De Cirkel (Gestopt)

Hoofdstuk 10

Ik loop veder de trap af. Ik doe met tegen zin de deur open. Ik kijk de kamer rond maar zie niemand. Ik zucht opgelucht. Ik loop de woonkamer binnen om zo naar de keuken te lopen. Als ik voor de keuken sta hoor ik veel lawaai. Ik hoor mensen zuchten en dan weer verder praten. Waarschijnlijk zijn ze aan het discussiëren over mij zonder mij er bij. Fijn denk ik bij mijzelf. Ik doe de deur open en sta de keuken binnen.  Iedereen wordt gelijk stil. Ze hebben het dus wel over mij gehad. Ik negeer alle blikken die naar me toe worden geworpen en ga aan de keuken tafel zitten om mijn brood te smeren. Met de blikken die ze naar elkaar uit wisselen zie ik dat ze me iets moeten vertellen, maar niemand wilt het zeggen.

Na 5 minuten zegt iedereen nog steeds niks. Het irriteert me nu heel erg. "Kunnen jullie het niet gewoon zeggen wat er aan de hand is, want dit is erg irritant." Ik probeerde het niet geïrriteerd te zeggen, maar aardig is het ook niet. Ze lijken even te schrikken, omdat ik gemerkt heb dat ze blikken wisselden. "Nou euhm het zit zo euhm" begint Clary "we hebben besloten dat je eerst langs je huis gaat om al je spullen op te halen met mij en dat je daarna naar school gaat. Uit school ga je weer terug hier heen om met Jocelyn naar het Instituut te gaan." Gaat Luke verder. "En heb ik hier ook nog een keuze in?" "Nee" zeggen ze allemaal tegelijkertijd. Ik zucht. Waarom mag ik nooit iets zelf kiezen? Ik wil ook een keuze hebben. "Oh en je zit nu bij Clary op school dus dan ga je zo met haar naar school." zegt Jocelyn "Wacht wat?!" zeggen we allebei te gelijke tijd. "Maar mam.." "Niks te maren Clary en jij ook niet Malia."

"Goed dan. Hoe laat wil je vertrekken?" "Nu." "Nu al?!?! Maar het is pas half acht." "Ja hoe eerder hoe beter dus heb je alles bij je dan gaan we." "Ja ik heb alles." Mompel ik en loop achter Luke aan.

Als we even later voor mijn oude huis staan zie ik allemaal politie lint er voor hangen. Ik schrik. Straks moet ik vragen beantwoorden. Maar dat wil ik helemaal niet. Ik raak nu helemaal in paniek. "Rustig Malia. Rustig." Doordat ik zo in paniek ben weet ik niet eens van wie die stem is. Ik kijk in het rond om de eigenaar van de stem te vinden, maar zie niemand zitten. Waar is Luke? Hij hoort hier te staan. Ik raak nu nog erger in paniek. "Word eens rustig Malia." "Hoe kan ik nou rustig worden als ik niet eens zie waar je bent." schreeuw ik paniekerig terug. "Adem rustig in. En weer uit." langzaam begin Luke weer te voorschijn te komen. "Oke wat was dat?" "Volgens mij had je een paniek aanval." "Fijn." ik zucht. "Kom we gaan naar binnen." Ik knik.

"Oke heb je alles, want het word tijd dat we maar eens gaan." "Ja ik kom." Zo lopen we uit huis met tassen vol kleden en andere spullen die ik mee wil. 

Al snel zijn we weer bij de auto. Voordat we kunnen weg rijden komt er een jonge man ons toe gelopen. Nou naar ons, ik bedoel naar Luke en ik sta daar toevallig bij. Zo te zien is hij ook een politie man net als Luke. "Hey Oden, wat doe jij hier op de vroege morgen. Je weet toch wel dat we pas beginnen om negen uur?" "Ja dat weet ik wel Luke. Maar ja, een vroege vogel hè. En wat kom jij hier doen?" Net alsof ik onzichtbaar ben ofzo. Niet eens even voor stellen. "Ik reed hier langs met mijn stiefdochter." Het ziet er naar uit dat Oden mij nu pas ziet. "Oh sorry ik had je niet gezien. Mijn naam is Oden Jones. Ik ben 19 jaar." "Ik ben Malia Fray. Ik ben 15 en zo klein ben ik nou ook weer niet." Luke en Oden moeten lachen. Ik kijk een beetje boos weg. Luke en Oden begonnen over de zaak. Ik bemoeide me er veder niet mee.

"Zeg Oden ben jij eigenlijk niet een beetje jong om politie te zijn?" "Dat vragen wel meer mensen, maar ja ik ben afgestudeerd. Dus het zou  geen probleem moeten zijn." Ik knik. Luke kijkt op zijn horloge. "Holly moly. Maila ik moet je nu naar school brengen." Ik zucht. "Maar ik wil helemaal niet. Ik ken daar niemand en het is al zo snel." "Je moeder en ik hebben gezegd dat je naar school gaat dus dat ga je ook. Einde discussie. Stap in de auto." Met tegenzin stap ik in de auto.

Na een de autorit kom ik op mijn nieuwe school aan. Ik heb echt geen idee waar ik heen moet. En Luke heeft me hier gewoon achter gelaten. "Great" Zucht ik zacht. Ik kijk om me heen. Er is niemand buiten. Jeej ik ben dus waarschijnlijk te laat op mijn nieuwe school, waar ik niks van weet en ook niet heen wil. Ik loop richting de deur. Als ik de deur open doe, zie ik gelukkig nog wel mensen rond lopen. Ik zucht opgelucht. Ik kijk rond om te zien of ik Clary zie. Na een tijdje heb ik haar gevonden. Ik loop naar haar toe, want ik heb nog steeds geen idee waar ik heen moet. Ze staat met haar rug naar mij toe. Ik tik haar aan. "Euh hey Clary, kan je me vertellen waar ik heen moet." Ze kijkt me verbaasd aan. "Is Luke niet meet je mee gelopen."Ik schud mijn hoofd. Ze zucht. "Kom maar mee." "Hé ik heb hier ook niet voor gekozen hoor. Moet je niet zo chagrijnig tegen mijn doen." Ze zucht. "Ik weet het. Sorry. Het is allemaal zoveel in één keer." "Wat bedoel je met allemaal in één keer. Ik ben er toch alleen bij gekomen?" "Ohh je weet de helft nog niet." Zegt ze op een manier dat mij heel nieuwsgierig maakt.