Annie

7

Ο καιρός περνούσε γρήγορα, μα δεν τους εμπόδιζε να συναντηθούν. Κάθε απόγευμα ήταν μαζί. Κρατιώντουσαν σφιχτά αγκαλιά και τα φιλιά τους ήταν γεμάτα πάθος και έρωτα. Δεν είχαν καταφέρει να ενώσουν πάλι τα κορμιά τους και η αλήθεια ήταν πως τους στεναχωρούσε ιδιαίτερα αυτό. Όμως δεν πτοήθηκαν. Ήξεραν πως η αγάπη τους ήταν τόσο δυνατή που θα άντεχαν έστω και με το ζόρι, την απουσία του ενός από το κρεβάτι του άλλου.

Είχαν περάσει κιόλας τόσες μέρες. Σχεδόν ενάμιση μήνας. Η Άννυ δεν ήξερε πως κρατιόταν. Ήθελε να την κάνει δική του. Δεν την ένοιαζε που και πότε. Φτάνει να ήταν σύντομα. Δεν άντεχε άλλο. Ήθελε τα χάδια του, τα χουφτώματα του, τα φιλιά του, τον ίδιο. Πώς θα γινόταν όμως κάτι τέτοιο; Έπρεπε να σκεφτεί.

Προσπαθούσε μα δεν μπορούσε να κατεβάσει καμία έξυπνη ιδέα. Πήρε το κινητό στα χέρια χωρίς να ξέρει το γιατί. Ίσως απλά ήθελε να περιμένει ένα του μήνυμα. Να της γράφει για πολλοστή φορά πως την αγαπάει, πως δεν θα την αφήσει ποτέ και πως θα την πιστεύει πάντα. Ξαφνικά, όπως είχε αφαιρεθεί, ένιωσε το χέρι της να δονείται. 

Άνοιξε το κινητό γεμάτη λαχτάρα και μπήκε να δει τα μηνύματα της. Όμως απογοητεύτηκε όταν είδε το όνομα του αποστολέα. Το μήνυμα είχε σταλθεί από κάποιον Σωτήρη. Η Άννυ αρχικά προσπάθησε να τον αγνοήσει, όμως εκείνος δεν σταμάτησε να την βομβαρδίζει με κείμενα.

Στο τέλος, αναγκάστηκε να του στείλει. Δεν είχε ούτε την όρεξη ούτε την διάθεση, αλλά έπρεπε. Μόνο έτσι θα έβαζε τέλος σε αυτή την τρέλα.

<<Ποιός είσαι και γιατί μου έστειλες;>> έγραφε στο κινητό της γεμάτη θυμό.

<<Με λένε Σωτήρη και είπα να οω ένα γειά.>> απάντησε ο ξένος.

<<Ωραία>> λέει αυτή προσπαθώντας να ειρωνευτεί. <<Γειά. Θες κάτι άλλο ή μπορεί να τελειώσει εδώ αυτή η ανοησία;>>

<<Μην είσαι τόσο απότομη κούκλα>> στέλνει εκείνος. <<Τα νέα σου ήθελα να μάθω.>>

Το κινητό της Άννυ χτύπησε. Ειδοποίηση για μήνυμα. Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη της και ο θυμός έδωσε την θέση του στην χαρά. Το νέο μήνυμα ήταν από τον αγαπημένο της. Αγνόησε τον άγνωστο και διάβασε γρήγορα όσα της έγραψε.

<<Ένας μήνας και κάτι... Δεν ξέρω πότε πέρασε, ξέρω όμως πως δεν ξαναέγινε. Κι όμως, νιώθω το κορμί σου στο δικό μου και τα χείλη σου στον λαιμό μου. Το άρωμά σου γυρνάει στην μύτη μου. Πολλά βράδυα σε ονειρεύομαι. Βλέπω πως γίνεσαι δικιά μου και όταν ξυπνάω καταλαβαίνω πως λείπεις και τότε πιο πολύ σε αναζητάω.>>

Τι γλυκός που είναι; Αχ! Πόσο τον αγαπώ.

Άρχησε να γράφει με λαχτάρα. <<Όσος καιρός και να περάσει, δεν θα μπορέσει να φύγει η αίσθηση που άφησε το κορμί σου στο δικό μου. Ότι κι αν ζούμε καθημερινά δεν συγκρίνεται με εκείνο το βράδυ. Κι όσο λαχταρώ να σε δω άλλο τόσο επιθυμώ να ξανά γίνουμε ένα>>

Πάτησε αποστολή και περίμενε απάντηση.

Ελπίζω να σας αρέσει. Περιμένω τα σχόλια σας !!!