Annie

14

<<Δώσε τα μου>> είπε ντροπαλά εκείνη.

<<Γιατί Άννυ μου; Να μην έχω κάτι δικό σου; >> της απάντησε χαρωπά.

<<Έχεις εμένα. Αυτό νομίζω αρκεί.>> αποκρίθηκε κάπως θυμωμένη.

<<Μην θυμώνεις καλή μου. Εσύ μου αρκεις. Σε έχω και θα σε έχω για πάντα. >>είπε.

<<Πώς το ξέρεις; >> θέλησε να μάθει η Άννυ.

<<Γιατί σε θέλω>>

<<Και πως γνωρίζεις πως θα με θέλεις πάντα; >> συνέχισε ακάθεκτη εκείνη.

<<Γιατί ακούω την καρδιά μου>> απάντησε αυτός.

<<Και τι λέει;>> απορησε πάλι η κοπέλα.

<<Ότι νιώθω πράγματα για σενα. Και πως είναι τόσο έντονα τα συναισθήματα μου που δεν θέλω να σε χάσω >> είπε απλά.

<<Δηλαδή; Με αγαπάς;>> ρώτησε με προσμονή.

<<Μπορεί >> της απάντησε παιχνιδιάρικα.

<<Κατάλαβα>> είπε θλιμμένα η Άννυ.

<<Τι κατάλαβες; >> θέλησε να μάθει.

<<Δεν με αγαπάς>> δήλωσε ξερά.

<<Κι αν σε αγαπώ;>>

<<Μάλλον θα έπρεπε να μου το πεις >>

<<Εσύ;>> απορησε εκείνος.

<<Τι εγώ; >>

<<Με αγαπάς; >>

<<Κι αν ναι, γιατί να στο πω; >> τον ρώτησε.

<<Γιατί θέλω να το ακούσω >>

<<Γιατί;>>

<<Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσω να βρω την δύναμη που χρειάζεται για να σου πω αυτό που θέλω >> της είπε γλυκά.

<<Τι θες; >> ρώτησε.

<<Δεν μπορώ να σου πω>> απάντησε.

<<Καλά τότε>> του είπε νευριασμενη και σηκώθηκε.

<<Τι έπαθες τώρα; >>

<<Τίποτα... Α.... Και εσύ φεύγεις. Τώρα >> αποκρίθηκε.

<<Μα... >> προσπάθησε να πει αλλά δεν πρόλαβε.

<<Τώρα >> τσιριξε η Άννυ.

<<Καλά>> μόνο αυτό βγήκε από το στόμα του. Ένα ξέρω καλά. Δεν είχε λόγια.

Η Άννυ βγήκε από το δωμάτιο και ο Τριαντάφυλλος την ακολούθησε. Πήγαν μέχρι την πόρτα και εκείνη την άνοιξε με νεύρα. Τον κοίταξε και περίμενε να φύγει.

<<Τι περιμένεις; >> ρώτησε με θυμό.

<<Τι... Τίποτα>> είπε κάπως δειλά και την πλησίασε. Προσπάθησε να την φιλήσει όμως εκείνη απομακρύνθηκε.

<<Φύγε >> φώναξε.

<<Μα...>>

<<Τώρα>> μίλησε ακόμα πιο δυνατά αυτή την φορά.

<<Καληνύχτα>> είπε σιγανά και βγήκε από το σπίτι ενώ ταυτόχρονα η Άννυ έκλεισε την πόρτα πίσω του.

Ακούμπησε πάνω στο κρύο ξύλο και αφησε κάποια δάκρυα να πέσουν. Το κουρασμένο σώμα της κύλησε κατά μήκος της πόρτας και η κοπέλα βρέθηκε καθισμένη στο πάτωμα. Πλέον έκλαιγε με λυγμούς.

Εκείνος ήταν ακόμα εκεί. Στο κατώφλι του σπιτιού της και την άκουγε να κλαίει.

<<Σε αγαπάω >> είπε σιγανά. Ούτε ο ίδιος δεν το άκουσε. <<Σε αγαπάω >> φώναξε αυτή την φορά. Ήθελα να είναι σίγουρος πως η Άννυ το άκουσε. Εκείνη δεν μπόρεσε να σταματήσει τα δάκρυα της.

<<Φύγε>> του φώναξε και αυτή όσο πιο δυνατά μπορούσε.

Μετά σιωπή. Κάνεις δεν μιλούσε. Εκείνη προσπαθούσε να ηρεμήσει ενώ αυτός απλά περίμενε χωρίς να ξέρει τι. Τελικά αποφάσισε να φύγει και απομακρύνθηκε αργά από την πόρτα της. Εκείνη όμως ήταν ακόμα καθισμένη εκεί και απλά έκλαιγε.

Ύστερα από αρκετή ώρα κουράστηκε και σηκώθηκε. Πήγε και έπλυνε το πρόσωπό της και κοίταξε για λίγο το είδωλό της στον καθρέφτη. Τα μάτια της πρισμενα από τα δάκρυα που έχασε. Η μύτη της κόκκινη από την ακαταπαυστη προσπάθεια να την σκουπίσει. Τρόμαζε στην εικόνα της. Την είχε κάνει να κλάψει. Και έπειτα είχε το θράσος να της πει πως την αγαπάει. Σιγά μην το εννοούσε. Ούτε καν την ένοιαζε.

Ποιόν κοροϊδεύω; Αφού τον αγαπάω περισσότερο από τον ίδιο μου τον εαυτό.

Πήγε στο δωμάτιο της. Μύριζε ακόμα το άρωμα του. Ασυναίσθητα έκλεισε τα μάτια και τον θυμόταν. Κούνησε το κεφάλι της για να βγάλει την εικόνα του από το μυαλό της. Δεν ήθελε να τον σκέφτεται. Του είχε θυμώσει. Την στεναχώρησε. Τόσο δύσκολο ήταν να της πει πως την αγαπάει; Ένα ρήμα. Μια σύντομη φράση. Δύο λέξεις. Που βρίσκει την δυσκολία;

Κεφαλαιακι!!!!

Το είπα ? Το είπα!!!

Λοιπόν πρώτα από όλα αστεράκι και σχόλια.

Και θα ήθελα να σας ενημερώσω πως το πιο πιθανό είναι να μπει κεφάλαιο μετά το Σαββατοκυριακο γιατί πρέπει να γράψω στο τετράδιο μου κάτι... Τελείωσα όσα είχα έτοιμα και από το Σάββατο θα γράψω καινούργια.

Αν δεν τα καταλάβατε δεν φταίτε εσείς. Εγώ τα λέω περίεργα.

Φιλιά!!!

Υ. Γ. βάλτε μου ένα αστεράκι :(
Και κάντε και ένα σχόλιο. Όχι για μένα. Για την φουκαριάρα την μάνα μου.!