The Devil

{6}

Με το ζόρι σηκωθηκα σήμερα από το κρεβάτι μου.

Φοβόμουν να τον δω.

Ακόμα θυμάμαι τα λογια του.

"Θα μεινω μακρια σου για το καλό σου."

Από την μια μεριά ίσως ειναι καλό γιατί θα τον βγαλω από το μυαλό μου. Δεν θα με πληγώσει.

Αλλα από την άλλη δεν θέλω να μείνει μακρια μου.

Μου αρέσει που μιλάμε. Θέλω να ακουω τι φωνη του. Ακόμα και όταν μαλωνουμε μου αρεσει.

Ποιον θα έχω τώρα να μου πειράζει τα μαλλια στο μάθημα;

Με ποιον θα μαλωνω;

Εχω μπει ηδη στην τάξη και τον βλεπω να κάθεται στη θέση του και να με κοιτάει.

Φαινεται κουρασμένος.

Κάθομαι χωρίς να πω τίποτα στην θέση μου. Ο Ηλίας δεν γύρισε πίσω. Ηξερε λογικά.

Τα χέρια μου ακόμα έχουν μελανιές

Τις κοιταω και βουρκωνω.

Το καταλαβαίνει και με παίρνει αγκαλιά.

Δυστυχώς όμως κρατάει μόνο για λίγα δευτερόλεπτα. Μόλις καταλαβαίνει τι κανει με αφήνει.

-δεν έπρεπε να το κάνω αυτο. Είπε και βγήκε εξω.

Ολοι τον κοιτουσαν και μετα κοίταξαν εμένα. Λες και εφταιγα εγώ.

Εφταιγα;

Δεν ξέρω. Ο καθηγητής συνέχισε το μαθημα του. Δεν ρώτησε καν δεν νοιαστηκε.

Ο Ηλίας γύρισε και με κοίταξε με συμπονετικό βλέμμα.

Και τώρα τι θα κανει;

Και αν πάθει κάτι;

Αποφασιζω να βγω και εγώ εξω.

Ολοι έχουν μείνει με ανοιχτό το στόμα. Δεν πίστευαν ποτε πως θα εκανα κάτι τέτοιο. Δεν τους αδικω κι όλας.

Βγήκα εξω στην αυλη.

Δεν τον βρήκα μπροστά οποτε πήγα στην πίσω μεριά.

Ηταν όρθιος και κάπνιζε. Κοιτουσε ενα παγκάκι.

Μα δεν ηταν ενα συνηθισμένο. Ηταν εκείνο που ειχαμε καθήσει μαζί δίπλα-δίπλα.

-Αλεξ; τον φώναξα και γύρισε.

Τα μάτια του ηταν κοκκινα. Σκουπισε τα δακρια του και έκατσε.

-γιατί κλαις; τον ρώτησα και με κοίταξε στα ματια.

-Γιατί είσαι εδώ; με ρώτησε και δεν μπορουσα να του πω.