Prison(Harry Styles Greek Fanfiction)

Το σημειωμα

Οι φρουροί με πηγαν γρήγορα πίσω στο δωμάτιο μου και μόλις φτάσαμε μου έδεσαν τα χέρια με χειροπέδες και μου είπαν να κατσω στο κρεβάτι.
-Και μην τολμησεις να κουνηθεις μέχρι να ερθει το αφεντικό, λέει αυστηρά ο Ξάνθος και επιλέγω να τον ακούσω.
Τι θα συμβεί με εμένα τώρα;
Δεν πιστεύω οτι το λέω αυτό αλλά θα ήθελα να είναι εδώ η μαμά μου να μου χαϊδεύει τα μαλλια και να μου λέει οτι όλα θα πάνε καλά.Όπως τοτε που ήμουν μικρή έβλεπα κάποιον εφιαλτη έτρεχα γεμάτη δάκρυα με το καφέ αρκουδάκι αγκαλιά στο δωμάτιο της Μάμας μου να κοιμηθώ μαζί της.Δίπλα της ένιωθα παντα ασφάλεια. Μονο που αυτό το παντα διήρκησε λιγοτερο απο οτι περίμενα . Πως μπορώ να νοσταλγω αυτές τις μέρες όταν ξέρω οτι ποτέ δεν θα ξανανιωσω την ίδια ασφάλεια δίπλα της;
Οι σκέψεις μου διακόπτονται απο την είσοδο του μπαμπα του Harry στο δωμάτιο. Μπαινει μέσα κλείνοντας την πόρτα με απίστευτη δύναμη. Προχωράει με τα χέρια του στις τσέπες προς το μέρος μου και φαίνεται σκεπτικός.
-Ακου να δεις Evelyn.. Αυτο που ειδες πρεπει να το ξεχάσεις, σαν να μην συνέβει ποτέ και όλα θα πανε μια χαρά.
Πως μπορεί να μου ζητάει κατι τέτοιο;; Αυτόν επρεπε να κλείσουν εδώ μέσα και όχι τον γιο του.
-Μα το είδα! Παραλίγο να τον σκοτωσετε!Τον ίδιο σας τον γιο!Πως μπορείτε να μου ζητατε να ξεχάσω αυτή την εικόνα τόσο απλα;
-Απο οτι φαίνεται δεν έγινα απόλυτα ξεκάθαρος, λέει και με γραπωνει απο τα χέρια σηκονοντας με όρθια. Τα ματια του εχουν σκουρυνει, έχουν αυτό το πρασινο χρωμα του Harry.Μονο που αυτα τα ματια είναι γερασμένα ,δεν κρύβουν τίποτα απο πισω.Είναι απλα βαρετα και δεν υπαρχει ίχνος ζωντανιας.
-Ακου να δεις!Εαν δεν κανεις αυτό που είπα μπορεί να υποβληθεις και εσυ αυτή την τιμωρία ή ίσως και κάποια χειρότερη! Γιαυτο θα βγαλεις τον σκασμο και θα κρατήσεις το στόμα σου κλειστό καταλάβες;λέει ταρακουνοντας με αλλά εδώ έχω χασει τα λογια μου.
Που στο καλό με έκλεισαν ;Αυτό ίσως να είναι κι χειροτερο απο οποιαδήποτε φυλακη.
-Αν το μαθει η μαμά μου..
-Σκασε δεν θα μαθει τίποτα. Ο μπαμπας σου πλήρ..
-Δεν είναι μπαμπάς μου,τον διακοπτω φωνάζοντας. Δεν του ανήκει ο τιτλος του μπαμπά ουτε και θα του ανήκει ποτε.
-Δεν με νοιαζει τι είναι πάντως πληρώνει πολύ καλά για να είσαι εδώ και όχι καπου άλλου χειρότερα γιαυτό αν θέλεις να παραμείνεις εδώ και όχι σε κάποιο σκοτεινό κελί με μουχλα σου προτείνω να ραψεις το στοματακι σου!,λέει πιάνοντας με απο το πηγούνι σφιχτά. Τι να κάνω; Φοβάμαι. Όσο και να μην θέλω να το παραδεχτω φοβάμαι.
Φοβάμαι πολύ.
Και ο φόβος είναι ύπουλος εχθρός.
-Καταλαβες κοπελα μου;, σχεδόν τσιριζει και έχει γίνει κατακόκκινος απο το ζόρι του.
-Ναι,σχεδόν τραυλιζω.
Με πετάει πάνω στο κρεβάτι ,ψιθυρίζει κάτι στους φρουρούς και βγαίνει απο το δωμάτιο"Χαρηκα που τα είπαμε Evelyn"σαν να μην συνέβει τιποτα.Να πας να πηδηχτεις παλιομαλακα που οταν ερθει η ωρα δεν μπορεί θα τιμωρηθεις πολύ σκληρά για αυτό που εκανες ...Ποιος ξέρει σε πόσους ασθενείς το κάνουν..
-Πάνε τώρα στο δωμάτιο ψυχαγωγία σου και ήσυχα, λέει ο φυλακας βγάζοντας μου τις χειροπέδες. Ευτυχώς ήρθε η ωρα που μπορω να πάω βιβλιοθήκη να ηρεμησω λίγο και να σκεφτώ. Πως να είναι άραγε ο Harry;
Ο ξανθος με πιάνει απο τον αγκώνα και με πηγαινει στην βιβλιοθήκη. Ο άλλος φρουρός πηγαίνει απο την άλλη πλευρά αφήνοντας μας μόνους.
-Πρέπει να εχεις πολύ θάρρος εσύ, λεει χωρίς να με κοιτάξει. Αληθεια τώρα;Προσπαθει να ανοίξει συζήτηση μαζί μου;
-Και εσένα τι σε νοιάζει;
-Πρεπει να τον αγαπάς πολύ!, λέει με έμφαση κι γω μονο οου δεν κατουριεμαι απο τα γέλια. Γελαω επειδη είναι η αλήθεια που αρνούμαι να παραδεχτω?Ίσως.
Τον αγαπάω;
-Τι;Όχι.Πως σου ήρθε αυτό;
-Για να μας ακολούθησες μέχρι εκει και μετα να βγηκες για να σταματησεις τον μπαμπά του σημαίνει πολλα..
-Όχι απλα νοιαζομαι για αυτον,λέω και πρεπει να ακουστγκα εντελώς ηλίθια. Νοιαζομαι για αυτον παρόλο που δεν του καίγεται καρφακι για μένα. Εν μερει βασικά νοιάζεται γιατί νομίζει οτι είμαι η Sofia αλλά αυτό είναι αλλη ιστορία.
Δεν συνεχίζει την συζήτηση και χαίρομαι για αυτό. Μπαίνουμε ατο ασανσέρ κατεβαινουμε στον 2ο όροφο και αφού περνάμε απο εναν διάδρομο φτάνουμε επιτέλους στην βιβλιοθήκη. Αυτό το κτήριο είναι τόσο μεγαλο που ποτε δεν θα το συνηθισω.Αφού με αφήνει μέσα φεύγει. Φαίνεται συμπαθητικός αλλά καλυτερα ας κραταω αποστάσεις, εξάλλου είναι φρουρός μου και δεν θα μπορουσα να του εμπιστευω τίποτα όσο και αν το ήθελα. Πηγαινω στο διάδρομο με τα μυθιστορήματα και διαλεγω ενα τυχαία. Έτσι όπως το βγάζω από το ράφι πέφτει ενα χαρτάκι από έσα και το σηκώνω προσεκτικά. Κάθομαι στην καρέκλα απέναντι και αφήνω το βιβλιο στο τραπέζι.Τι να είναι άραγε αυτό το χαρτί;Το ανοιγω .Πάνω οανω έχει ρα αρχικα H.S και το υπολοιπο χαρτί είναι καλυμενο από ενα εκτενές κείμενο.
H.S τι μου θυμιζουν αυτα τα γραμματα;
Όχι δεν μπορεί.
Harry Styles;
Μπορεί πίσω απο αυτα τα γράμματα να κρύβεται αυτός; Γιατί πρεπει να βρίσκεται πισω απο οτι κάνω; Τι παιχνίδια παίζει παλι η μοίρα;
Αφού υπάρχει έστω και μια πιθανότητα αυτό το σημείωμα να ανήκε σε αυτόν αξίζει να το διαβάσω.Κάτω απο τα αρχικα αναγραφεται ημερομηνία 13/3/2016 οποτε αυτό πρεπει να γράφτηκε 3 μηνες πριν.
"Άδικος αυτος ο κόσμος. Κανεις δεν με καταλαβαίνει.Όλοιρ κοιταν την παρτη τους και κανεις δεν νοιάζεται για μένα πραγματικά. Η μαμά μου νεκρή, ο μπαμπας μου γλενταει με αυτή την Evanjelyn και γω πνιγομαι. Μονο αυτη νοιαζοταν.Η τουλάχιστον έτσι νόμιζα."Θα φυγουμε μαζί Harry" "Είσαι τα παντα για μενα Harry,με έδωσες" μου έλεγε. Μπούρδες και πράσινα άλογα.Γαμω με πρόδωσε με τον χειροτερο τροπο.Με άδειασε.Με τελειωσε.Στην αρχή με γέμισε με αγαπη ή οποία τελικά μετατράπηκε σε μίσος.Μισώ αυτήν ,μισω τους γυρω μου ,αλλά πιο πολύ μισώ τον ίδιο μου τον εαυτό για αυτό που εκανα.Αλλά μόλις έμαθα οτι έφυγε χωρίς εμένα, οτι αθέτησε την υποσχεση της ,θολωσα. Δεν θέλει και πολύ να τρελαθεί κάποιος. Αρκεί να σε πληγώσει το άτομο που αγαπάς πιο πολύ και υστερα τίποτα δεν είναι αδύνατο. Φτάνεις στα άκρα.
Εγω εφτασα στα άκρα.
Την σκοτωσα.Και αυτή και αυτον.Σκοτωσα την Sofia μου.
Την σκότωσα γιατί την μισούσα και την αγαπούσα ταυτόχρονα.
Γαμω είμαι κατεστραμμένος.Αιχμάλωτος των σκέψεων μου.Οι ενοχές με λουζουν κάθε μέρα και οι φωνές στο μυαλό μου μου υπενθυμίζουν οτι έχω κανει.Φωνάζουν ,τσιριζουν στο κεφάλι μου. Με εμποδίζουν απο το να προχωρισω,απο το να αρχίσω να ελπίζω.Με κρατάν στην δική μου προσωπική φυλακή του μυαλού μου.Σιγά σιγά προσαρμοστηκα με αυτές και με το σκοτεινό κλουβί του μυαλού μου.Και έτσι κλειστηκα στον εαυτό μου.Στο κέλυφος μου. Ε λοιπόν δεν νοιάζεται κανεις για μένα;Δεν θα ξανανοιαστω και γω για κανεναν!Τόσο απλα"
Μόλις τελειωνω την αναγνωση νιώθω την υγρασία στα ματια μου.Νιώθω οίκτο και λυπη πλεον για αυτό το αγόρι. Η καρδιά μου πονάει γιατί τώρα καταλαβαίνω.Καταλαβαίνω γιατί φορά το προσωπείο του τερατος.Βιαστηκα να τον κρινω χωρίς να τον γνωριζω.Πρεπει να τον κάνω να μαθει οτι τώρα υπάρχει ελπίδ και οτι υπάρχει κάποιος πιτ νοιάζεται πραγματικά για αυτον..
Αυτό είναι!Θα του απαντησω στο γράμμα χωρίς να αποκαλυψω ποια είμαι.Θα γεμισω τον άδειο απο αισθήματα εαυτό του και θα τον κάνω να νοιαστει.Αυτό ειναι!
Ας αρχισω να γράφω λοιπόν...

Τι εχετς να πειτε για αυτό το κεφάλαιο;Άκρως αποκαλυπτικο🙊Να ετοιμαζεστε γιατί το επόμενο θα είναι Harrys POV😃
Τα φιλια μου τα λέμε❤