Prison(Harry Styles Greek Fanfiction)

Νέος Διευθυντής

                  Harry's pov
-Θεε μου Evelyn σταματα!Είσαι ενοχλητική!
Στην πραγματικότητα δεν θελω να σταματήσει.Μου άρεσει οταν η Evelyn πειραζει της μπούκλες μου.Τα μαλλιά μου ευτυχώς έχουν μακρυνει και αρχίζουν να περνούν το αρχικό τους σχήμα.
-Σου αρέσει παραδεξου το!,είπε παιχνιδιάρικα χτυπώντας με απαλά στον ωμο.Είχα μήνες να την δω να γελάει πραγματικά.Μετά από το τελευταίο περιστατικό έκανε καιρό να συνέλθει.Τα πράγματα αλλαξαν ριζικα εδώ.Ο πατέρας μου παραιτήθηκε και την θέση του πήρε ένας νεος,προφανώς εντελώς ηλιθιος αντρας.Ποιος θα ήθελε ποτέ να αναλάβει ένα κέντρο με τρελούς;
-Τι σκέφτεσαι;Είσαι αλλού,με ρωτάει η Evelyn και διακόπτει την ροή των σκέψεων μου.
-Να πάνε δύο μήνες και ακόμα να δούμε αυτόν τον παλιογερο που διρυθυνει το μέρος.Γιατί κρύβεται;
Η Evelyn ξεσπά σε γέλια το ίδιο και αυτός.Δεν ξέρει γιατί γελάει απλά το γέλιο της είναι μεταδοτικό.Αν μπορούσε θα καθόταν ώρες να κοιτάει το πρόσωπο της,το ευτυχισμένο της πρόσωπο.Το πρόσωπο που είχε καίρο να δει και του είχε λείψει τρομερά.
-Harry?Είσαι εδώ;Σοβαρά τι έχεις πάθει;,το ύφος της είχε σοβαρεψει και ο ήχος του γέλιου της σταμάτησε να αντιχει.
-Συγγνώμη δηλαδή πρέπει να έχω κάτι?
-Με κοιτάς περίεργα.
-Δεν σε κοιτάω περίεργα απλά μου έχεις λείψει.
-Είμαστε μαζί κάθε μέρα.
-Δεν εννοω αυτο
-Τοτε τι εννοείς;
-Τίποτα άστο ξεχνά το.
-Όχι Harry πες μου,επιμένω,λεει και σηκωνεται ορθια σταυρωνοντας τα χέρια της ενώ εγώ ακόμα κάθομαι με την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο.Ο ήλιος σιγά σιγά δύει και η ώρα του απογευματινου διαλύματος προφανώς τελειώνει.
Δεν θέλω να της απαντήσω διότι απλά η απάντηση μου θα την στεναχωρησει.Η ψυχολόγος μου είπε να μην αναφέρω το περιστατικό που συνεβει μπροστά της γιατί τις ξύπνα μνημες.Και η μνημες φέρνουν δυστυχία.Βαθειά μέσα της είμαι σίγουρος ότι ξέρει την απάντηση, αλλά γιατί θέλει να την ακούσει από το στόμα μου;Θέλει να στεναχωρηθεί;Δεν καταλαβαίνω.

                    Evelyn's Pov
Γ

ιατί είναι τόσο πεισματάρης;Γιατί απλά δεν λέει αυτό που θελει να πει;Είμαι σιγουρη ότι φοβάται.
Φοβάται την αντίδραση μου.Ξέρω...Ξέρω τι θέλει να μου πει,ξέρω  τι του εχει λειψει αλλα έχω βαρεθει τους τελευταίους 3 μηνες.Κάνεις μα κανεις ούτε καν ο ίδιος ο Harry δεν αναφέρεται σε αυτο που συνεβη.Και αυτό με στεναχωρεί.Με στεναχωρεί διότι δεν θυμάμαι τίποτα αυτουσιο,είναι όλα αμυδρά.Έχω μερικά κομμάτια παζλ που προσπαθώ ασκοπα να ενώσω και κανείς δεν με βοηθάει γιατί όλοι νομίζουν ότι είμαι τρελή.Παίρνω το θαρρος να μιλήσω χωρίς να τον κοιτάξω βέβαια.
-Harry..,πριν ένα λεπτό ήξερα τι να πω αλλα τα λόγια δεν βγαινουν από το στόμα μου.Αν διάβαζε την σκέψη μου θα κατάλαβαινε...Με κοιτάει με απόρροια,αγωνιώντας θα έλεγα για το τι θα πω...Όμως δεν μπορώ ετσι λοιπον κάνω μεταβολή και φεύγω.
-Evelynnnn περίμενε,ακούω την φωνή του όμως την αγνοώ καθώς χάνεται μαζί με τον ήχο του κουδουνιού.Δεν θέλω να με δει έτσι.Ειμαι έτοιμη να κλάψω πάλι.Τελευταία το κάνω συχνά όχι μπροστά στον Harry βέβαια ούτε σε κανέναν αλλον.Ευτυχώς συμφωνα με τους νεους νομους αυτού του περιβόητου διευθυντή,τον οποίο όντως κανείς δεν τον έχει δει,οι κρατούμενοι δεν είναι αναγκασμένοι να γυρνάν με κάποιον φρουρό πίσω στα κελιά τους.Και για καλή μου τύχη η "συγκάτοικος" μου είχε μεταφερθεί σε άλλο κελί και από ότι έμαθα με δική της πρωτοβουλία "Είναι τρελή αλήθεια.Την λυπάμαι την καημένη με αυτά που πέρασε... αλλά όχι δεν μπορώ να κοιμηθώ στο ίδιο δωμάτιο με μια δολοφόνο",την είχα ακουσει να λέει σε μια φρουρό και από τοτε δεν την ξαναείδα ποτέ."Δολοφόνο", "δολοφόνο",επαναλαμβανω την λέξη στο μυαλό μου.Είμαι όντως μια δολοφόνος.Κλείνω τα μάτια παίρνοντας μια βαθειά ανασα σε μια προσπάθεια μου να βγάλω από το μυαλό μου αυτές τις απαίσιες σκέψεις.Τις αντικαθιστώ με τον Harry.Ξαπλώνω ανασκελα στο κρεβάτι μου και τον σκέφτομαι.Ήμουν τόσο απότομη μαζί του και δεν το αξίζει.Απορώ πως με ανέχεται.Τους τελευταίους μήνες μου στάθηκε άπειρα,ενώ θα μπορούσε να με εγκαταλείψει.Πάντα ήταν δίπλα μου και γω πάντα με την εγωιστική και ανώριμη συμπεριφορά μου τα κατέστρεφα ολα.Κλείνω τα μάτια μου ευχομενη να κοιμηθώ.Είναι νωρίς ακόμα άλλα το προτιμώ από το να αφήσω σκέψεις να βασανίζουν το μυαλό μου.
Αλλά μάταια...,κάποιος χτυπάει την πόρτα μου.Όχι που θα κοιμομουν.
-Παρακαλώ περάστε
-Ο διευθυντής θέλει να σε δει.,ακοουω την βραχνια φωνή του φρουρού.
-Τι εμένα;Δεν έκανα κατι!,υπερασπίζομαι τον εαυτό μου και σηκώνομαι όρθια.
-Γιατί σου είπα εγώ ότι έκανες κάτι;Απλά ακολούθησε με,λεει τραβώντας με Από το μπράτσο.
Wow τι τέλειοι τροποι!
-Θα μου πεις τώρα γιατί πάμε στον διευθυντή;,πρέπει να του έχω σπάσει αλήθεια τα νεύρα.
-Απλα θέλει να γνωρίσει όλους τους κρατούμενους ξεχωριστά ευχαριστήθηκες τώρα;,μιλάει μέσα από τα δόντια του.Αν μπορούσε θα με χτυπούσε είμαι σίγουρη.
-Και το θυμήθηκε μέτα από τρεις μηνες;
Τότε με πιάνει απότομα από τα μπράτσα και νου λέει κοιτώντας με στα μάτια
-ΔΕΝ ΞΈΡΩ ΒΛΈΠΕΙΣ ΝΑ ΕΊΜΑΙ ΔΙΕΥΘΥΝΤΉΣ?ΠΆΝΕ ΚΑΙ ΡΩΤΆ ΤΟΝ ΕΓΏ ΑΠΛΆ ΑΚΟΚΟΥΘΩ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ,με αφήνει απότομα και το μόνο ποτ θέλω είναι να γελάσω.Τελευταία έχω την ταση να γελάω για τα πάντα.Η όρεξη όμως μου κόβεται λίγα μέτρα πριν φτάσουμε στο γραφείο του διευθυντή.Σοκαρισμένη βλέπω την μητέρα μου να βγαίνει αρων αρων από το γραφείο κρατώντας ένα χαρτομάντιλο και σκουπίζοντας τα δάκρυα στα μάγουλα της.
-Μαμααα,φωνάζω και γυρνάει να με κοιτάξει.Τα μάτια της στενεύουν και πλημμυρίζουν με περισσότερα δάκρυα.Σχημάτιζει την λέξη "Συγγνωμη" με τα χείλη της και φεύγει από την άλλη κατεύθυνση.Μα τι εγινε;Δεν καταλαβαίνω.Δεν εχω την δύναμή να την ξαναφωναξω.Εξαφανίστηκε από τον διάδρομο μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα οπότε υποθέτω δεν θέλει να με δει.Τι εκανα;
-Οριστε φτάσαμε,λέει ο φρουρός και χτυπάει την πόρτα του γραφείου.Μια αντρική φωνή,μια πολύ γνώριμη αντρική φωνη λέει "Περαστε".Οο θεέ μου όχι σκέφτηκα αλλά ήταν πλέον αργά.Ο φύλακας άνοιξε την πόρτα με έσπρωξε μέσα και την ξαναεκλεισε.Και τότε κατάλαβα ότι ένας νέος εφιάλτης έπαιρνε σάρκα και μορφη μπροστά στα μάτια μου.
-Χρόνια και ζαμανια Evelyn...,λεει κοιτώντας το παράθυρο.Ακόμα και η πλάτη του σε έκανε να αντριχιασεις.Το κλίμα δεν ήταν καθόλου ευχάριστο.Η ψυχρότητα στην φωνή του με φόβισε.
Τότε πάγωσα.
Όχι μαμά δεν θα στο συγχωρήσω ποτέ αυτό.Οχι.
Επρεπε να το φανταστώ.
Καλά είπε ο Harry ότι μόνο ένας τρελός θα διεύθυνε αυτό το μέρος.
Και αυτος ο τρελός ποιος άλλος θα ήταν εκτός απο τον πατριό μου.
Ναι λοιπόν αυτός ήταν ο ζωντανός μου εφιάλτης.Ο Ντέιβιντ.Στεκόταν εδώ μπροστά μου και ήταν πιο δυνατός από ποτέ.Και γω πιο αδύναμη..
Όχι δεν πρέπει να τον αφήσω να νικησει...

Δεν ξέρω ποια περιμενατε να είναι η συνέχεια πάντως σίγουρα όχι αυτή...Μμ και τώρα που εχει παγωνιά είπα να σας ζεστάνω λίγο και να σας κρατήσω συντροφιά με το υπέροχο αυτό κεφάλαιο!!!!(not)Λοιπόν χρονιά πολλά ελπίζω να τα ξαναπουμε μέχρι του χρόνου.