Prince [Boek 1] (Dutch) |Voltooid|

Hoofdstuk 5 - Philip

Na school waagde Philip het erop. Hij pakte zijn fiets uit de fietsenstalling en wachtte tot zij naar buiten kwam. Al snel kwam Astrid naar buiten, met een bedroefde blik op haar gezicht. Hij keek toe hoe ze haar fiets pakte en er snel op klom terwijl ze een paar tranen uit haar gezicht veegde. Ze reed heel alleen weg. Hij wachtte even en wanneer ze de hoek om was, klom hij zelf op zijn fiets en reed achter haar aan.

Zijn plan was perfect, of dat dacht hij toch. Hij zou een eindje achter haar fietsen en wanneer ze bij de brug aankwamen en ze moest stoppen om over te steken, zou hij naast haar gaan staan. Hij zou haar vriendelijk begroeten en toen vragen wat er was. Ze zouden wat praten en misschien zelfs samen naar huis fietsen.

Wat kon er fout lopen? Het antwoord was veel. Er liep heel veel fout. Toen ze bij de brug aankwamen, bleef ze staan en zette haar fiets tegen de rand op. Astrid leunde over de rand en keek naar beneden. De tranen rolden van haar gezicht. Ondertussen kwam Philip aanfietsen. Hij zag haar staan en raakte in paniek. Duizenden gedachtes schoten door zijn hoofd en wanneer hij met een luide dreun afstapte, keek hij haar recht in de ogen aan. Haar prachtige blauwe ogen waren bedekt met tranen en ze snikte hevig terwijl ze in haar ogen wreef.

Philip staarde haar aan. Meer kon hij niet. Hij had een brok in zijn keel en kon zich niet bewegen. "Uhm... Heey." Astrid kwam op hem afgelopen maar hij deed niets. Hij kon het niet. "Hallo?" Ze zwaaide met haar handen voor zijn gezicht. Philip slikte. "Heey." Bracht hij er moeizaam uit en probeerde vriendelijk te glimlachen. De glimlach leek meer op een rare grijns waardoor Astrid even moest lachen. "Waarom ben je afgestapt?" Vroeg ze en keek naar zijn fiets. Hij volgde haar voorbeeld en keek ook. Zijn fiets. Een oude, lelijke fiets waarmee hij al jaren reed. En dat was omdat hij geen brommer kon betalen met zijn eigen spaargeld.

"Ik... uhm..." stammelde hij en wreef ongemakkelijk in zijn nek en keek haar terug aan. Hij zag dat ze wachtte op een antwoord. "Ik zag je....", hij gebaarde naar zijn gezicht, "je huilde." Haar gezicht verstrakte. Ze antwoorde niet, wat er op wees dat ze er blijkbaar niet over wou praten. "Nou... uhm... ik moet maar gaan." Philip verbrak na een tijdje de stilte en stapte terug op zijn fiets. Astrid mompelde iets en hij keek even naar de overkant. "Ik uhm... ik zie je nog wel." Zei hij. Tot zijn verbazing knikte ze. Hij maakte aanstalten om te vertrekken en keek haar nog voor een laatste keer aan, totdat....

"He, jongen!" ,Hij was de weg overgestoken toen Astrid hem riep, "Wat denk je ervan om morgen samen met mij mee naar huis te fietsen! Ik weet toch dat je kort bij mij woont!" Hij draaide zich met een ruk om en zag haar staan met haar fiets in haar handen. "Uhm... is goed." Antwoorde hij terug en glimlachte. Ook op haar gezicht verscheen een glimlach.