Prince [Boek 1] (Dutch) |Voltooid|

Hoofdstuk 10 - Blog 6

Hallo vrienden over heel de wereld,

ik zit nu weer, zoals gewoonlijk maar deze keer vrolijk, heel alleen in het geschiedenis lokaal. Niemand die mij kan storen van mijn geweldige gedachtes over mijn prinses. De gedachtes van weglopen zijn als sneeuw voor de zon verdwenen. Mijn hele hoofd zit alleen nog maar vol met Haar.

Je had Calebs gezicht moeten zien toen hij ons, zij en ik, de fietsenstalling in zag komen. We lachten en fietsen zo kort bij elkaar, het maakte Caleb woedend. Hij staarde me aan alsof hij mij met zijn ogen wou vermoorden, maar dat lukte hem niet. Zonder hem ook maar één blik waardig te keuren, liep ik samen met Haar de speelplaats op, daar splitsten onze wegen.

Iedereen die mij zag, keek mij vreemd aan. Phelix, de jongen die nooit ook maar een greintje van blijdschap liet zien, glimlachte breed. De hele tijd door. Tijdens de lessen, zelfs tijdens de pauzes, nu ook. De leerkracht van Wiskunde vroeg me zelfs wat er met mij aan de hand was, maar toen ik hem antwoordde dat ik gewoon blij was, keek mij me verrast aan. Ja, ook leerkrachten vonden het raar dat ik mij goed voelde.

Ze mogen het dan wel raar vinden, mij maakt het helemaal niet uit. Mij kan het me bijna allemaal niks schelen, het enige wat mij aan gaat, is Haar. Zij, mijn prachtige prinses. Met heel mijn hart en ziel hou ik van haar, ook al weet ze niet dat ik die gevoelens heb. Dat hoeft ze ook nog niet te weten, haar vriendschap is goed voor nu. Ik ben al blij dat ik met haar kan praten en lachen... Ik vertel haar later pas wat ik voel, nu niet.

- - - - - -

IK. WIL. DOOD.

Mijn doem-denkende gedachtes zijn terug en ze zijn erger dan ooit te voren. Ik wil weg, ik wil dood. Ik zie het nut van mijn leven niet meer in. Zij is vast boos op mij, doordat ik zonder haar iets te laten weten heel alleen naar huis gefietst ben. Ja, dat heb ik gedaan. Ik wou niet dat ze me zag zoals ik er nu uit zie, vol blauwe plekken en schrammen. Blauw oog. gebroken neus. 

Dat alles komt door Caleb en zijn vrienden. Na het laatste uur hadden ze me opgewacht net voor de fietsenstalling, op een plek waar niemand ons zou zien. Zodra ik daar was, werd ik besproken en in elkaar geslagen. En nog hevig ook. Een paar hielden mij vast, zo stevig dat ik niet weg kon, en de rest deelde klappen uit. 

De tranen gleden over mijn wangen, dat doen ze nu ook terwijl ik onder mijn dekens lig dood te gaan van de pijn, en liet het gewoon gebeuren. Ik kon toch niks doen. Wanneer ze klaar waren fluisterde Caleb in mijn oor dat ik Haar nooit meer mocht spreken, anders zouden ze me nog iets ergers aandoen. Daarna liet hij mij gewoon achter. 

Daar lag ik dan, huilend op de grond, niemand die mij zag en mij dus kon helpen. Met de pijn gierend door heel mijn lijf. Elke beweging die ik maakte, deed pijn. Stel je maar voor, ik moest me zelf naar huis slepen.  Ik moest zelf opstaan, mijn fiets pakken in de drukke fietsenstalling waar iedereen me aan keek en foto's maakte en daarna naar huis fietsen. Een wonder dat ik dat gehaald heb.

IK. BEN. GEWOON. KLAAR. MET. MIJN. LEVEN.

Nu zit ik hier dan. Mijn ouders kunnen elk moment thuis komen. Ze zullen vast hysterisch worden wanneer ze zien hoe ik er uit zie. Ze zullen vragen stellen, naar de school bellen... Ik zal morgen uitgelachen worden op school. Niet alleen maar voor mijn gezicht, maar ook voor de foto's die nu vast en zeker rond aan het gaan zijn. 

Ik hoop dat ik vanavond dood ga in mijn slaap. Dat ik morgen niet hoef mee te maken. Leven wil ik niet meer. Misschien dat ik wel een vluchtweg moet voorbereiden, voor het geval dat ik het echt niet meer uit houdt. Misschien is dat wel een goed idee, nu dat ik mezelf niet meer durft te vertonen en nu Zij boos op me is. Ik weet het niet meer. Misschien dat ik zo dadelijk eens ga googlen naar verschillende manieren. Misschien wel ja..

Phelix

- - - - - - - - - - 

Comments:

-ArtisticA
NEE! Niet doen, zoek het niet op. Please niet, ik zou er kapot van zijn mocht mijn favoriete blogger dood gaan. Niet doen, Phelix. Je moet erover praten met iemand, ga naar Haar toe. Als je het haar uitlegt, zal ze vast niet meer boos op je zijn. En anders.... praat met mij. Ik zal luisteren, ik zal je proberen te helpen. Ik smeek het je, ga niet weg. Ik heb jou en je blogs nodig.

X A

-Phelix
→reply op ArtisticA: 
 Maar... Ik kan het niet meer aan, A. Jij zou precies hetzelfde denken, mocht je in mijn schoenen staan. Met Haar praten, over mijn lijk. Ik ben niet goed met woorden en ik wil niet dat ze me zo ziet. En ik weet het niet hoor, met jou praten. Ik weet niet of ik je het wel wil aandoen, luisteren naar mijn gezeik. Ik weet het niet... 

Phelix

  -ArtisticA  

→reply op Phelix:

 Je gevoelens en je gedachtes zijn heus geen gezeik. Het is hoe jij bent en hoe je denkt, het is iets belangrijks. Please, praat met me erover. ♥ Ik geef om je. Je blogs laten me voelen dat ik niet de enige ben die door nare dingen ga, het laat me voelen dat ik niet alleen ben. Praat met mij, je kan me vinden op instagram. Please, Phelix, please.....

A/N: Wow, zo een groot en heftig hoofdstuk. en dat ondanks ik zo dom ben geweest om het de eerste keer te verwijderen, per ongelijk, en het opnieuw te moeten typen. Toch... ♥ Ik heb gedeeltelijk tranen in mijn ogen, dit komt me zo bekend voor, vanuit ArtisticA's pov dan wel, want ja... geen enkele gedachte of gevoel is gezeik. Jou visie op de wereld is geen gezeik. Je moet je mond niet houden omdat je denkt dat wat jij denkt, minder is. Al je gedachtes, al je gevoelens, ze zijn belangrijk. Ze zijn belangrijk en je moet er over praten met iemand, met wie dan ook. En als je niemand hebt, ik ben hier. Ik sta altijd open, voor iedereen. ♥ 

P.S: Random vraag, maar zou ik hoofdstuk 12 in chatvorm schrijven? Voor het geval dat ik kies dat Phelix met ArtisticA gaat praten, zou ik dat doen? Daarna zal Hoofdstuk 13 een hoofdstuk zijn in Astrid's pov en Hoofdstuk 14 weer een Blog. Comment please met je gedachtes erover.