Tavi 23
როცა სამყარო სიმღერას იწყებს..თავისი მელოდიურობით ცხოვრება არარეალურს ემსგავსება..ყოფიერება ქრება..რჩება ის ერთი..რომელზეც ისე ხარ დამოკიდებული, როგორც ჰაერზე და ეს კარგი კი არა, საშიშია..რამდენი დაღუპულა უჰაერობისგან! როცა, პრაგმატიზმით ცხოვრება დააამახინჯე და მაინც არ ნანობ, არაფერს..რადგან ბედნიერი ხარ, ზუსტად ისე, როგორც გინდოდა....
16 წლის ასაკშიც კი არ „აცანცარებულა".....არაფერზე გადარეულა, არაფრის გავლენის ქვეშ არ მოქცეულა....არ გაყოლია იმიტო, რომ წარმატებული იყო, არც ამის გამო შეყვარებია, არც მოუტყუებია თავი და არც ნიკა..ბოლოსაც ყველაფერი სწორად გააკეთა, უფრო სწორად ბოლოს გააკეთა მხოლოდ ყველაფერი სწორად....იქამდე საშინელებებს ჩადიოდა გაუაზრებლად, მაგრამ მაიინც გულწრფელად.
-იცოდე ჩემს მომზადებულ საჭმელს რომ რამე დაუწუნო მოგკლავ....
-არაა პრობლემა..ნახევრად ეძინა..ზოგჯერ ეგონა, რომ ნიკასთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი წინადადება იყო "არაა პრობლემა" ყოველთვის ცდილობდა პრობლემების არ არსებობა ყოფილიყო შედეგი.
-ნიკა რა არაა პრობლემა რამე რომ დაუწუნო, თუ რომ მოგკლავ?სიცილით ჰკითხა ელენემ
-არ დავიწუნებ....გემრიელი იქნება..იმედი ჩემი თანამზრახველია ცხოვრებაში....ოდნავ გამოფხიზლებული, მაგრამ მაინც მძინარე იყო...
-მე სხვა რამეს გეუბნები, რომ დაიწყო ხომ გარეხცილი ჭურჭელი იყო და რაღაც შენებურები....
-არ დავიწყებ....ჩაფიქრდა მენაბდე.
-არ მელაპარაკებბი გარკვევით..
-ელენე რატომ გინდა რომ შეგეწინააღდეგო? ხომ ხედავ როგორი წყნარი ვარ..უპრეტენზიო....ელენემ თავზე ხელი მოუსვა და გაუღიმა.
-მინდა მენდობოდე, როცა ჭიქას მოგაწვდი, როცა სადილს გავაკეთებ, როცა ჩვენს სამზარეულოში იქნება ნივთები მინდა ამათ ენდობოდე..გარეცხილს არ ავლებდე..ნიკამ მძიმედ გადაყლაპა ნერწყვი და გაიღიმა...
