Onderwater(#2)

Hoofdstuk 9

Julie en Oc waren nog niet terug toen de groep ging slapen. June was de enige die ongerust leek te zijn en bleef nog even wakker.'Hey, ik dacht dat jullie gingen slapen' zei Jessica en ging naast June zitten.'De anderen slapen, maar ik wacht liever tot Juli en Oktober terug zijn' zei June.'Zijn die nog steeds weg dan?' vroeg Jessica verbaasd. June knikte en staarde naar de grond.'Ik zou niet ongerust mogen zijn, ze zijn tenslotte al 17'.'Nou, ik ga slapen' zuchtte Jessica.'Zorg dat jij ook voldoende slaap krijgt, oké?'.'Ja' zei June en lachte.'Tot morgen'. Ze staarde nog even voor zich uit voordat ze haar ogen sloot en een visioen probeerde op te roepen. June had er het afgelopen jaar veel op geoefend, al was het niet gemakkelijk. Na een paar minuten kreeg ze een visioen. Daar stond Julie samen met Oc en naast hen...de commandant! Ze schrok wakker uit haar visioen om dan te zien dat ze nog steeds in de verwoeste basis zat.'Dit is niet goed' zuchtte ze en zwom naar de rest van de groep. Daar ging ze op haar plaats liggen en sloot haar ogen. Er vormde zich een wazig beeld van Oc. Zijn ogen waren rood van het huilen. 'Het spijt me June...' zei hij stil. Het beeld ging over naar een beeld van Julie in een soort machine. Het zoog de krachten uit haar lichaam en ze gilde het uit van de pijn. De commandant stond er lachend naar te kijken. June schoot wakker.'Wakker worden!' riep ze.'Julie en Oc zijn in gevaar!'

Pov Oc
Ik kon niet geloven dat ze dat gezegd had.'Je vind dat we het moeten doen?' vroeg ik verbaasd. Ze was even stil en keek naar de commandant.'Ik laat jullie wel even alleen' grijnsde hij en wandelde de deur uit. De beide openingen verdwenen en ik staarde Julie aan.'En wat met de groep? Daar al aan gedacht?' vroeg ik. Ze zuchtte. 'June, ze vergeeft het me nooit...' zei ze stil en liet zich op het bed zakken. Voor Julie was het anders dan voor mij. Ik wou de groep niet verraden maar voor haar was het familie. De leider van de groep was immers haar nichtje en Maarten was haar beste vriend, maar dat zou niet lang meer duren voordat het meer werd als ik Febe moest geloven. Ze was bevriend met iedereen, we mochten haar allemaal en we gaven om haar. Ik plofte naast haar neer op het bed.'Wat als je de groep wegdenkt?' vroeg ze en keek me aan. 'Zou je het dan doen?'. Ze deed iets wat ik niet verwachtte, ze keek me in mijn ogen, onbevreesd.'Je bent niet bang' zei ik stil, bijna onhoorbaar.'Ik weet dat je me nooit zou pijn doen' zei ze en bleef in mijn ogen staren. Zo lang had nog niemand het volgehouden sinds ik mijn krachten had. Dat was het moment waarop ik besefte dat ik nooit een vriendin zou hebben die me zo zou aanstaren als Julie nu deed. Ik zou nooit naar een meisje kunnen staren zoals ik nu naar haar staarde. Langzaam leunde ik voorover en sloot mijn ogen...