Prison(Harry Styles Greek Fanfiction)

Ντειβιντ

Evelyns Pov

-Μα τι εγινε Evelyn?Χλωμιασες ολόκληρη...,αναφωνεί σχηματίζοντας ένα αυταρχικό χαμόγελο.
Δεν τολμω να τον κοιτάξω στα μάτια.
Φοβάμαι.
Και το χειρότερο είναι ότι το ξέρει.
Κάνοντας δύο μεγάλα βήματα βρίσκετε ξαφνικά δίπλα μου και το χερι του είναι έτοιμο να χαϊδέψει τα μαλλια μου.
-Μην με αγγιζεις,φωνάζω και πετάω μακρυά το χέρι του.

Ξαφνικα τα χαρακτηριστικα του προσωπου του σκληραινουν και μια ενοχλητικη σιωπη γεμίζει το δωμάτιο.Νιώθω τα μάτια του πάνω μου αλλά εγω κοιτάζω στο πάτωμα μη θέλοντας τα μάτια μου να συναντησουν τα δικα του.Αρχιζει και κάνει κύκλους γύρω μου εξετάζοντας κάθε παραμικρή λεπτομέρεια πάνω μου.

-Έχεις αλλάξει αρκετα Evelyn..Εχεις πως να το πω ευγενικα...Τα χαλια σου!,το γελιο του αντιχει στους τεσσερις τοιχους και νιώθω πιο μικρη από ποτέ.Θέλει να με κάνει να νιώσω σαν σκουπιδι και το χειρότερο ειναι πως το καταφέρνει.

Πες κατι Evelyn,μην τον αφησεις να νικησει  μια φωνη φωνάζει μεσα μου αλλά δεν μπορω να την υπακουσω.Σε ολα τα κύτταρα του σώματος μου επικρατεί ο φοβος.Και αυτος ειναι ο χειρότερος εχθρος μου.Η συναντηση μου με τον Ντειβιντ δεν ηταν κατι που περίμενα.Με έπιασε απροετοιμαστη και όταν με πιάνουν απροετοίμαστη δεν μου αρέσει καθόλου.

-Τι σκεφτεσαι εκει νεαρή μου?, με πλησιάζει και με το χερι του ανασηκωνει το πηγουνι μου αναγκαζοντας με εέτσι να τον κοιτάξω στα μάτια.Τότε πάγωσα.Κλείνει τα μάτια του και είναι ετοιμος να με φιλήσει.Χωρις δευτερη σκεψη τον φτύνω μην ξεροντας τι αλλο να κανω για να αποτρεψω αυτο που ηταν ετοιμος να κανει.

-Έξυπνη κίνηση αλλά μονο αυτό έχεις;,με πιανει βίαια από τα μπράτσα και προσπαθεί πάλι να με φιλήσει.Αυτη την φορά τον κουτουλάω με δύναμη στο κεφάλι και τρεχω προς την πόρτα.

-ΒΟΗΘΕΙΑ!,φωναζω και προσπαθω να την ανοιξω αλλά είναι κλειδωμένη.

-Τι νομίζεις ότι κάνει εκεί;,με πιανει απο τα μαλλιά και με πετάει κατω.

-Ηθελα να είμαι καλός μαζι σου αλλα εσύ δεν παίρνεις από λογια!,είχε νευριασει πραγματικα.Ηταν ετοιμος να χειμιξει πανω μου σαν αγριο θηριο ,το ενιωθα η ατμοσφαιρα τωρα ηταν πιο εχθρικη αλλα το χτυπημα της πορτας τον σταματησε.

-Τσιμουδια!,με πιανει απο το μπρατσο και με βαζει με το ζορι να κατσω στην καρεκλα σαν να μην συμβαινει τιποτα.

-Περαστε παρακαλω,λεει με σοβαρη φωνη.

-Ολα καλα?Ακουσα φωνες;ααναφωνει ο φροουρος που πριν λιγο με εφερε στο γραφειο.