Onderwater(#2)

Hoofdstuk 17

'Niet bewegen' siste Maarten en naderde voorzichtig het beest. Langzaam stak hij zijn hand uit en het beest keek er verwondert naar.'Ik zal je geen pijn doen' zei Maarten met een zachte stem.'Ik ben niet zoals zij'. Hij legde erg de nadruk op zij, al wisten we niet echt wie hij met zij bedoelde. Het beest legde zijn enorme hoofd neer in het zand en liet Maarten zijn kop strelen.'Zie je, het is oké' lachte Maarten stil en legde zijn hoofd tegen het zijne aan. Daarna draaide hij zich naar ons.'Hij weet dat we geen vijanden zijn' zei Maarten.'We staan aan dezelfde kant, soort van'. June kwam langzaam dichterbij en Maarten gebaarde om het wapen te laten vallen, wat ze dan ook deed.'Soort van?' vroeg ze.'Hij werd aangevallen door zowel de prinsessen als de commandant' verklaarde Maarten.'Zonder dat hij effectief iets fout gedaan had, dus hij is tegen ze allebei'. August en Sam kwamen er ook bij staan.'Wilt hij ons helpen om de commandant te verslaan?' vroeg Sam. Maarten legde zijn hoofd weer op dat van het beest. 'Hij wilt ons helpen, onder 1 voorwaarde'. Hij keek naar June.'Jij kunt overtuigend zijn, ja toch?'. 'Waarom? Wat is zijn voorwaarde?'

'Zijn jullie gek geworden!' riep Jessica. 'Nooit van mijn leven!' riep Jennifer. 'Maar waarom niet?' vroeg June.'Ja, kunnen jullie er op zijn minst is over nadenken?' vroeg Sam. Jessica zuchtte. 'We kunnen het beest geen vrije toegang geven hier in Atlantis, dan vallen er slachtoffers' zei ze.'Dat is niet waar, het is omdat jullie hem aanvallen dat hij terugvecht' zei June.'Alsjeblieft, alleen dan wilt hij ons helpen'.'We hebben zijn hulp toch helemaal niet nodig?' vroeg Jennifer.'Jullie zijn de 12, jullie zijn krachtig genoeg'. Sam schraapte zijn keel.'We moeten het ze vertellen Juni'.'Wat vertellen?' vroeg Jessica.'Wat September bedoelt is dat... Euh...' zuchtte June en keek naar Sam. 'Het is oké Juni, vertel het ze maar' zei August langs haar andere kant.'Het zit dus zo...' begon ze toen Jana binnen kwam rennen.'Het is Feb...bruari!' riep ze. Ze stotterde even omdat ze zag dat de prinsessen erbij stonden.'Het word erger'

Ik zat te wiegen op het bed, voor zover je kon wiegen met een staart onder water.'Hey, Febe, rustig oké' zei André kalm en legde zijn hand op mijn schouder.'Het komt wel weer goed'. Ik bleef naar mijn knieën staren, ik had het niet meer onder controle.'Hey, komop, kijk naar me' zei hij en wreef langzaam over mijn schouder.'Nee, dat kan ik niet' zei ik stil. Je kon me duidelijk horen huilen. Mia zuchtte. 'Misschien moet je haar even laten rusten André, of misschien wat laten slapen'.'Nee' zei ik.'Nee, ik wil niet slapen'. Ik hoorde Niels naar me toekomen en hij ging naast André staan.'Komop Febe, we willen je helpen' zei hij.'Laat me dan' zei ik en wou bijna opkijken. Ik mocht niet opkijken.'Doe niet zo flauw, we zijn hier om je te steunen' zei Niels en tilde mijn hoofd op. Hij keek me recht in de ogen en ik zag de roze gloed overgaan. André had het duidelijk ook gezien en bukte zich.'De eerste die hij ziet word zijn nieuwe liefde!' riep hij om iedereen te waarschuwen maar het was te laat. Voordat Demi voor hem kon komen staan had hij Mia al gezien.'Dit kan niet waar zijn...' zuchtte Demi stil en kreeg tranen in haar ogen. Ze ging voor Niels staan en kuste hem, heel passioneel als je het mij vraagt.'Hou je nog van me?' vroeg ze stil. Niels knipperde verward met zijn ogen.'Natuurlijk hou ik nog van je' zei hij en keek naar Mia.'Even hield ik zo veel van haar'.'Haal de anderen' zei André.'Dit is foute boel'