Prison(Harry Styles Greek Fanfiction)

*Throwback*

Harry's Pov

Ανοίγω τα μάτια μου.

Δεν κοιμήθηκα καθόλου καλά το βραδυ.Ολες οι σκεψεις μου γύριζαν γύρω από αυτήν.

Γύρω από την Sofia.

Πόσο θέλω να την σφιξω ξανά στην αγκαλιά μου.Να την αγκαλιάσω μέχρι να μοιρισω σαν αυτήν.Η γλυκιά μυρωδιά της τόσο οικεία,τόσο υπέροχη.Όλα πάνω της είναι υπέροχα.Ακόμα και οι θυμωμενες εκφράσεις που παίρνει όταν της δίνω τα φάρμακα της με το ζόρι.

Φτιάχνω έναν ζεστό καφε για να τον πάρω μαζί μου,φοράω το μαύρο κουστούμι μου,παίρνω το βαλιτσάκι μου και είμαι έτοιμος να πάω στην κλινική.

Η κίνηση είναι αφόρητη και μου σπάει τα νεύρα.Η μέρα είναι βροχερή αλλά ανοίγω το παράθυρο μου να πάρω λίγο αέρα.Μικρές σταγόνες πέφτουν πάνω στο κουστούμι μου.Ένα τεράστιο ζουζουνι εισερχεται από το παράθυρο και στην προσπάθεια μου να το διώξω ρίχνω τον καυτο καφέ πάνω μου.
-Ο τελεια,γρυλιζω και πατάω επανειλημενα κόρνα γιατί η επιμονή μου εξαντλείται.

Θέλω να την δω τώρα.
Είναι κατι σαν το προσωπικό μου ναρκωτικό.Αν δεν την δω για μια μέρα νιώθω χαμένος.Είναι ένα είδος εξάρτησης υποθέτω.Δεν είχα αισθανθεί έτσι για κοπέλα ξανά,πόσο μάλλον για ασθενή μου.Είναι τόσο τέλειο το συναίσθημα να βρισκεις κάποιον που σε ολοκληρώνει.Να βρίσκεις κάποιον και στην προσπάθεια σου να τον κάνεις να κατανοήσει και να  αγαπήσει τον εαυτο του να τον ερωτεύεσαι εσύ ο ίδιος.

Οδηγαω γρήγορα.Όσο το συντομότερο φτασω εκεί τόσο πιο σύντομα θα την δω.

Όταν φτάνω στην κλινική παρκάρω γρήγορα και κυριολεκτικά τρέχω για να μπω μεσα.Πριν φτάσω στην εισοδο,σταματάω για να σιαξω το κουστούμι μου,φοράω τα γυαλια μου,ανακτω την κανονική αναπνοή μου και μπαινω σαν κύριος.
-5 ολόκληρα λεπτά άργησες Harold να ανησυχώ;λέει ειρωνικά η Katherine καθώς περνάω την κάρτα εργασιας μου από το μηχάνημα.
-Σου έχω πει να μην με φωναζεις Harold,πόσο μου σπαει τα νεύρα αυτή η κοπέλα στην είσοδο αποδοχής.Επειδή μια μέρα προσφερθηκα να την πάω σπίτι για να μην κουράζεται τωρα νομίζει ότι την γουστάρω.

Αχ αν ηξερε,αν ηξεραν βασικά με ποια είμαι ερωτευμένος θα έχανα την δουλειά μου στο αψε σβησε.Οχι,οχι αυτό θα ήταν καταστροφικό.

Αν έχανα την δουλειά μου,θα έχανα και αυτήν.Αν έχανα αυτήν,δεν θα μπορούσα να ζήσω.Από την στιγμή που τα βλέμματα μας συναντήθηκαν ένιωσα ότι κάτι μας συνδεε.Ότι και να ήταν αυτό το ευχαριστώ,γιατί τώρα νιώθω πιο ολοκληρωμένος από ποτέ.