That Notebook (5SOS- C.H/M.C)

004- letter five and six

Dear Michael,

How are you? The last few letters I only talked about myself... I never really asked how you feel. So; how are you? I really hope you feel okay.

Jeffrey came over last night, again. Luna was sleeping, and I don't really know what happened. We were looking at each other, and the next moment we were kissing. It felt nice, but at the same time wrong. And weird. So I pushed Jeffrey away. I won't tell you the rest of the story, that's boring.

Luna is sleeping next to me. She has your blonde hair, but my green eyes. The tan of her skin is lighter than mine, but darker than yours. It's cute.

I hope you come home soon, ya know. I really want you to see Luna. She asks for you at least once a day. I hate seeing her sad... But, yeah. I can't really change anything about it right now. I try to distract her as much as possible, which doesn't really work as good as I hoped, but it's better than nothing.

The nightmares are coming back, Mikey. I'm scared. I know you told me not to, but I can't help it. What if- never mind. You'd laugh at me if you knew what I was planning to say, so... Yeah...

I miss you. Come home soon,

Love,

Amalia

Zuchtend klap ik het notitieboekje dicht en leg hem onder mijn kussen, de jongens staan voor de bus te praten met wat fans, ik had geen zin. Plus ik voelde hoofdpijn opkomen, dus de jongens zeiden dat ik maar gewoon hier moest blijven.

Na twitter nog even gecheckt te hebben, hoor ik de jongens weer binnenkomen. "Cal?" hoor ik Luke roepen, niet dat het nodig is. Als hij normaal praat hoor ik het hier ook wel.

"Bunker." roep ik terug, waarna ik voetstappen hierheen hoor komen. "Wat is er, Luke?" mompel ik. Luke pakt mijn mobiel uit mijn handen.

''Wacht even." mompelt Luke, terwijl hij wat dingen doet. "Hier, we hadden belooft dat je de paar meiden die buiten stonden zou volgen op twitter." Luke geeft mijn mobiel terug. "Gaat het weer een beetje?"

"Jawel, de aspirines beginnen te werken." Ik leg mijn mobiel naast me op mijn kussen en kijk richting Luke. "Hoezo?"

"Ik vroeg het me gewoon af. Wanneer ga je het gesprek uitleggen van jou en Ash in het vliegtuig?" Waarom is Luke zo ongeduldig?

"Waar denk je dat het over ging?"

"Ik denk dat het ging over-"

"Luke, Calum?" onderbreekt Michael hem. "Komen jullie ook een film kijken?" Luke zucht en loopt weg. Ik klim uit mijn bunker en plof naast Ashton op de bank neer. Ashton legt zijn hoofd tegen mijn schouder en ik sla mijn armen om hem heen.

Ashton verstopt halverwege de film zijn hoofd in mijn shirt. "Ash, als je moe bent kruip dan in je bunker." lach ik, terwijl ik mijn andere arm ook om hem heen sla.

"Ik weet niet of ik nu wel alleen wil zijn." mompelt Ashton in mijn shirt en ik zucht. Ik kijk richting Luke en zie dat die al in mijn richting kijkt. Heeft hij ons gesprek gehoord? Waarschijnlijk... Ik glimlach en Luke glimlacht terug. Hij werpt een bezorgde blik op Ashton en richt zijn blik dan weer op de tv.

Ik wacht tot ik zeker weet dat Ashton slaapt,voor ik hem voorzichtig van me af duw. "Luke, Michael, beetje hulp?" vraag ik, als ik door heb dat ik hem zo niet op kan tillen. Niet zonder hem wakker te maken.

Luke lacht zacht en staat op, waarna hij Ashton voorzichtig optilt. Luke loopt weg en komt een paar minuten komt hij weer richting ons loopt. Hij gaat weer naast Michael zitten. Hij kijkt me aan en ik weet gelijk wat hij wilt weten.

"Hij was gewoon een beetje down Luke, geen zorgen." zucht ik. "Het is niet alsof Ashton een volledige terugval heeft of zo. Hij vertrouwt zichzelf op dit moment gewoon niet, bang voor een terugval." leg ik uit, waardoor Michael zijn wenkbrauwen fronst. "Als jij niet in slaap was gevallen in het vliegtuig had je het ook geweten." Michael steekt zijn tong uit, waarna ik hetzelfde doe. "Ik ga naar bed, welterusten." mompel ik, terwijl ik opsta. Ik hoor de jongens hetzelfde zeggen en ik kruip mijn bunker in, waarna ik het notitieboekje onder mijn kussen vandaan haal.

Voor de zoveelste keer laat ik mijn vinger over de kaft glijden en denk na. Ik heb zoveel vragen. Hoe zou ze er uit zien? Hoe kent ze Mikey? Is Luna zijn dochter? Of liegt ze hier allemaal over? Ik weet dat ik Michael het ook gewoon kan vragen, maar ik weet dat hij het toch wel zal ontwijken.

Ik zucht en sla het blauwe boekje open, waarna ik voorzichtig de goede bladzijde opzoek. Ik pak de dekens en ga liggen waarna ik mijn ogen rustig over de regels laat glijden.

Dear Michael,

Jeffrey and I kissed. Again. A-friggin-gain. And I don't knos why I'm so upset about it, or maybe I do know.

It didn't feel like it felt with you. Not right, or something. I didn't had the butterflies, and I didn't really like it. I'd rather kiss you.

When are you coming home? Luna was crying because she missed you so much. She's sleeping now, finally. I don't know whats going on but the last few days I can't sleep. I fall asleep late, and wake up early, between 3 and 4 AM. Maybe it is bcause I miss you, or because the nightmares are coming back. They are even more scarier than before, if possible.

I almost relapsed again. The tought of you stopped it. You used to hate it, and be by my side 24/7 for days. Sometimes it was annoying, y'know. But than I remembered that you did it because you cared about me, which made me smile.

You were my first love Michael, And your still my only one

I love you Michael Gorden Clifford.

I hope I'll see you soon.

Love,

Amalia.