα ήταν ειλικρινής. Ήθελε να είναι σωστός απέναντι της. Όχι όμως τώρα. Αυτή την φόρα ήταν αλλιώς. Δεν έπρεπε να ξέρει.

Αν μάθει δεν θα γίνει τίποτα. Θύμησε στον εαυτό του. Οπότε σταμάτα να το σκέφτεσαι αυτό. Καλά κάνεις και δεν της μιλάς.

Δεν πίστευε πράγματι πως έκανε καλά. Αυτή η μέρα θα άλλαζε τις ζωές τους. Έπρεπε να ξέρει.

<<Αγάπη μου>> της είπε καθώς της χάιδευε τα μαλλιά. <<Σου έχω πει ποτέ πως σε αγαπάω;>>

Τι λες ρε βλάκα; Σκέφτηκε

<<Πολλές φορές αγάπη μου. Αλλά δεν σκεφτόσουν αυτό>> τον κοίταξε. Περίμενε να αντιδράσει. Αυτός δεν ήξερε τι να κάνει. Τι να πει. Προσπάθησε να εκφράσει με κάποιον τρόπο το σχέδιο του. Το τι θα έκανε. Το τι θα της έκανε.

<<Θέλω...>> της είπε χωρίς να καταφέρει να πει περισσότερα. Και δεν χρειάστηκε. Η Άννυ έσκυψε τον φίλησε και όλα έγιναν από μόνα τους.

Τα χέρια της τυλίχθηκαν γύρω από το σώμα του και μαζί ξάπλωσαν στον καναπέ. Εκεί έγινε πράξη το σχέδιο του. Αυτός ο καναπές έγινε ο τόπος του εγκλήματος. Αλλά κανείς τους δεν είχε πρόβλημα. Πλέον τα κορμιά τους είχαν γίνει ένα. Κουλουριασμένοι καθώς ήταν έμοιαζαν ευτυχισμένοι. Είχαν ενωθεί για πάντα. Ή τουλάχιστον έτσι ήθελαν να πιστεύουν.