De Cirkel (Gestopt)

Hoofdstuk 8

Iedereen kijkt mij geschrokken aan. Ik schrik ook van mezelf, maar ik houd het mes tegen zijn keel. "Nog een zo'n stomme opmerking en je bent dood." Hij veroerd zich niet. Zijn angst is ook al weer weg. Er komt opeens blauw licht uit zijn hand en mijn mes is weg. "What te hell." Zeg ik geschrokken. "Magnus je weet toch dat ze nog niks weet." Zegt Clary. "Oh, ja, euh sorry van dat." "Hé Malia waar heb jij mijn moeder gelaten eigenlijk?" "Beneden." Clary knikt. Ik ga weer naast Jace aan tafel zitten. "Oke vertel waarom heb je me ouders vermoord?" Vraag ik. "Weet je wat demonen zijn." "Tuurlijk weet ik wat demonen zijn. Iedereen weet wat demonen zijn. Wat een stomme vraag." Het enige wat hij doet is knikken. "Nou euhm je ouders waren demonen. Wij shadowhunters-" hij wijst naar een meisje en Alec. "Zijn er om de mensheid te beschermen tegen demonen." "Dus jij wilt zeggen dat mijn ouders demonen waren die de mensheid willen verwoesten ofzo iets. Als mijn ouders demonen waren, waarom hadden ze me dan niet vermoord. Echt waar Jace je kletst uit je nek." Het meisje moet grinniken. "Houd je kop." Zeg ik boos tegen het meisje. "Echt waar ik dacht dat we gewoon konden praten zonder leugens en wat dan ook, maar jij liegt gewoon alles bij elkaar." Boos loop ik naar me kamer. Ik zucht. Waarom kunnen mensen gewoon niet eerlijk tegen me zijn. Met een knal gooi ik de deur van mij kamer dicht. Ik ga op mijn bed liggen en val in slaap. Ja in slaap.

In de avond...
Ik wordt wakker. Ik kijk hoelaat het is. Het is 18:25. Ik heb best wel honger dus ik ga naar beneden. De meeste mensen zijn weg. Alleen Jocelyn, Jace, Clary en nog iemand, die er eerder niet was, zijn er nog. Ik sta er nu heel ongemakkelijk onder aan de trap. Het liefst wil ik nu weglopen. Maar mijn poging mislukt. "Malia kom er bij zitten. Je moet ook wat eten." Zegt Jocelyn. "Ik heb geen honger." Zeg ik zacht. Ik wil verder lopen, maar wordt tegen gehouden door een stem. "Wacht. Je wilt toch weten wat we je nog moeten vertellen of niet?" Zegt Jocelyn. Ik zucht. "Goed maar wel snel." "Oke kom even zitten. Dit kan nog wel schokkend over komen." Ik knik en ga zitten. Ik zie dat er op de plek waar ik ga zitten ook een bord staat. Ik heb bij nader inzien toch wel honger. Ik kijk wat ze eten. Ze eten kiptandori, mijn lievelingseten. Ik schep onopgemerkt mijn bord vol. Ik heb net een hap genomen. "Oke waar willen jullie over praten." Zeg ik als ik mijn eten heb doorgeslikt. Ze kijken me nu allemaal aan. "Wat?" "Je zei net nog dat je geen honger had." Zegt Clary. "Ja dus kiptandori is gewoon lekker." Ze haalt haar schouders op. Iedereen is stil. Het lijkt net alof ze wachten wie er gaat beginnen met praten. "Shit welke dag is het vandaag." Vraag ik opeens onrustig. "Euhh het is vandaag donderdag 5 oktober." Zegt de man die ik nog niet ken. "Oke en wie ben jij?" Vraag ik nu heel rustig. "Ik ben Luke." Ik knik. Ik heb ondertussen mijn bord alweer bijna leeg. "Jeetje hoe snel kan jij wel niet eten." Zegt Clary vol bewondering. "Euh............ geen idee." Zeg ik verbaasd. Doordat ik verbaasd ben krijg ik ook verbaasde blikken terug. "Oke zal ik nu dan maar het verhaal gaan vertellen?" Vraagt Jocelyn. Ik knik. "Oke alleen weet ik niet welke eerst." "Zijn er meerderen dan?" Vragen Clary, Jace en ik tegelijkertijd. "Ja er is ook nog iets dat jullie niet weten." Mengt Luke zich met het verhaal en kijkt naar Clary en Jace. "Ik weet iets waardoor je weet welke verhaal je eerst moet vertellen. Je schrijft gewoon twee willekeurige nummer onder de twintig op. De een is voor het ene verhaal en de ander is voor het andere verhaal. En je laat ons dan raden." "Ik verbaas me waar jij dat creatief idee vandaan haalt." Zegt Jocelyn. Maar ze pak een blaadje en schrijft er twee willekeurige nummers op. "Oke ik ben klaar." "Euhm vijf." "Nee." "Achttien." "Nee." "Twaalf." Ik zie Jocelyn slikken nadat Jace dat gezegt heeft. "Dus twaalf is goed?" Vraagt hij voorzichtig. Jocelyn knikt. "Je bent een shadowhunter Malia." "Wat?!?! Wat is dat eigenlijk." "Dat zijn mensen die demonen vermoorden om de mensheid te beschermen." Zegt Jace. "Dus je sprak de waarheid." Ik kijk hem ongelooflijk aan. Hij knikt. "Sorry." Mompel ik zacht. "Oke nu het andere verhaal, want ik kende de eerste al." Zegt Clary. Ze zucht diep. "Oke. Er was eens een vrouw en een man. Ze waren heel gelukkig samen. Tot op een dag de man hele snode plannen had om de wereld te veranderen. Ze was al bevallen van twee van zijn kinderen. Ze was zwanger van de derde. Ze dacht dat ze haar eerste kind verloren had in een brand, maar dat was niet zo. De man had het vuur opgezet en de oudste geboren kind mee genomen. Ze wilde haar andere kind en het kind dat nog geboren moest worden met heel haar hart beschermen, maar dat lukte niet. Het laatste kind was te krachtig en zou te snel worden opgemerkt. Met heel veel pijn in haar hard heeft ze het kindje weggegeven. Ze heeft maanden erna nog gehuild. Maar op een of andere reden wist ze dat het kindje terug zou komen." Iedereen luistert aandachtig naar het verhaal. "Ik denk dat ik weet waar dit een beetje naar toe gaat, maar wie zijn die kinderen?" Vraag ik ookal weet ik het antwoord waarschijnlijk al.