That Notebook (5SOS- C.H/M.C)

012

"Calum, ik kan dit niet." Michael en ik staan voor Amalia's huis. "Haal me hier weg, ik verzin wel een smoes over dat ik ziek was of zo." Michael wilt zich omdraaien en weglopen, maar ik grijp zijn pols.

"Michael, je gaat met haar praten, ga naar binnen."

"Dan moeten we eerst aanbellen." antwoord Michael, koppig.

"Dan bel je aan." zucht ik, waarna Michael zijn hoofd begint te schudden. "Michael, wil je ze zien of niet?" Michael knikt, waarna hij weer nee begint te schudden.

"Waarom spreken we niet bij mijn huis af, morgen of zo?" Michael probeert weer weg te lopen, maar vergeet dat ik zijn pols nog vast heb.

"Michael, druk op die stomme bel, voordat ik het doe." grom ik, waarna Michael zucht. Hij drukt op de bel en zet een stap naar achteren. "Ik ben trots op je Michael." grinnik ik, waarna Michael me een dodelijke blik stuurt. Ik laat zijn pols los en steek mijn handen in de lucht als een ik geef me over teken.

"God, waarom duurt het zo lang?" begint Michael, terwijl hij door het raam naar binnen probeert te kijken. "Denk je dat ze de bel gehoord hebben? Misschien moet ik nog een keertje op de bel drukken." Michael wilt zijn hand al omhoog doen, maar ik houdt hem tegen.

"Michael, geduld. Ze komt zo wel." Michael kijkt me nerveus aan, maar knikt dan. "Het komt goed Michael, ze is vast niet boos op je. Ik ga boven met Luna tekenen of zo en als je het uitgepraat hebt met Amalia ga je naar boven en dan gaan jij en Amalia en Luna-" Ik houd op met praten zodra de deur open gaat. 

"Hey." Het meisje in de deuropening klinkt nerveus en terwijl Michael zijn woorden uit zijn keel probeert te krijgen, bestudeer ik het meisje even. Ze is een stuk kleiner dan ons, haar bruine haar komt tot net onder haar borsten en een paar bruine ogen kijken Michael met een kleine twinkeling aan.

"Hey ik ben Calum." besluit ik maar te zeggen, zodra ik besef dat Michael niks zegt. "Michael is een beetje nerveus." Ik duw mijn schouder tegen hem aan en zie hem mij een boze blik toewerpen.

"Hey." zegt hij dan, zacht. Amalia wilt wat zeggen, maar een klein lichaampje duwt haar aan de kant en rent Michaels richting op. 

"Papa." Het meisje slaat haar armen om Michaels heen been, waarna Michael een zachte grinnik laat horen. Hij buigt voorover en tilt het meisje op, die gelijk haar armen om zijn nek slaat. Michael verstopt zijn gezicht een beetje in haar schouder en ik glimlach. Ik zie Amalia ook glimlachen. "Ga je weer weg?" vraagt heet meisje, zodra ze Michaels nek los heeft gelaten. "Want ik mis je."

"Voorlopig ben ik in de buurt, baby girl." zegt Michael, terwijl hij een kus op Luna's voorhoofd druk. "Dan hoef je me niet te missen." Luna knikt blij en Michael kijkt naar mij. "Luna, dit is uncle Calum. Hij gaat met je tekenen of iets, terwijl ik en mama praten. Is dat goed?" Luna steekt haar handen naar me uit en ik pak haar voorzichtig van Michael over. Ze slaat haar handen ook om mijn nek, omdat ze me wilt knuffelen. 

"Zullen we een ijsje gaan halen?" fluister ik in Luna's oor, waarna ze mijn nek loslaat en knikt. "Ik kan je daarna naar uncle Luke en uncle Ashton nemen? Die moesten op het verjaardag feestje van Ashton zusje letten, dus die zijn daar al." 

"Cal, weet je het zeker? Zodra ze bij Luke is laat hij haar niet meer gaan." grinnikt Michael en ik hoor hoe Amalia ook zacht lacht.

"Het komt wel goed, ik heb zo mijn manieren." Michael en Amalia lachen hardop en Luna kijkt ze verward aan. "Waarom ga jij niet even je spullen pakken en gedag zeggen tegen mama en papa, dan kunnen we daarna gaan?" Luna rent naar binnen en Amalia lacht.

"Ze mag je, anders had je haar nooit mee mogen nemen.

"Ik heb haar ijs belooft." Michael lacht en schudt zijn hoofd. 

"Ofcourse, Luna was vroeger al dol op ijs." Amalia knikt. "Thanks dat je dit wilt doen Cal." 

"Graag gedaan, denk ik? Het is alleen nog steeds raar om de jongens uncle te noemen."

"Je went er snel genoeg aan." zegt Amalia met een kleine glimlach. Michael lacht om haar antwoord. Luna komt weer naar buiten lopen met haar jas en schoenen aan en een kleine rugzak op haar rug. 

"Doei mammie, doei papa." Ze zwaait naar ze en pakt mijn hand. Michael gaat op zijn hurken zitten en schud zijn hoofd.

"Krijg ik geen knuffel meer?" Luna schud haar hoofd en probeert me mee te trekken. "Oh okay, dan niet." Ik lach om Michael en loop dan richting de auto samen met Luna. Ik zwaai nog naar ze en open de auto dan. Ik zet Luna in de stoel naast me en stap zelf in bij het stuur. 

"Eten we het ijsje in het park of onderweg naar uncle Ashton?" vraagt Luna, terwijl ze haar tas van haar af probeert te duwen. Ik zet hem voor haar op de grond. "Dank je." Ik glimlach naar haar en start de auto.

"Wat wil jij?"

"Kunnen we hem onderweg opeten? Ik wil ze zien." 

"Natuurlijk, Luun." Ik rijd weg en rijd richting de ijssalon. "Weet je al wat voor ijsje je wilt?" 

"Chocola, net zoals papa altijd neemt." Niet altijd, wil ik zeggen, maar ik houd me in. "Weet jij al welke jij neemt?" 

"Ik denk dat ik ook voor chocola ga." Luna knikt en kijkt dan uit het raam. Het blijft even stil tussen ons. Luna zucht, waardoor ik een blik op haar werp. "Wat is er Luna?"

"Waarom mag ik nu niet bij papa en mama zijn?" Het is zo raar dat ze het nu over Michael heeft. 

"Omdat die volwassene dingen moeten regelen en dat is niet leuk om naar te luisteren. Dus toen Michael vroeg of ik jou wilde afleiden tot hij tijd voor je heeft, besloot ik je maar te helpen. Ik vond het vroeger ook nooit leuk om er naar te luisteren." Ik rijd één van de parkeerplekken op en stop de auto.

"Welk ijsje wilde je nou ook alweer?"