The Devil

{15}

ΕΝΑΣ ΜΗΝΑΣ ΜΕΤΑ:

Εχει περάσει ενας μήνας και εγω βρίσκομαι ακομα εδώ. Σε αυτο το μέρος. Στην μέση του πουθενά μάλλον.

Ειναι τρελός. Απορώ γιατί δεν τον έχουν πιασει ακόμα. Μα έπρεπε να καταλάβω πως ηταν εκείνος.
Ηλίθια Εμιλι.

Ακούω φωνές. Λογικά γύρισε και ειναι μεθυσμένος. Παλι.

Κάθε φορά έρχεται έτσι. Σπάει τα πράγματα. Μπαίνει στο δωμάτιο και.. 

Μα εγώ ποτέ δεν κάνω τίποτα γιατί δεν μπορω. Ειμαι ανίκανη και αδύναμη να τα βάλω μαζί του.

Αυτός έχει όπλα, δύναμη.. Εγώ; 
Εγώ δεν έχω πολλά. Λιγα μα και αυτά τα λιγα δεν ειναι αρκετά.

Μπαίνω μέσα απο τα παπλώματα και κλείνω τα ματια μου. Ισως ετσι πιστέψει πως κοιμάμαι και με αφήσει ήσυχη.

Εχω πολύ καιρό να κοιμηθώ. Ποτε δεν μπορώ. Οχι εδω μεσα όχι με αυτόν. 

Ανοίγει την πόρτα και με αργά βήματα πλησιάζει..

"Ξέρω πως δεν κοιμάσαι" ψυθιριζει στο αυτί μου.

Αηδία.

Ανοίγω σιγά σιγά τα ματια μου και τον κοιταω.

"Θέλω να φύγω από εδώ" του λεω και εκείνος ξεφυσαει.

"Μα εδώ ειναι το σπίτι μας. " μου λέει όλο χαρά και θέλω να του βγάλω το κεφάλι.

"Οχι δεν ειναι" λέω και ξανα κλείνω τα ματια μου.

Χωρίς να πει τίποτα κλείνει την πόρτα και φεύγει.
------------------------

Πλευρά Αλεξ:

"Εε Αλεξ τι θα γίνει ρε θα φέρεις τα τσιγάρα; "

"Τώρα ρε Μάρκο."

Το τηλέφωνο μου χτυπάει.
Ειναι η Ναταλία.

"Ναι; "

"Που είσαι; "

"Με τον Μάρκο είμαι τι θες; "

"Τσακισου και έλα σπίτι"

Παλι τα ίδια. Τα ίδια σχεδια. Παλι κάποιο τροπο για να βρουμε την Εμιλι.

Η Εμιλι. Ειναι εξαφανισμένη εδώ και εναν μήνα. Οι γονεις της την ψάχνουν. Η αστυνομία την ψάχνει. Τους έχουμε πει όσα ξέρουμε.

Αλλα ποιος νοιάζεται πλέον;

Περπαταω στον δρόμο ανάβοντας το τσιγάρο. Σε λίγο θα φτάσω σπίτι.

Χαχ σπίτι.

Ολοι ασχολουνται με την Εμιλι και ξεχνάνε εσένα και τον πόνο σου.