Prison(Harry Styles Greek Fanfiction)

Τα χρωματα

Λευκό.
Λευκοί τοίχοι.
Λευκά σεντονια
Όλα λευκά.Όλα στις αποχρώσεις του άσπρου και του σαμπανί.Ακόμη και οι στολές που φοράμε είναι άσπρες.Ερχονται σε αντιθεση με το μαυρο της ψυχης μου,το σκουρο αυτο χρωμα που εχει βαφτει ο εσωτερικος μου κοσμος τις τελευταιες 2 εβδομαδες.Νομιζω οτι είμαι κλεισμένη σε τρελοκομείο και όχι σε ιδιωτική κλινική για ανθρώπους με ψυχολογικές διαταραχες.
Στην πραγματικότητα βέβαια είναι ενα ειδος φυλακής για αυτους που εκαναν κάποιο έγκλημα αλλά έχουν κάποια ψυχολογικά προβλήματα. Και πείτε μου τι κάνω εγω εδώ;Είμαι μια 20 Χρόνη κοπελα,ήμουν έτοιμη να ανοιξω τα φτερά μου και να πεταξω μέχρι που ήρθε ο άθλιος πατριος μου και προσπάθησε να με βιάσει.Απελπισμένη που ήμουν άρπαξα απο δίπλα μου ενα αιχμηρό αντικειμενο στο κεφάλι και άρχισα να τον κοπαναω ασταμάτητα.Είχε μετατρέψει τα τελευταια 5 χρόνια της ζωής μου σε κόλαση και αυτή ηταν η ευκαιρία μου να του δώσω ενα μαθημα.Θα τον σκοτωνα?Τι μυαλό μου δεν δουλευε , απλά επαιζε σε γρήγορο ρυθμο οτι αισχρό μουείχε κανει με κάθε ανάμνησή που ερχόταν στο μυαλό μου τόσο πιο πολύ συνεχειζα να τον χτυπάω. Τα ουρλιαχτα της μητερας μου με έβγαλαν από τον ληθαργγο του μίσους που με είχε κυριέψει και κοίταξα τα χέρια μου.Ήταν γεμάτα αίματα...Ηταν βαμμένα με το αγαπημένο μου χρωμα το κοκκινο,το χρωμα που τόσο αγαπούσα αλλά μισησα μόλις το είδα απλωμένο παντού στα χερια μου ,γυρω μου...
-Ασθενη 5 σήκω εχεις επισκέψεις, η φωνή του φύλακα με βγάζει απο τις σκέψεις μου,ξεκλειδωνει με ποιανει απο το μπράτσο και με οδηγει στο δωμάτιο που γίνονται οι επισκέψεις.Περναει χειροπέδες γύρω απο τα χέρια μου για να μην βλαψω κανεναν και με οδηγει στην καρέκλα μου. Τοτε ανοίγει η απεναντι πόρτα και μπαινει μέσα αυτή. Η γυναικα που με γέννησε και με έκλεισε σε αυτό το απαισιο μέρος.Αυτή που αντί να πιστέψει εμένα, πήρε το μέρος του αγαπημένο της άντρα και πατριου μου.Τέτοια είναι η αγάπη της για μένα.Ναι δεν υπάρχει. Κομψά ντυμένη με το τιρκουάζ σακάκι της ,βαμμένη στολισμένη και αρωματισμενη με το αγαπημένο της ακριβό άρωμα.
-Αγάπη μου πως είσαι;ρωτάει και κανει να πιασει τα χέρια μου που τα είχα πανω στο τραπέζι αλλά αποτραβιεμαι καο τις δίνω ενα αγριο βλέμμα.
-Δεν χρειαζεται να είσαι τόσο επιθετική αγάπη μου.Ο Ντέιβιντ σε περίπτωση που ενδιαφερεσαι είναι με πολλαπλά ράμματα στο προσωπο κι στο κεφάλι στο νοσοκομειο.
-Να πάει να πνιγεί και ο Ντέιβιντ και ραμματα του ακούς;Δεν θέλω να ακούω για αυτον τίποτα.
-Πω μιλάς ετσι ...δεν ντρεπεσαι;Δεν φτανει που αποπιραθηκες να τον σκοτωσεις αυτός πληρώνει τοσα χρηματα για είσαι σε αυτό το μέρος παρα σε κάποια φυλακη.
-Και αυτο φυλακή είναι . Δεν ζεις εσυ εδώ 2 βδομάδες..δεν ξέρεις πως είναι να ξυπνάς κάθε μέρα αντικρίζοντας το απόλυτο τίποτα κι κανοντας κάθε μέρα τα ίδια πράγματα.Δεν ξες πως είναι να μην εχεις κανέναν να μιλησεις..
-Ναι κοπελα μου αλλά εγώ δεν κοντεψα να σκοτώσω κανέναν, λέει και κουνάει το δάχτυλο της μπροστά στην μούρη μου.
Με θεωρεί δολοφόνο; Με μισεί.. Η ίδια μου η μάνα.
-Σου έχω εξηγήσει πολλές φορες τι μου έκανε αλλά ποτε δεν ακούς.Απαρνηθηκες την ίδια σου την κόρη και στμπαρασταθηκες σε αυτό το κτήνος για ποιο λογο; Για να μγν χάσεις τα πολύτιμα λεφτά του;Με πούλησες αναθεμα σε!
Τα δάκρυα αρχίζουν και τρέχουν στα μάγουλα μου σαν άγρια θηρία δεν μπορω να τα συγκρατισω.
-Το ξερεις οτι τον αγαπάω Εβελιν!,απανταει φωνάζοντας.Ξερω οτι τον αγαπαει αλλά ήθελα να την πληγωσω με τα λογια μου όπως αυτή με πληγώνει με τα δικά της λογια αλλά και τις πράξεις της.
-Να πάτε στο διάολο και οι δυο απανταω κανοντας μια χειρονομια κι φωναζοντας τον φρουρό να ρθει να με παρει , φεύγω απο το δωμάτιο εντελώς κενή.Κανεις δεν με πιστεύει οτι είμαι εντελώς καλα.Δεν είμαι ουτε τρελή ουτε έχω ψυχολογικά προβλήματα.Είμαι απλά αθεράπευτα πληγωμένη.