Prison(Harry Styles Greek Fanfiction)

Η αναγνωριση

Harry's pov

Γαμω το μυαλό μου είναι μια κατεστραμμένη μαζα σκέψεων.

Πως στο καλό βρέθηκα στο δωμάτιο μου;

Κλείνω τα ματια μου και τα πιεζω με δυναμη.Τα ανοίγω και σηκονομαι απο το κρεβάτι αλλά η θολούρα απο το μυαλό μου δεν λέει να φύγει .Θυμαμαι μονο αυτήν.
Την Sofia μου.
Που να είναι τώρα άραγε;
-Φιλέ είσαι καλά;Μοιάζεις λίγο χαμένος και κοιμάσαι από χθες το απόγευμα,λέει ο Zayn παριστάνοντας τον ανήσυχο αλλά κατά βάθος ξέρω οτι δεν του καίγεται καρφί για μενα.Ξεκινήσανε να κάνουμε παρέα μονο και μονο επειδή μας έβαλαν στο ίδιο δωμάτιο.
Κοιμάμαι απο χθες;
Γιατί οι αναμνήσεις μου αρνούνται να μου δείξουν τι έγινε χθες;
-Μια χαρά είμαι, απανταω κοφτά αλλά δεν ξέρω αν το εννοώ.Βάζω τις μπότες μου και βγαινω απο το δωμάτιο.
-Που πας; ρωτάει ο φρουρός αλλά μόλις τον κοιταω με ενα αγριο βλέμμα το βουλωνει.Δεν χρειαζεται να τον νοιάζει τι κάνω.Ο πατέρας μου έχει το μέρος και το γεγονος οτι οι περισσοτεροι φρουροί με φοβούνται γιατί τρέμουν στην ιδέα μην πω κάτι αρνητικό για αυτους στον μπαμπά μου και χάσουν την δουλεια τους είναι το μονο θετικό που βρίσκω στο να τον έχω μπαμπά.
Ο φρουρός παρόλα αυτά με ακολουθεί σιωπηλά ενω κατευθύνονται στην βιβλιοθήκη λες και με παρακολουθεί.
Τι σκατά εκανα πάλι κάτι κακό;

Ευτυχώς μόλις φτανω στην βιβλιοθήκη αυτός δεν μπαίνει μέσα αλλά κάθεται απο εξω σαν μπαστακας.Θα ασχοληθω μαζί του αργότερα.
Τώρα θέλω να διαβάσω.
Να χαλαρωσω και να ηρεμησω.
Μόλις πιάνω το αγαπημένο μου μυθιστόρημα στα χέρια μου νιώθω αυτή την ακαταμάχητη επιθυμία να το ξεφυλυσω και κυριολεκτικα να το καταβροχθισω μονο μιας ξανά και ξανά. Ηταν το αγαπημένο της βιβλιο.
Γιατί σκεφτηκα ηταν?
Είναι έπρεπε να σκεφτώ.

Αγνοω τις παραπάνω σκέψεις μου και ανοίγω το υπέροχο αυτό βιβλιο.Ενα χαρτάκι πέφτει στο πάτωμα και το σηκώνω παραξενεμένος.Κατευθείαν αναγνωριζω τον γραφικό μου χαρακτήρα.
Έχω γράψει εγώ γράμμα;
Χωρίς να χάσω χρονο ξεκινώ την ανάγνωση...

Στην αρχή με γέμισε με αγαπη ή οποία τελικά μετατράπηκε σε μίσος..

πιο πολύ μισώ τον ίδιο μου τον εαυτό για αυτό που εκανα...... Δεν θέλει και πολύ να τρελαθεί κάποιος. Αρκεί να σε πληγώσει το άτομο που αγαπάς πιο πολύ και υστερα τίποτα δεν είναι αδύνατο. Φτάνεις στα άκρα.
Εγω εφτασα στα άκρα.
Την σκοτωσα.
Και αυτή και αυτον.
Σκοτωσα την Sofia μου.
Την σκότωσα γιατί την μισούσα και την αγαπούσα ταυτόχρονα....
Αυτές οι προτάσεις αποτυπονονται στο μυαλό μου και με μπερδεύουν.Είναι δυνατόν να έγραψα εγώ αυτές τις μαλακιες;;
Κάποιος πρεπει να μου κανει πλάκα.
Όχι δεν μπορεί να την σκότωσα.
Μα στεκόταν όρθια μπροστά μου.
Πάλευε να με σωσει.
Αυτό είναι.
Προσπαθουσε να με σωσει απο τον πατερα μου.
Τα κάστανα μαλλια της μπλεγμενα έπεφταν στο προσωπο της καθως πετάχτηκε με μανία πανω στον πατέρα μου.
Τα κομματια του μυαλού μου ενώνονται και δημιουργούν το παζλ αναμνησεων που επιζητουσα απο το πρωι.