That Notebook (5SOS- C.H/M.C)

007- Letter ten

Amalia White. 2000 zoekresultaten. Kranten berichten, foto's en weet ik veel wat allemaal duiken op in het scherm van mijn Iphone. Ik lees de eerste paar koppen, tot er eentje mijn aandacht trekt.

Child almost died in car crash.

Gaat dit over Amalia?

Ik klik op het artikel aan en wacht ongeduldig tot het geladen is. Waarom is mijn mobiel zo langzaam? Serieus, eerst moest ik een hele dag wachten en nu heb ik eindelijk de tijd om uit te zoeken wie het is, wordt mijn mobiel langzaam.

"Cal?" Ik vergrendel mijn mobiel snel en zucht. "Je bent zo afwezig." mompelt Ashton, die zich naast me op de bank laat vallen. "Is er iets?" Ik schud mijn hoofd en pak het notitieboekje naast me op. De andere jongen slapen toch al. Ik duw het in Ashtons handen en wijs naar de naam onderaan de bladzijde.

"Haar achternaam, ik probeer uit te zoeken waar ze woont. En wat ze met Mikey te maken heeft." mompel ik, terwijl ik mijn mobiel weer ontgrendel. Ik druk snel op de pagina refreshen en leg hem op mijn schoot neer.

"Pak dan een laptop, dat gaat toch veel sneller. Be right back." Ashton duwt het notitieboekje in mijn handen en loopt weg. Nog geen minuut later is hij terug met mijn laptop en ik glimlach als hij naast me komt zitten. "Wat was haar naam ook alweer?" vraagt hij, terwijl hij zijn laptop openklapt en op het ontgrendel knopje drukt.

"Amalia White." glimlach ik. Het voelt zo raar om het hardop uit te spreken. Alsof al die weken dat ik het verborgen heb gehouden nu niet meer uit maken. Maar het voelt ook wel goed, wetend dat ze geen geheim meer is. Of geen verzonnen persoon. Ze bestaat. Ik weet niet wat het is, maar sinds die gedachte kan ik niet niet meer stoppen met glimlachen.

Ik leg mijn hoofd op Ashtons schouder en kijk mee, terwijl hij haar naam in tikt. Dezelfde zoekresultaten showen op en ik wijs naar degene die ik wil. Ashton klikt hem aan en mompelt wat over langzaam internet. Ik lach zacht en laat mijn ogen over de eerste regels glijden. Niet veel alleen de datum waarop het ongeluk is gebeurd.

"Waarom staat dit bovenaan?" mompelt Ashton. "Het komt uit 2002, vaak kan je die dingen niet zo gemakkelijk terug vinden." Hij klikt de pagina weer weg en typt een nieuwe zoek opdracht in.

Amalia White and Michael Clifford

Er komen verschillende zoekresultaten op van hun, maar niet van hun samen. Ashton scrolt door en klikt op een link, voor ik heb kunnen lezen wat er boven staat.

"Wat staat er?" vraag ik. Ashton antwoordt niet, maar klikt het artikel weg. "Niet belangrijk?" Ashton mompelt iets wat op een 'yeah' lijkt en klikt weer wat anders aan. Ik zucht en pak het notitieboekje weer en zoek een nieuwe bladzijde op.

Dear Michael,

Luna went back at school today. I kept her home for a few weeks. She really didn't want to go, but I forced her to. She was really happy to see her friends tho. 

She doesn't ask for you as much as she used too, but I know that she still misses you. I wish you would come home. Not even for me, but for Luna. She needs her dad, ya know. She needs you, but so do I. So do other people. Still, just come home Mikey. Even if it's just for a few days.

I love you,

Amalia.

"Ik heb haar twitter!" Ik kijk op naar Ashton die mij vrolijk aankijkt. Ik kijk naar het scherm en kijk weer naar Ashton, waarna ik het notitie boekje op tafel leg. "Wat? Michael volgt een meisje genaamd Amalia White."

"Ben je door al z'n volgers heen gegaan?" 

"Nee, ik zit gewoon op zijn account." Ashton haalt zijn schouders op en kijkt terug naar het scherm. Hij scrollt een beetje door haar feed heen. "Ze retweet voornamelijk dingen, vooral van Michael."

"Check zijn privé berichten is?" Ashton doet wat ik zeg en klikt een gesprek aan. 

"Ze hebben nog contact." mompelt Ashton in zichzelf, terwijl hij naar beneden scrollt. We lezen een paar gesprekken terug en mijn oog valt op de datum dat ze verzonden zijn.

"Ash, wanneer was het eerste gesprek?" Ashton scrollt helemaal naar beneden en ik kijk hem aan. "Dat is een paar dagen na ik het boekje heb gevonden." We lezen de laatste paar gesprekken door die we nog niet gelezen hadden en dan klapt Ashton z'n laptop dicht. 

"Hij gaat dus naar haar toe, met kerst. Als we met z'n allen weer naar huis gaan. Misschien moeten we hem ernaar vragen?" mompelt Ashton in zichzelf, terwijl ik stil blijf. "Cal, gaat t wel? Je bent in één keer wel heel stil."

"Waarom help je me eigenlijk?" vraag ik, waarna ik weer naar Ashton kijk. "Ik dacht dat je juist wilde dat ik het notitieboekje aan Michael gaf?" 

"Dat wil ik nog steeds, maar jij wordt op de één of andere manier vrolijker van haar brieven en nu Michael toch al met haar afgesproken heeft zie ik het probleem niet echt." 

"Ik wordt vrolijker van haar brieven?" mompel ik vragend en Ashton lacht zacht.

"Het is Luke en Michael ook opgevallen dat je je anders gedraagt dan normaal, in positieve zin dan." Ik leg mijn hoofd tegen Ashton's schouder en hoor hem zacht lachen. Hij slaat zijn armen om me heen en trekt me mee naar beneden. 

"Wat doe je?" mompel ik vragend, waarna ik mijn positie wat verander zodat we beiden wat comfortabeler liggen. 

"Ga gewoon slapen." Ik wil m'n ogen sluiten, maar bedenk me dat het notitieboekje nog zichtbaar op tafel ligt. Ik duw Ashtons armen weg en sta op. Ik zoek het boekje tussen de spullen en loop richting de bunkers. Ik schuif het boekje onder m'n kussen en loop terug naar Ashton. Ik kruip naast hem op de bank en voel hoe zijn armen weer om mijn middel terecht komen. 

"Welterusten Ash." 

"Trusten Cal."