That Notebook (5SOS- C.H/M.C)

009

Snel maar voorzichtig leg ik het notitieboekje onder Michaels kussen en loop bij zijn bunker weg. Ik loop naar die van Ashton en zie dat hij er niet meer ligt. Ik loop naar de andere kant van de bus toe en zie dat Ashton op de bank in slaap is gevallen. Zijn haar hangt rommelig voor z'n gezicht en zijn mobiel ligt nog ontgrendelt naast hem op de bank. Ik loop zachtjes naar hem toe en pak zijn mobiel op. Ik werp een snelle blik op het scherm, waarna ik hem vergrendel.

"Ash." fluister ik zacht, terwijl ik hem zachtjes heen en weer schud. Ik zie hoe Ashton slaperig z'n ogen opent en me slaperig aankijkt. "Ga naar je bunker, dat ligt lekkerder." fluister ik, terwijl ik hem overeind probeer te helpen.

"Ik wil niet naar m'n bunker." Ashton klopt op het kleine stukje voor zich en ik kijk hem vragend aan. "Kom nou maar hier liggen." Ik zucht, maar doe wat Ashton zegt. Ik voel zijn armen weer om mijn middel en het blijft een paar minuten stil tussen ons. Als ik een iets comfortabelere positie heb gevonden, begint Ashton weer met praten. "Waarom was je op zoek naar me?"

"Ik heb net de laatste brief gelezen omdat ik wilde weten wat Amalia als laatste naar Michael heeft geschreven. We moeten het notitieboekje aan hem geven." fluister ik zachtjes.

"Waarom?" vraagt Ashton. Ik voel een rilling over m'n rug heen lopen, nadat ik Ashtons adem tegen m'n nek aan voel komen. "Heb je het koud?" Ik voel hoe Ashton overeind komt en een paar seconden later voel ik hoe hij voorzichtig een deken over ons heen legt. Ik sluit mijn ogen, terwijl Ashton weer achter me gaat liggen en voorzichtig zijn armen weer om me heen slaat. "Nou vertel me, waarom moeten we het notitie boekje aan Michael geven, terwijl jij nauwelijks een week geleden dat zelfde notitie boekje nog met je leven wilde beschermen om het niet aan hem te hoeven geven."

"Michael moet het lezen." mompel ik, niet zeker wetend of Ashton het überhaupt wel hoort. Op dit moment wil ik gewoon slapen en Michaels' reactie horen morgenochtend.

"Ja, maar waarom? Wilde je haar niet eerst zelf vinden."

"Ash, je snapt het niet!" Ik open mijn ogen weer en ga overeind zitten. "In die laatste brief staat dat als ze niet snel iets van Michael hoort na het concert dat de het boekje op het podium gooide -wat inmiddels al weer ruim een paar maanden geleden is- ze zelfmoord pleegt. En als ze zelfmoord pleegt neemt ze Luna er sowieso in mee! Amalia laat haar echt niet zomaar achter zonder allebei haar ouders."

"Cal, praat zachter, je maakt Luke en Michael nog wakker!" sist Ashton me toe, terwijl hij ook overeind komt. Hij kijkt me onderzoekend aan voor een paar seconden en legt dan zijn hand op mijn schouder. "Cal, het komt goed. Michael gaat haar op zoeken, ze doet zichzelf en Luna echt niet aan. Die paar dagen overleeft ze echt nog wel."

"De manier waarop ze het schreef, Ash. Ze heeft hem echt nodig en ik heb het gevoel dat wij hem gewoon van haar afgepakt hebben. Is het zo raar dat ik haar wil helpen?"

"Waarom zouden wij Michael van haar afgepakt hebben?" vraagt Ashton verward, terwijl zijn hand wat naar beneden glijd. Ik schud hem voorzichtig van me af en zucht. Plotseling heb ik er spijt van dat ik het notitie boekje onder Michaels' zijn kussen heb geschoven.

"Nou, kijk," begin ik een beetje onhandig, "Luna is vier." vervolg ik en Ashton knikt, maar hij kijkt een beetje verward. "Dat betekent dat ze geboren is in 2011, het jaar dat we de band op gericht hebben." Ashton knikt weer en in zijn ogen zie ik dat hij het iets beter begint te begrijpen. "Michael is sinds dien zo druk bezig geweest met de band, dat ik gewoon het idee heb dat het een beetje-"

"Cal, ik snap het. Stop maar met praten. Waar is het notitie boekje nu?" onderbreekt Ashton me, waarna ik opgelucht zucht. Als ik het helemaal uit had moeten leggen was ik nog veel langer bezig geweest.

"Ik heb het voorzichtig onder Michaels' kussen geschoven in de hoop dat hij het vind morgenochtend." geef ik toe. Ashton knikt na een paar seconden en gaat dan weer liggen.

"Kom ook liggen, jij hebt je slaap ook hard nodig." Ashton klopt op de plek naast zich en ik ga weer naast hem liggen. Hij slaat de deken weer over ons heen en we zoeken beiden een comfortabelere positie. Na een paar minuten hoor ik Ashton nog zachtjes wat fluisteren. "Oh trouwens, Michael zal het notitie boekje wel vinden, maak je er maar geen zorgen over. Welterusten Calum."

"Welterusten Ashton." fluister ik terug en na een paar minuten val ik in slaap.

~~

Ik word weer wakker door Luke, maar niet omdat hij boven op ons duikt. Dit keer schudt hij mij voorzichtig wakker en verlost me voorzichtig uit Ashtons greep, die nog steeds slaapt.

"Wat is er, Luke?" vraag ik zacht, terwijl ik hem wat verder bij Ashton vandaan trek.

"Waarom zijn jij en Ashton zo close de laatste tijd? Dit is de tweede keer in een week dat jullie samen op de bank in slaap gevallen zijn. En het is niet alsof het me iets boeit dat jullie iets closer zijn dan normaal maar er is iets wat jullie verbergen en dat vind ik niet leuk. Het lijkt wel alsof ik overal buiten gehouden wordt." ratelt Luke aan één stuk door. "Plus Ashton kijkt anders naar je, niet zoals vroeger. Ik kan het niet precies uitleggen, maar het-"

"Wow, Luke. Calm down." onderbreek ik hem. "Er speelt niks tussen mij en Ashton, okay? Maak je maar geen zorgen. Ashton is gewoon een beetje bezorgd om me, dat is binnenkort wel weer over. En over het feit dat je overal buiten wordt gehouden, dat is niet zo." Ik werp een snelle blik op Ashton en zie dat hij nog gewoon slaapt. "Er was een klein dingetje, maar dat wordt opgelost. Jij komt het zo snel mogelijk te weten, maar ik kan het je niet vertellen zonder toestemming van Ashton. Nou ja, eigenlijk zonder toestemming van Michael, maar Michael weet niet dat ik en Ashton het weten en het spijt me. Ik wil niet dat je denkt dat je overal buiten gehouden wordt, want dat is niet zo."

Ik voel hoe Luke zijn armen om me heen slaat en knuffel hem voorzichtig terug. Soms vergeet ik dat hij de jongste hier is en ondanks dat hij 19 is, hij soms toch even wat hulp nodig heeft om alles beter te begrijpen of om dingen op te helderen. Luke is best gevoelig en heeft al snel het idee dat hij ergens niet meer tussen past. Normaal hebben we dat best snel door, maar door de gebeurtenissen van de afgelopen paar maanden is het me gewoon niet opgevallen. Ik duw Luke voorzichtig van me af en kijk hem aan.

"Anders kruip jij nu met Ashton op de bank en dan kruip ik wel of bij Michael in zijn bunker of in mijn eigen. Jij hebt gezelschap nu harder nodig dan ik." Luke glimlacht dankbaar naar me en loopt naar de bank. Zodra ik zeker weet dat hij comfortabel ligt bij Ashton, loop ik terug naar de bunkers en kijk richting die van Michael. Ik loop voorzichtig naar hem toe en schud hem wakker.

"Michael, we slapen met z'n allen op de bank. Wil je ook mee doen?" Michael kruipt zijn bunker uit, maar trekt tegelijk zijn kussen mee. Het notitie boekje valt met een harde klap op de grond.

"Wat is dit?" mompelt Michael vragend terwijl hij het oppakt. Aan zijn ogen te zien herkent hij het handschrift wat op de voorkant staat en ik glimlach kleintjes in mezelf. Nu komt het zeker weten goed. Hij zoekt de eerste brief op en leest hem snel. "Kom laten we naar de bank gaan." Ik volg Michael en we kruipen samen op de andere bank. Ik zie het boekje op tafel liggen en glimlach kleintjes. Ik sluit mijn ogen en binnen een paar seconden slaap ik weer, dit keer zonder dat ik wakker gemaakt wordt door één van de jongens.

~~

A/N: meer Cashton of niet?