The Devil

{14}

Το ξυπνητήρι χτυπάει ξανά.

Το μισώ. 

Μακάρι να μην υπηρχαν ξυπνητήρια. 

Σηκωνομαι απο το κρεβάτι με το ζόρι. Δεν θέλω να πάω πουθενά αλλα νομιζω πως έχω ηδη αρκετές απουσίες.

Ντυνομαι παιρνω την τσάντα μου και κατεβαινω.

"Μαμά φευγω θα αργησω τα λέμε"

Είπα βιαστικά και πριν προλάβει να μιλήσει εκλεισα την πόρτα. 

Φοβάμαι να πάω σχολείο.  Μονη μου.  Ναι είμαι μονη μου.

Αλλοι φοβούνται το σκοτάδι, αράχνες, φίδια δεν ξέρω τι άλλο, μα εγώ φοβάμαι την μοναξια.

Και τώρα έχω φτάσει στο σχολείο. Οι μελανιές δεν φαίνονται τόσο πολύ. Καλό αυτό για εμένα. Δεν θα έχω κάποιον πανω απο το κεφάλι μου να με σχολιάζει.

Και εδώ ειναι η στιγμη που πρέπει να βάλω την δική μου μάσκα. Το ψεύτικο χαμόγελο. Με αυτό μπαίνω μέσα στο σχολείο.

Σε λιγα λεπτα θα χτυπήσει το κουδούνι. Δεν έχω όρεξη να δω κανέναν. Αποφασιζω να πάω στην τάξη.

Μπαίνω στο εσωτερικό του σχολείου. Ειναι ανατριχιαστικό. Στον διάδρομο δεν υπάρχει κανεις. Δεν ακούγονται φωνές απο τα παιδιά παρα μονο τα βήματα μου.

Το κουδούνι έχει χτυπήσει και η προσευχή έχει ξεκινήσει

Φτανω στην τάξη. Ανοίγω την πόρτα. Προχοραω στην θεση μου. Κάθομαι και περιμένω τα παιδιά να μπουν. Δεν άργησαν και πολύ.

Ακούω τις φωνές τους τα γέλια τους. Μακάρι να ήμουν και εγώ έτσι τώρα.

Η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα και δυνατά αφού τα ματια του Αλεξ ειναι καρφωμένα στα δικά μου.

Μου χαμογελάει και πλησιάζει.

Μακάρι να μπορουσα να του χαμογελασω και εγώ.

Πήγε να μου μιλήσει αλλα σταματησε μόλις καταλαβε πως ο καθηγητης είχε μπει μέσα στην αιθουσα. 

Σε όλο το μάθημα δεν προσεχα. Σκεφτόμουν πως έχουν γίνει τα πράγματα. Νομιζω πως σκέφτομαι παρα πολύ τον τελευταίο καιρό και δεν μου κανει καλό.

Το διάλειμμα μόλις έχει αρχίσει και νιώθω τον φόβο και το άγχος να κυριαρχουν.

Βγαινω στο εξωτερικό της αυλής και πάω στο πίσω μέρος της. Κάθομαι στο παγκάκι που είχαμε καθίσει χθες με τον Αλεξ. Χαμογελαω στην ανάμνηση της χθεσινης νύχτας.