That Notebook (5SOS- C.H/M.C)

015

Op een gegeven moment komt Michael de keuken inlopen, die na één blik op me te werpen naast me komt zitten. 

"Wat is er, Cal?" Ik kijk weg van Michael en zucht zacht. "Cal?" 

"Ashton." mompel ik, waarna Michael zucht. "Ik snap het niet. Hoe kan hij op het ene moment zeggen dat hij me ook leuk vindt en daarna zeggen dat met mij zoenen zijn grootste fout is en dat ik het maar moet vergeten." Michael blijft stil, waarna ik zucht. "Misschien heeft hij gelijk en moet ik het ook maar gewoon vergeten, dat is wel het beste." 

"Cal, wil je het vergeten?" 

"Maakt het uit wat ik wil?"

"Calum, tuurlijk maakt het uit wat jij wilt." antwoord Michael, waarna ik me naar hem toe draai.

"Niet echt, Ashton heeft al besloten, dus het maakt voor hem blijkbaar niet uit wat ik denk. Laat het maar gewoon zitten, ik had niets moeten zeggen." Ik wil opstaan, maar Michael legt zijn hand op mijn arm, waarmee hij me tegen houdt.

"Cal, Ashton draait wel bij. Als-"

"Laat het zitten Michael, Ashton wilt niks. Ik kom er wel overheen." Ik schud Michaels hand van me af en sta op. 

"Calum, wat is er eigenlijk tussen jullie? Een paar weken geleden voelden jullie nog niks voor elkaar, dus misschien moet je het ook vergeten." Ik draai me om naar Michael en zucht.

"Goed om te weten dat jij er ook zo over denkt." 

"Jij zegt dat je het wilt vergeten, ik zeg alleen dat je misschien gelijk hebt. Maar de vraag is, wil je het wel vergeten?" Ik schud mijn hoofd.

"Michael, wat is er mis met me?" Michael lijkt te schrikken van de vraag die ik stel, maar herstelt zich snel weer.

"Niks, hoe zo?" 

"Ik kan toch niet vanuit het niets op Ashton vallen? Wat is er mis met me? Het klopt niet, Ashton heeft gelijk." Ik voel hoe er weer tranen in mijn ogen opkomen en veeg ze geïrriteerd weg. "Ik ben net een meid." mompel ik in mezelf, maar Michael lacht als teken dat hij het ook gehoord heeft.

"Kom eens hier." Michael staat op en trekt me in een knuffel. Ik knuffel terug, waarna ik mijn hoofd in zijn schouder verstop. "Ga je zo mee naar de anderen?" vraagt Michael, terwijl hij me los laat. 

"Ik ga denk ik maar naar huis." Michael knikt begrijpend. Ik draai me weer om en loop de keuken uit. Ik blijf even stil staan voor de deur naar de woonkamer, maar schud mijn hoofd dan en loop richting de voordeur. 

"Ga je weg?" Ik draai me geschrokken om en zie Luna voor me staan. Gelukkig, dat maakt het makkelijker. 

"Ik heb een andere afspraak, maar als ik tijd heb kom ik daarna weer terug, okay?" Luna steekt haar armen naar me op en voorzichtig pak ik haar op. Ze slaat haar armen om mijn nek, waarna ik glimlach.

"Waarom zijn je ogen rood?" vraagt Luna nadat ze me heeft losgelaten en me weer aankijkt. Oké misschien toch niet zo makkelijk.

"Niets belangrijks, maar moet jij niet terug naar de anderen?"

"Ik was op zoek naar papa, die ging op zoek naar jou, maar ik kan alleen jou vinden. Nou niet dat ik nog ver ben geweest, weet jij waar papa is?" 

"Je vader is in de keuken." zeg ik terwijl ik haar neerzet. Luna bedankt me snel, waarna ze richting de keuken rent. 

Ik zucht en open de voordeur, waarna ik naar buiten stap. Zodra ik de deur achter me dicht heb gegooid begin ik te rennen. Niet richting huis, maar de hele andere richting uit. Op een gegeven moment heb ik geen idee meer waar ik ben, maar eerlijk gezegd maakt het me ook niet uit. Ik blijf staan en kijk even om me heen. Ik haal een hand door mijn haar heen en zucht. 

Ik ben zo klaar met alles, waarom moet ik nou weer op Ashton vallen? Het is niet de bedoeling dat je voor vrienden valt en al helemaal niet als het een jongen is. Waarom kan ik niet gewoon op iemand van het andere geslacht vallen, net zoals Michael en Luke? Dan zou alles veel makkelijker zijn. 

"Gaat het?" Ik schrik op van een vrouwelijke stem naast me, die me een beetje aan de kant trekt. "Je staat al een paar minuten stil in de loop." 

"Oh, ja het gaat wel." Het meisje lacht en schud haar hoofd met een glimlach op haar gezicht. "Ik ben-"

"Calum? Weet ik. Ik ben Olivia." Ze glimlacht weer naar me en gebaart dat ik achter haar aan moet lopen, wat ik twijfelend doe. 

"Waar gaan we naar toe?" vraag ik, terwijl ik naast haar ga lopen. 

"Naar mijn huis, je kan wel wat rust gebruiken zo te zien." 

"Wat bedoel je daar nou weer mee?"

"Ten eerste zie je er niet uit, ten tweede heb je minuten lang op dezelfde plek te gestaan en ten derde kan je wel een goed gesprek gebruiken volgens mij." 

"Ben ik zo makkelijk te-"

"Lezen? Op dit moment wel." Ik rol met mijn ogen, wat Olivia op lijkt te merken. "Sorry, ik kan nogal enthousiast zijn af en toe, maar jij ziet eruit alsof je door iets moeilijks gaat."

"Ik mag er niet over praten." antwoord ik zacht, niet reagerend op het eerste gedeelte. 

"Waarom niet? Ruzie met de band?" 

"Was het maar zo makkelijk."

"Ligt eraan wat je makkelijk noemt." mompelt Olivia, maar ik reageer er niet meer op. De laatste paar minuten leggen we in stilte af. Ik weet niet waarom ik er zo makkelijk mee instem om met haar mee te gaan, maar het is niet alsof ik iets anders te doen heb. En ze lijkt me te vertrouwen. Op de een of andere manier. 

"Kom je nog naar binnen of blijf je buiten staan?" Ik schrik op van Olivia stem en stap naar binnen. "Waar zit je met je gedachten, Calum?"

"Overal en nergens." antwoord ik, wat haar laat lachen. Ze komt voor me staan en het valt me nu pas op hoe ze er uit ziet. Haar licht bruine haren zitten in een rommelige knot en een paar hazelnootkleurige ogen kijken me bezorgd aan. "Eerlijk het gaat wel, nu wel althans. Ik weet niet wat er net met me aan de hand was."

"Zoiets dacht ik al ja." Ze krijgt weer een kleine glimlach op haar lippen, waarna ik ook naar haar glimlach. Ze is best knap, niet zo knap als Ash- niet aan denken Calum.

"Kan ik wat proberen?" mompel ik vragend, waarna Olivia vragend knikt. Ik druk mijn lippen voorzichtig op die van haar en voel hoe ze twijfelend terug zoent. Na een paar minuten vraag ik om toestemming, die ze geeft. Na een paar minuten verbreekt Olivia de zoen en kijkt ze me aan.

"Wat wilde je proberen?"

"Niks, ik had gewoon een excuus nodig." antwoord ik, maar aan Olivia's ogen kan ik zien dat ze me niet gelooft. 

"Zullen we het dan maar een stap verder nemen?" vraagt ze, waarna ik mijn lippen weer op die van haar plaats.