The Devil

{12}

Τα ματια μου σιγά σιγά άνοιξαν. Ευτυχώς η δυστυχώς ήμουν σπίτι πεσμένη στο πατωμα. Η ώρα ηταν εξι. Σηκωθηκα και πήγα στο μπάνιο. Κοιταχτηκα στον καθρέπτη. Είχα μελανιές στο πρόσωπο το κάτω χείλος μου ηταν πληγωμένο η πλάτη μου είχε και αυτή μελανιές όπως και τα πόδια μου.

Ακόμα θυμάμαι το περιστατικό. Πως με εσμπρωξε στον τοίχο, πως έβαλε το μαχαίρι του στο λαιμό μου και τα χαστουκια που έφαγα απο...

Ουτε εγώ ξέρω ποιος ηταν.

Κανονικά θα έπρεπε να κλαίω αλλα δεν έχει αλλά δακρια πια.

Βγηκα απο το μπανιο, ντυθηκα και είδα πως η ωρα ηταν ηδη 7.

Τώρα θα ετρωγα πρωινό αλλα μπουκιά δεν κατεβαίνει κάτω.

Πως θα πάω έτσι σχολείο; τι θα πουν οι γονείς μου όταν με δουν έτσι; τα κορίτσια;

Φοβόμουν οχι για το τι θα πουν οι άλλοι αλλα για το τι δικαιολογία θα πρεπει να βρω εγώ.

Αφησα τα μαλλια μου κάτω στο φυσικο τους. Εβαλα μια ζακέτα και φορεσα την κουκούλα ώστε να μην παρατηρηθούν εύκολα οι μελανιές στο πρόσωπο.

Πήρα την τσάντα μου η οποία ηταν βαριά και οι ώμοι μου πονουσαν απο τις πληγές μου και το βαρος της.

Ξεκίνησα τον δρόμο μου. Σκεφτόμουν πως καλυτερα θα ηταν να εξαφανιστω. Επρεπε μονο να βρω ενα μέρος να εγκατασταθω.

Εφτασα στην είσοδο. Ισως καλυτερα θα ηταν να γυρίσω πίσω σπίτι. Μα και εκεί φοβάμαι. Νιώθω πως πουθενα δεν είμαι ασφαλής.

Τα βήματα μου ειναι αργά. Ετος κι αλλιώς δεν μπορώ να περπατησω και με ευκολία. Ποναω παντου και νιώθω πως σε λιγα λεπτά θα πεσω κάτω.

-Εμιλι.

Ακουσα το όνομα μου και γυρισα να δω ποιος με φωνάζει.

Γύρισα και είδα εναν θυμωμένο Αλεξ. Δεν επρεπε να με δει.

Δεν πρεπει να ξέρει τίποτα.

Προσπάθησα να τρεξω μα τα πόδια μου πονουσαν παρα πολύ για να τα καταφέρω.

Με τράβηξε βίαια από τον καρπό του χεριού μου. Δεν πονεσα. Δεν ενιωσα τίποτα όπως χθες.

Το κεφάλι μου ηταν κατεβασμενο κάτω, ώστε να μην κοιτάξει τις πληγές μου.

Ενιωθα πως από στιγμη σε στιγμη θα ξεσπουσα σε κλάματα.

"Ηλίθια Εμιλι πάντα κλαις" έλεγα απο μέσα μου.

-Γιατί με αποφευγεις; με ρώτησε αλλα εγώ δεν απάντησα. Συνέχισα να κοιταω κάτω στο πάτωμα.