Annie

11

Ήταν βράδυ. Η Άννυ μιλούσε με τον καλό της. Την καληνύχτισε και αφού έκλεισε το τηλέφωνο της, κοιμήθηκε.

Περπατούσε στην παραλία χέρι χέρι με τον Τριαντάφυλλο. Η θάλασσα ήταν ήρεμη και τους έβρεχε τα πόδια. Ο ήλιος είχε πλέον δύσει και το λιγοστό φως του φεγγαριού τους χάιδευε το πρόσωπο. Δεν μιλούσαν. Δεν ήθελαν να πουν κάτι. Τους ένοιαζε απλώς να είναι μαζί.

Ξαφνικά φύσηξε ένας δυνατός αέρας. Το νερό άρχισε να κάνει κύματα. Ήταν μεγάλα και έφταναν με φορά στην ακτή χτυπώντας με δύναμη την Άννυ και τον Τριαντάφυλλο. Το χέρι της άφησε το δικό του και εκείνος απομακρύνθηκε από κοντά της. Ήθελε να σωθεί όμως ήξερε πως δεν μπορούσε να βοηθήσει την καλή του που πνίγεται μέσα στο θαλασσινό νερό.

Η Άννυ ξύπνησε απότομα. Το πρόσωπό της ήταν βρεγμένο από τον ιδρώτα και τα ρούχα της είχαν κολλήσει πάνω της. Οι ανάσες της ήταν κοφτές και περίεργες. Σκεφτόταν αυτό το άσχημο όνειρο. Τον εφιάλτη που ήταν τόσο ζωντανός. Γιατί δεν την βοήθησε ο καλός της; Τι σημαίνει άραγε όλο αυτό; Τι θα γίνει;

Κοίταξε το ρολόι. Ήταν τρεις το πρωί. Έριξε το σώμα της πίσω και προσπάθησε να ηρεμήσει. Είκοσι λεπτά πέρασαν και δεν είχε καταφέρει να χαλαρώσει. Η καρδιά της χτυπούσε ακανόνιστα και έκανε το πλούσιο στήθος της να ανεβοκατεβαίνει με ξέφρενους ρυθμούς. Ένιωσε μια ξαφνική ζέστη. Ο εφιάλτης φταίει. Έβαλε τα χέρια της κάτω από τα σκεπάσματα και τράβηξε με δύναμη την μπλούζα της. Ύστερα, έκανε την ίδια κίνηση για να βγάλει το παντελόνι της.

Πλέον φορούσε μόνο τα εσώρουχα της. Το σουτιέν της ήταν μαύρο με δαντέλα και ταίριαζε με το επίσης μαύρο στριγκακι της. Πέταξε τις κουβέρτες κάτω από το κρεβάτι της, για να προσγειωθούν λίγα δευτερόλεπτα αργότερα πάνω στα ρούχα της. Ευτυχώς έλειπαν όλοι. Θα έμεναν στο χωριό για λίγες μέρες και έτσι η Άννυ είχε όλο το σπίτι δικό της. Έμεινε ξαπλωμένη στο κρεβάτι μόνο με τα σέξι εσώρουχα της και έτσι κατάφερε να ηρεμήσει για τα καλά.

Πήρε στα χέρια της το κινητό της, άνοιξε την επαφή του και του τηλεφώνησε. Τι κι αν ήταν τρεις και μισή το πρωί; Τον είχε ανάγκη. Στο τρίτο χτύπημα το σήκωσε και ακούστηκε η αγουροξυπνημένη φωνή του Τριαντάφυλλου.

<<Ποιός είσαι και τι θες;>> είπε με άγριο ύφος.

Προφανώς δεν είχε δει το όνομα του ανθρώπου που του τηλεφωνούσε.

<<Εγώ είμαι.>> απάντησε σιγά η Άννυ και η φωνή της ίσα που ακούστηκε.

Ένα δάκρυ ήταν έτοιμο να κυλήσει αλλά το εμπόδισε. Ήταν δυνατή. Δεν θα λυγίζει για κανέναν.

<< Μωρό μου, έγινε κάτι; Τι κάνεις ξύπνια τέτοια ώρα Άννυ μου;>> το άγχος ήταν φανερό στην φωνή του.

<< Είδα ένα κακό όνειρο. Φοβάμαι>> του αποκρίθηκε ντροπαλά.

<<Άννυ αν δεν ήταν εκεί οι γονείς σου θα...>>

<<Δεν είναι... >> τον διέκοψε όλο ναζι. << Λείπουν όλοι. Έχω το σπίτι δικό μου για πέντε μέρες >> πρόσθεσε.

<<Πρέπει να κλείσω>> είπε εκείνος και τερμάτισε την κλήση τους.

Μόλις τώρα μου το έκλεισε; Χωρίς να μου πει έστω ένα καληνυχτα;

Απογοητευμένη καθώς είναι, αφήνει τημ φαντασία της να καλπάζει. Φαντάζεται τον καλό της να κάθεται απέναντι της στο γραφείο και να την κοιτάζει με ένα σκανδαλιάρικο ύφος. Αποφασισμένη πλέον, σηκώνεται από το κρεβάτι της και αρχίζει έναν προκλητικό χορό χάρης στον οποίον θα απαλλαγεί από τα μαύρα της εσώρουχα και ύστερα θα απολαύσει ένα ζεστό μπάνιο.

Κουνάει με επιδεξιότητα το καλήγραμμο σώμα της. Χαϊδεύει το κορμί της και οδηγεί τα χέρια της στην πλάτη της ώστε να ξεκουμπώσει το σουτιέν που κάλυπτε τα αρκετά μεγάλα στήθη της. Επιτέλους, είχε απαλλαγεί από το μαύρο ύφασμα. Σειρά είχε το μικρό της στριγκακι. Μόλις το ακούμπησε, προκειμένου να το κατεβάσει, χτύπησε το κουδούνι...

......................................................

Θα αρχίσω το παραλήρημα

Ποιος έβαλε κεφάλαιο;

Εγώ!!!!

Μπράβο μου πάντως.

Λοιπόν παίρνω σοβαρό ύφος.

Ζητώ συγνώμη που δεν ανεβάζω. Έχω τόσο διάβασμα.

Ξέρω κάποια που θα σκεφτεί τις μέρες που έλεγα πως θα ανεβάζω δύο και τρία μέσα στην εβδομάδα.

Ξέρει αυτή.

Συγνώμη που δεν το κάνω.

Ίσως κάποια άλλη φορά σε κάποια άλλη ιστορία.

Anyway

Να σας πω πως δεν ενθουσιαστηκα πολύ με το κεφάλαιο. Νομίζω είναι το χειρότερο που έχω γράψει. Θα επανορθωσω όμως με το επόμενο που ελπίζω να μπει σύντομα.

Ίσως αύριο...

Μόλις συνειδητοποιησα πώς δεν έβαλα τα έντονα γράμματα για να γράψω.... Αλλά βαριέμαι τόσο που δεν αλλάζω όλον τον μονόλογο μου τώρα...

Τι λέω; Ας.με μαζέψει καποιος...

Κάτι τελευταίο πριν κλείσω

Σας παρακαλώ πολύ πατήστε το αστεράκι αν σας αρέσει η ιστορία μου.

Αφήστε μου ένα σχόλιο και ας με βρίσετε... Απλά για να ξέρω τι γνώμη έχετε για την ιστορία μου.

Και κάτι ακόμα... Προτείνετε την ιστορία μου σε φίλους σας για να διαδοθεί...

Μέχρι το επόμενο
Να είστε όλοι καλά

Φιλιά
!!!!!!!