Onderwater(#2)

Hoofdstuk 16

Er viel licht in in de cel en ik keek verbaasd op. Nu kon ik eindelijk Julie haar gezicht duidelijk zien. Haar ogen waren rood van het huilen en het zag eruit alsof ze door hetzelfde als ik was gegaan, alleen minder vaak...Ik zag haar geshockt naar me kijken, zij had mij dan ook nog niet gezien en ik zag er erger uit dan zij.'Hallo mensen' lachte hij. De stem herkende ik uit duizenden. De commandant wandelde we kamer binnen.'Wat moet je?' snauwde ik. Ik probeerde sterk te klinken maar mijn stem kraakte nog steeds.'Wat ik altijd moet' grijnsde hij en mijn cel werd geopend. Een paar mannen kwamen de kamer binnen en grepen me van de grond.'Laat me los!' riep ik en keek kwaad 1 van de mannen in de ogen. Het duurde niet lang voordat hij het uitschreeuwde en wegliep. Daarna zakte ik in elkaar, alsof ik het niet meer in me had om iets te doen. De overige mannen sleurden me de kamer uit. Julie was naar de rand van haar cel gekropen en was aan het huilen.'Ik overleef het wel' zei ik me een geforceerd lachje. Iets wat André me geleerd had. Wat je ook voelt, altijd lachen, dan lijkt het minder ernstig.'Dat betwijfel ik' grijnsde de commandant voordat ik het licht in gesleurd werd.

'Weet je dit absoluut zeker?' vroeg August.'Dit moet werken' zei June en keek naar Maarten.'Denk je dat je het kan?'.'Als er iets is waar ik goed in ben, dan is het dit wel' zuchtte hij. June keek naar Sam.'Is dit de goede plaats?'. 'Honderd procent zeker' antwoordde hij. Ze waren met z'n vieren op pad gegaan om het onmogelijke te doen. Het beest temmen. Iets wat nog nooit iemand gelukt was, niet van deze wereld tenminste.'Het is tijd' zei Sam en keek naar het koraal.'Het beest kan hier elk moment zijn'. Maarten zette zichzelf klaar om het beest te overmeesteren wanneer het er zou zijn. June had geprobeerd om een visioen op te roepen voordat ze vertrokken maar dat was niet gelukt. Langzaam werden ze allemaal zwakker, dus moesten ze snel zijn. Er klonk een vreselijke krijs in de verte.'Hij komt...' zei Sam stil.'Berijd je voor op het beest...'. Hij keek bezorgd naar June, die het wapen dat ze van Mandes gekregen had voor zich uithield. Mandes vond dat we ons moesten kunnen verdedigen, al wist hij niet dat onze krachten verzwakt waren.'Ben je klaar Maarten?' vroeg June stil.'Je krijgt maar 1 kans...'. Hij zuchtte.'Geloof me, dat weet ik maar al te goed...'. En toen verscheen het beest. Het was een gigantisch monster bedekt met donker blauwe schubben en fel rode ogen. En man, het had ogen, ongelofelijk veel. Zijn klauwen waren gigantisch en je kon wel zien waarom die dikke metalen deur voor hem geen probleem was. Hij brulde en keek ons aan, met een paar van zijn ogen dan. Daar stonden we dan, oog in oog met het beest...