Annie

2

Το γυμνό της στήθος ακουμπούσε στην κοιλιά του και με το αυτί της άκουγε τους χτύπους της καρδιάς του. Ήταν διαφορετικοί. Ήταν πιο γρήγοροι. Σου έδιναν την εντύπωση πως η καρδιά θέλει να βγει από το στέρνο.

Κανείς τους δεν κουνιόταν. Καθόντουσαν αμίλητοι. Γυμνοί σαν να μην είχαν ρούχα. Δεν τους ένοιαζε να ντυθούν. Να καλύψουν τις χωρίς ρούχα σάρκες τους. Δεν υπήρχαν ντροπές πια. Και δεν χρειάζεται να ντρέπονται. Είχαν ολοκληρώσει την σχέση τους. Είχαν κάνει έρωτα γιατί έτσι πίστευαν πως θα γίνουν πιο ευτυχισμένοι.

<<Άννυ μου>> είπε δειλά εκείνος. Δεν ήξερε τι ήθελε να πει. Ίσως και τίποτα.

<<Ναι, αγάπη μου;>> αποκρίθηκε αυτή. Και τότε τα γρανάζια του μυαλού της άρχισαν να γυρνούν.

Τι θα με ρωτήσει; Τι θέλει να μου πει; Κι αν δεν του άρεσε ότι έγινε; Κι αν δεν με αγαπάει πια;

<<Θέλω...>> συνέχισε χωρίς να έχει βρει θάρρος. Χωρίς να ξέρει τι θέλει. Μα καλά, γιατί είχε αρχίσει να της μιλάει; Αφού δεν είχε τίποτα να της πει.

<<Δεν θέλω να ακούσω τίποτα>> πήρε τον λόγο εκείνη. Ήθελε να μάθει τι πιστεύει γι'αυτήν. Ήθελε όμως όσο τίποτα άλλο να... <<Σε παρακαλώ...>> συνέχισε <<...σταμάτα να μιλάς και απλά φίλα με>>

Τα χείλη του ακούμπησαν τα δικά της. Τα χέρια τους για δεύτερη φορά εκείνο το βράδυ τυλίχθηκαν με τέτοιον τρόπο που τους έκαναν να μοιάζουν μια μάζα. Αυτό το φιλί κράτησε πολύ και οδήγησε σε μία δεύτερη ολοκλήρωση.

Ήταν καλύτερο από την πρώτη φορά. Λες να του άρεσε; Λες κι αυτός να πιστεύει το ίδιο;

Τον κοιτούσε στα μάτια. Προσπαθούσε να καταλάβει τι σκεφτόταν. Τι μπορεί να είχε στο μυαλό του; Το βλέμμα του ήταν απλανές. Έμοιαζε να επεξεργάζεται ότι έγινε. Δεν φαίνεται να καταλάβαινε τι γινόταν γύρω του. Δεν είχε αντιληφθεί την Άννυ που προσπαθούσε να του τραβήξει την προσοχή. Πού ταξίδευε ο νούς του; Τι εικόνες έκανε με την φαντασία του;

Λες να συνεχίζει να νιώθει πράγματα για μένα; Εγώ... Το έχω ξανακάνει. Ξέρω. Γι'αυτήν ήταν η πρώτη της φόρα. Κι αν δεν έγινε έτσι όπως ήθελε;

Επανήλθε στην πραγματικότητα. Είδε την Άννυ γατζωμένη πάνω του, να τον κοιτάζει με ένα βλέμμα γεμάτο απορία και φόβο. Γιατί τώρα που ήταν σίγουρη αυτή εκείνος δεν μίλαγε; Γιατί δεν έλεγε κάτι;

Άντε μίλα! Πρέπει να μου πεις. Αν δεν θες, δεν πειράζει. Θα πάρω την θύμηση της αποψινής βραδιάς και θα φύγω. Το σπίτι μου εδώ δίπλα είναι. Μέχρι να φτάσω θα σε έχω ξεχάσει. Στο υπόσχομαι.

<<Άννυ>> είπε δειλά εκείνος.

<<Ναι;>> απάντησε αφηρημένη η κοπέλα.

<<Θέλω...>>. Ναι. Τώρα ήξερε τι ήθελε. Και για πρώτη φόρα εκείνο το βράδυ βρήκε το θάρρος που χρειαζόταν. <<Θέλω να ξέρω αν κι εσύ ένιωσες τόσο ωραία με αυτό που έγινε όσο κι εγώ>> είπε με μια ανάσα.

Εκείνη χαμογέλασε. Έσφιξε περισσότερο τα χέρια της στο γυμνό κορμί του. Ήξερε τι να απαντήσει. Τι ένιωθε. Αλλά δεν έβρισκε τις σωστές λέξεις.

<<Ένιωσα πολύ ωραία. Γιατί οτι έκανα το έκανα μαζί σου>> είπε χωρίς να είναι σίγουρη πως είχε χρησιμοποιήσει τα κατάλληλα λόγια.