Asosyal Ressam

Tanıtım

Merhaba sevgili ben ,

Bugün yine aynıydı. Yine susmuştum tüm insanlara. Güzel olduğumu söyluyorlar. İnternete attığım fotolara binlerce beğeni ve yorum geliyor. Bu normal mi?

Biliyormusun yine aynı şey oldu bugün . Bizim sınıftan 2 kız geldi yanıma . Bana hiç konuşmadığımı ve telefondan çıkmadığımı söylediler. Yüzlerine sadece baktım . Çünkü onlara diyemezdim. Telefon beni anlayan tek arkadaşım diye. Evet yine telefonumun not bölümüne yazıyorum bunları. Bunda bir sakınca bulmuyorum. Çünkü herhangi bir deftere yazdığım yazıyı birileri bulup okuyabilirdi. Bunun bir günlük olması ise cabasıydı.

Biliyorum. Bunu okuduğunda yine canın sıkkın olacak. Oku ama ağlama. Çünkü jnsanlar için dökeceğin göz yaşının değersiz olduğunu gözünden bir damla daha yaş akmadığında çok iyi anlıyorsun.

Yazmam bittiğinde elimdeki telefonun tuş kilidini kapattım ve sırt üstü uzandım beton zeminde. Göz hizama düşen yıldızlarla gülümsedim.

Kimse bizim gibi insanları anlamazdı. Evet telefondan ayrılamazdık. Yada okuduğumuz bir kitabı saatlerce elimizden düşürmezdik. Ama en güzelide neydi biliyormusunuz ? Kendi yarattığımız dünya bize daha cezbedici gelirdi. En azından bu bana böyleydi.

Şimdi ise gecenin 1 inde inşaat olan bir binanın en üst katında kulağıma kulaklığı takmış yıldızları izliyordum.

Hey! Ne olmuş bu tehlikeli ise ? Ben böyle mutlu ve sakindim. Babamla kavgamdan sonra bu sakinlik bana çok iyi gelmişti. En azından gülüyordum değilmi?

Burası o kadarda tehlikeli değildi . Güvenli bir sitede oturuyorduk. Hani şu zenginlerin olduğu villalar ile dolu bir site . Bu bina ise sitedeki çalışanlar için yapılıyordu. Yani şuan ki en büyük tehlike baba parasını fazla kullanmayı seven ukala bir çocuk olacaktı.

" Hey ! 2 saattir seni arıyorum be . "

Kırmızı alarm!!! Tabiki baş belası arkadaşımıda unutmuş olabilirim. Gökyüzünde olan gözlerimi sımsıkı kapattım ve yüzümü buruşturdum. Onla dertleşecek havamda değildim.

" Senin şuan bilmem kaçıncı uykunda olman gerekmiyormuydu ?" dedim, bıkkın çıkan sesimle. Tabiki uyumadığını biliyordum. Sadece konuyu ona çekmeyi ve bir süreliğine bana trip atıp konuşmamasını istiyordum.

" malesef baban olacak adam korumasını gönderek beni güzel uykumdan uyandırdı."

Ve bütün planım yüzümde patladı. Sımsıkı kapalı olan gözlerimi açabildiğim kadar hızlı açtım. Sakin olmaya çalışırken derin bir nefes alıp ellerimi başımın altına koydum. Konuşmamakta elbette kararlıydım.

" Ağlamayı dene artık. Üzüldüğünü görebiliyorum. "

HAYIR BEN MUTLUYUM !!!

" Üzüldüğüm falan yok. "

Yanıma yürüdüğünü farkettiğimde gözlerimi gökyüzünden çekip ona saniyelik bir bakış attım.

" Bugün Deniz ile kavga ettim. "
Evet anlatmayacağımı oda biliyordu .

" Ee bu sefer neden ? "

Biliyordum ama yinede soruyordum. Çünkü buna ihtiyacım vardı.

HAYIR YOK !!!

" Ailem eğer ondan ayrılmazsam beni bu şehirden yollayacağını söyledi... Ha bu arada telefon numaramda değişecekmiş. "

Deniz'i gerçekten seviyordu. Ama onlar mutlu olamazdı. Bunun imkanı yoktu. Deniz serserinin tekiydi. Herşey vardı . Büyük bir barın sahibi tanınan bir çetenin başıydı. Onu sevdiğini görebiliyordum ama Deniz değişip gelmeden mutlu olmaları imkansızdı.

" Yine insaflı davranmışlar . "

" Evet ."

Benim hayatım bir film gibi değildi. Yada hikaye konusu. Çok farklıydı. Evet bir hikaye olurdu.Ama diğer hikayeler gibi klişelere uymazdı.

Benim gibiler genelde baş rolleri kenardan izleyen tiplerden olurlardı. Emin olun bizler Başrollerden daha çok şeyi bilirdik. Ve hikayenin sonunu bildiğimiz için yaptıkları yanlışlara sadece 'aptal ' diyerek karşılık verirdik. Ne kadar içimizden onu bir çok kez uyarsakta bunu dışımıza vurmazdık.

Sonuna kadar gülmeliydik . Endişe etmemeliydik. Etsekte farkettirmemeli.

Onlar sayılı insanlara gülen yüzünü gösterirken biz birine bile göstermek istemezdik yüzümüzdeki mutsuzluğu.

İşte aramızdaki tek fark buydu. Onlarla bizi ayıran sadece buydu.