Onderwater(#2)

Hoofdstuk 22

'Ze zijn in het vizier meneer de commandant' zei Vincent en ging naast zijn leider staan.'Wilt u dat we vuren?'. 'Nog niet' grijnsde hij en keek naar het scherm. Daar zaten Juli en Oktober, naast elkaar in hun cel. Ze wisten wat ze veroorzaakt hadden. Het deed hem plezier om hen te zien lijden.'Nu' zei hij op bevelende toon en zag hoe zijn angstkanonnen de duisternis verspreidden, rechtstreeks naar de 12...

Ik zag de zwarte rook op ons afkomen en keek naar de prinsessen.'Weg!' riep Jessica.'Rennen!' riep Jennifer. Ik zwom zo snel als ik kon weg maar het duister was te snel. Het haalde ons in. Op een gegeven ogenblik lag ik op de grond. Ik wist niet hoe ik daar beland was, maar ik wist wel dat dit mijn einde betekende...Langzaam sloot ik mijn ogen en legde mijn armen over mijn hoofd heen.'Nee!' schreeuwde iemand. In plaats van de vreselijke pijn die ik verwacht had voelde ik niets. Ik keek verward op en zag Jana. Ze stond daar, te stralen in het hemels blauwe licht dat haar omgeevde. Het leek wel alsof ze de duisternis tegenhield. Ik klauterde recht en keek haar aan.'Jana?' vroeg ik verward. Ze draaide zich langzaam om.'Licht stopt duisternis' lachte ze. Al het zwart verdween en er bleef een zachte blauwe gloed over in het water.'Je hebt ons leven gered' lachte ik.'Je hebt mijn leven gered'. Ik vloog haar in de armen.'Bedankt Jana'

'Dit kan niet waar zijn!' snauwde de commandant en sloeg met zijn vuist op de tafel. Hij sloeg zo hard dat er een bluts in het metaal overbleef.'Ze hebben de angst gestopt! Maar hoe?!'. Hij keek razend naar Vincent.'Jij zei dat ze geen krachten meer hadden!'.'Dat is wat onze bronnen me verteld hebben meneer de commandant' zei Vincent. 'Er moet vast een verrader onder hen zijn'.'Verdomme!' vloekte hij en gooide de tafel om.'Breng me naar de kinderen, nu!'

De deur ging met een zwaai open. Julie en ik keken verbaasd op. Zouden zij er nu al zijn? De commandant raasde de donkere ruimte in.'Jullie!' snauwde hij. 'Antwoord!'. Ik keek naar Julie en wist dat zij hetzelfde dacht als mij.'Ik zei antwoord!' schreeuwde hij en sloeg tegen de tralies.'Je hebt helemaal geen vraag gesteld' zei ik en stond op.'Heb jij soms een doodswens?' snauwde hij en keek me aan.'Nee, jij?' vroeg ik en keek hem in de ogen.'Oh, dat zal niet werken bij mij' grijnsde hij.'Geef nu maar gewoon antwoord!'.'Op wat?' snauwde ik en keek hem recht in de ogen.'Hoe kunnen ze jou angst tegenhouden?! Zonder krachten!'. Ik lachte.'Ze kunnen niet gestopt worden commandant'. Julie kwam naast me staan en begon lichte uit te stralen. 'De kracht zit in elk van ons, niemand kan dat tegenhouden'. Ze keek me lachend aan en ik knikte. Ze strekte haar hand en liet de tralies smelten, de kracht van de zon. We wandelden de cel uit en ik lachte. Ik greep de commandant bij zijn keel en drukte hem tegen de muur. 'Laten we eens kijken waar jij bang voor bent...'